27 november was zo’n bedzondag. Zoals gewoonlijk een hele week te hard gewerkt, buiten hevige windvlagen en slagregens, reden genoeg om schaamteloos tot vier uur ’s middags in je nest te liggen. Dat gevoel is echter moeilijk vast te houden na dat tijdstip en de beste oplossing om dan in elk geval nog iets van je avond te maken, is het raadplegen van een restaurantgids.
Voor vanavond sloeg ik de Lekker van 2012 open op de pagina met restaurants in Tilburg, waar mijn oog meteen viel op Hofstede De Blaak. Mijn aandacht werd enigszins getrokken door het predicaat Nieuw in Lekker, maar de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat een dinermenu van drie gangen voor € 21,50 me nog meer aansprak. Plek voor twee hadden ze nog, dus onze reden om het bed te verlaten was gevonden.
Een blik op de routeplanner leert me dat we midden in een betrekkelijk nieuwe woonwijk moeten zijn. Een foto had ik al op de website gezien, maar toch ben ik blij verrast als ik, na een rit door smalle straatjes, het landhuis ineens voor me zie opdoemen. Parkeergelegenheid is er voldoende, dus ik zet de auto weg, waarna een ware queeste begint. Niet dat ik mezelf een ridder voel, maar ik vind dat woord gewoon leuk om te gebruiken.
Het zoeken van de ingang is een avondbesteding op zich. We beginnen aan iets wat duidelijk de achterkant van het gebouw is. Overal zijn de lichten gedoofd. Bij één deur brandt licht, maar ook al treffen we op die deur de aanbeveling van Michelin aan, hij doet een beetje aan als de personeelsingang. We lopen om het gebouw heen. Aan de voorkant zien we meer licht en ook etende mensen, dus we proberen de deur die het meest op de hoofdingang lijkt. Dicht. Een nieuw rondje doet ons bijna wanhopig naar binnen bellen om te vragen hoe we binnen komen, maar ik blijf wel een man en wil het dus zelf tot een oplossing komen. Nog een poging aan de hoofdingangachtige deur trekt de aandacht van het personeel, waarna de deur wordt ontgrendeld en we binnen worden gelaten.
Dan begint de gastronomische ontdekkingsreis waarvoor we kwamen, die ons meteen onze marathon om het gebouw doet vergeten. Als amuse krijgen we diverse bereidingen van pompoen. Nu heb je mij al aan je zijde als je gerechten maakt die ‘diverse bereidingen van’ heten, maar als je in datzelfde gerechtje uien zo bereidt dat ik ze lekker vind, terwijl ik ze normaal gesproken verafschuw, dan doe je iets goed.
Als voorgerecht kies ik voor de rundertartaar. De juiste keuze, want dit is het lekkerste gerechtje dat ik vandaag krijg voorgeschoteld. Ook het prachtig opgemaakte bordje gemarineerde tonijn van mijn vriendin verdient aandacht. De afwisseling van temperatuur door onder andere kleine stukjes komkommerijs maakt dit gerecht tot een lust voor het oog én de tong. Ja, soms moet je er een dooddoener tegenaan gooien…
Thuis had ik al de aardperensoep gespot op de kaart. Ik heb de laatste tijd veel gelezen en op tv gezien over aardperen, maar ik heb ze nog nooit geproefd. Ik krijg een bord met daarin twee stukjes wilde duif, dat vervolgens wordt gevuld met soep uit een theepotje. De soep is lekker en combineert prima met de malse duif.
Als hoofdgerecht volgt een hertenstoofpotje met rodekool, spruitjes en een zachte witte zalf. Waarvan die gemaakt was, heb ik niet kunnen achterhalen, maar hij smaakte heerlijk bij de hertenstoof. Jammer dat de jus die erbij werd geserveerd een beetje bitter was. De tonijn van mijn vriendin was blijkbaar zo lekker dat die al op was voor ik er iets van heb kunnen proeven.
Zoete nagerechten moeten voor mij aan twee voorwaarden voldoen: chocolade en alcohol. Als ik die garantie niet heb, ga ik voor een kaasdessert. Dat was de enige gang die me enigszins tegenviel door de eenvoud ervan. Drie stukjes kaas met stroop, druiven en roggebrood. De smaak van de kaas was echter intens.
Na dit culinaire feestje stond er nog geen 65 euro op de rekening voor twee personen. We verlaten het pand via de onopvallende achteruitgang en rijden weer terug naar ons bed om de dag te eindigen zoals die begonnen was, blij dat er een gevoel van schaamte bestaat dat je dwingt je bed te verlaten om iets te ondernemen. Hofstede De Blaak, geschikt voor de beginnende gourmand met de kleine beurs, maar ook voor de doorgewinterde veteraan, gaat ons vaker terugzien.
