Week 2

"Hallo mijn beste Paleo-vriend,

We zijn aangekomen bij de laatste e-mail in deze series...

Snik... Snik...

Maar ik heb goed nieuws voor je, ons contact hoeft nog niet verbroken te worden wat mij betreft!"

Dit soort gruwelijke mails stuurt onze Mitchel dus elke dag. Het ergste is nog dat hij meestal begint met 'Hey, Mitch hier!' Niet alleen gebruikt hij zo'n vreselijk populair toontje, ook vertelt hij me dat ik naar de verkeerde mensen luister. Alle dieetgoeroes verkopen onzin. Maar deze ene goeroe heeft gelijk. Okee, wat jij wil jongen... Mitch vertelt dat mensen brood niet écht lekker vinden. Want brood ís niet echt lekker. Wij, broodliefhebbers, DENKEN dat we brood lekker vinden. De arrogantie!

"Ga niet weg! Mijn systemen zitten gekoppeld aan jouw e-mail adres, als jij je uitschrijft dan kan ik je geen mails meer sturen, zelfs niet als je ervoor betaald hebt (Foodie Challenge, Klantenmails). 

Blijf please. Ik vind het te gek om je elke week tips, informatie en recepten te sturen.
En, eerlijk, het zou leeg en koud aanvoelen zonder jou!"

Zo sluit hij zijn mails doorgaans af. Kortom, alleen deze flauwekul allemaal is reden genoeg om ernstig te twijfelen aan dit hele gebeuren.

Dat wil natuurlijk niet zeggen dat ik de doelstelling heb bijgesteld. Deze week is er slechts 100 gram af, maar na de drie kilo van vorige week is dat niet zo'n probleem. We zetten nog een weekje door, voor er sowieso een pauzeweek moet worden ingelast, vanwege een extra Roemeniëreis.

Een nieuwe poging...

Afgelopen week ben ik voor de zoveelste keer begonnen aan een poging om iets aan mijn gewicht te doen. Na jaren van zelfbenoemde goeroes als Michel Montignac, Sonja Bakker en Dokter Frank ben ik aangekomen bij een nieuwe methode; één waarvan ik nooit had verwacht dat ik er terecht zou komen. Ik ben dan ook zeer sceptisch over alle ideeën waarover ik heb gelezen, maar het klinkt wel als een manier die ik vol zou kunnen houden vanwege de zaken en hoeveelheden die ik mag eten. Ik heb het over paleo.

Waarom vind ik paleo iets verschrikkelijks? Om te beginnen omdat ik dagelijks twee e-mails krijg die barstensvol gruwelijke taalfouten staan. Die mails verwijzen me door naar artikelen die barstensvol gruwelijke taalfouten staan. Tot zo ver de beroepsdeformatie. Het ergste is dat paleo geen afslank- of lifestylesysteem is. Paleo is een regelrechte religie. Ik krijg elke dag mail van een of andere Mitchel die gladde praatjes verkoopt om me binnen te halen, die me vertelt dat ik erbij hoor, dat hij niet zonder me kan. Hij zegt me dat wat hij zegt te belangrijk is om niet te delen met mijn vrienden. Ik krijg bijna een schuldgevoel, omdat ik dat echt niet ga doen. Aanhangers vinden dat alleen zij de juiste gewoontes hanteren en dat alle andere mensen het slecht doen en zich langzaam naar een gewisse dood vreten.

Maar de ideeën op zich spreken me aan: je eet alleen biologisch, geen E-nummers, geen graanproducten en geen zuivel. Er blijven dan genoeg dingen over die de moeite waard zijn om te eten en met een paar kookboeken uit de paleoreeks kun je voor voldoende variatie zorgen. Dat is voor mij heel belangrijk om het vol te houden.

Waarom nu ineens verhalen hierover op dit blog? Heel eenvoudig: ik wil na elf jaar eindelijk weer een keer minder dan 100 kilo gaan wegen en dit is mijn stok achter de deur. Als ik er wekelijks over schrijf, is de verleiding om er weer mee op te houden veel minder groot.

Elke week eet ik zes dagen paleo, en één dag neem ik om uit eten te gaan of te kunnen genieten van dingen die te lekker zijn om helemaal weg te laten uit mijn dieet: brood, kaas en whisky. Na een week, waarin ik heerlijke (maar ook erg smerige dingen) heb gegeten zijn in ieder geval de eerste drie kilo eraf. Een goede motivatie om door te zetten.

L'Olivo in Tilburg

"De olijfboom staat voor traditie en kwaliteit, kenmerken die dit restaurant graag deelt. Dankzij de rustieke charme en warme ambiance waant u zich in Noord-Italië, het eten doet u helemaal wegdromen. De traditionele Italiaans-mediterrane keuken wordt gekookt zoals het hoort: met verse producten, gul en boordevol smaak!"

Wetende dat we de zaterdag in Tilburg door zouden brengen, zochten we een aardig etablissement om de avond in door te brengen. Bovenstaande recensie in de Michelingids deed ons besluiten om L'Olivo met een bezoekje te vereren. Bovendien heeft dit restaurant een Bib Gourmand, wat aangeeft dat de kwaliteit goed is en dat een driegangendiner maximaal 31 euro kost.

Doorgaans vind ik de kwaliteit van de amuses een goede graadmeter voor de rest van de avond dus ik schrok toen we een bord kregen met een bakje olijven, een bakje zoute sticks, een bakje pittige filet americain, wat lepeltjes met een prakje van forel en iets ondefinieerbaars in het midden. Volgens de uitleg hadden we allerlei traditionele Italiaanse specialiteiten gekregen, maar voor ons bleef het niet meer dan olijven en zoute sticks met filet americain. De forelklodder was wel aardig en ook het ondefinieerbare middelste snackje was wel lekker. 

De ober komt aan de tafel. Hij heeft het menu van buiten geleerd en dreunt vijftien gerechten op. Een kaart krijgen we niet. Een kostenplaatje dus ook niet. De vraag of we een drie- of een viergangenmenu willen, doet ons vermoeden dat we met de keuze voor drie gangen kiezen voor het menu van maximaal 31 euro. Ter plekke moeten we onze keuze maken uit dat wat we hebben kunnen onthouden.

Als voorgerecht nemen we eenmaal antipasto van vis en driemaal van gevogelte. Ik weet dat een antipasto een eenvoudig voorafje is voor het hoofdgerecht, maar het is allemaal wel érg eenvoudig. Een blaadje sla op een bord waar vier dingen omheen zijn gegooid, onder andere een rillette met botjes erin. Terwijl we dit opeten, zien we hoe een personeelslid een lichtschakelaar die te hoog voor haar zit, omzet door een gastenstoel bij een tafel weg te halen en daar met haar schoenen aan op te gaan staan.

De hoofdgerechten zijn ok. Net een tikje te gaar, maar ze konden ermee door. Erg fijn dat een personeelslid, terwijl wij zitten te eten niet alleen een pan rösti, maar ook een lege sigarettenverpakking achterlaat op onze tafel.

We besluiten het nagerecht elders te gaan eten en de rekening te vragen. Dan krijgen we de schrik van ons leven. We hebben slechts twee gangen per persoon genomen van het driegangenmenu van 31 euro. De rekening bedraagt in totaal TWEEHONDERD euro! De glazen wijn die we hebben genuttigd (die overigens goed werden uitgelegd, én lekker waren, om niet alleen maar te zeiken) bleken negen euro per stuk te kosten. Dat waren er zes, dus zelfs in die wetenschap is de rekening onverklaarbaar hoog.

Teleurgesteld verlaten we het pand om een ijsje te gaan halen op de hoek. Hopelijk komt Michelin nog eens langs voor een second opinion...

Zingen zolang het duurt - Paul de Leeuw

Zeven plaatsen voor orkestleden, één microfoon in het midden, een half openhangend theatergordijn voor de betonnen achterwand van het podium, een telefoonnummer prominent in beeld en lichtwerk dat - hoe kan het ook anders- een grote regenboog verbeeldt. Een mooi begin voor iets waar ik al heel lang naar uitkijk: Paul de Leeuw live. De verwachtingen zijn gevaarlijk hoog gespannen.

Paul de Leeuw komt op en straalt meteen vakmanschap uit. En hij heeft er zichtbaar zin in. Vlieg met me mee naar de regenboog wordt ingezet en wordt na een half intro omgebogen naar een nummer dat hij geschikter vindt om mee te openen. Daarna legt hij de bedoeling uit: verzoekjes kunnen we sms'en naar het nummer dat we terugvinden op het podium. Enerzijds lekker modern en interactief, anderzijds stoor ik me toch wat aan de oplichtende telefoons in de theaterzaal en al helemaal aan mensen die meteen de vrijheid nemen om voortdurend foto's te maken.

Het wordt een mooie avond. Natuurlijk worden we getrakteerd op Ik heb je lief, Ik wil niet dat je liegt en Droomland. Tussen zijn eigen nummers door zingt hij ter afwisseling verschillende nummers van Robert Long, afkomstig van zijn meest recente album De Leeuw zingt Long. De nummers worden aan elkaar gepraat met typisch DeLeeuwse opmerkingen die balanceren op het randje van wat kan, pianistje pesten (want componist van K3 en man van Mega Mindy) en een geweldige samenvatting van The Sound of Music in tweeënhalve minuut.

Ook voor de bekendste duetten zijn oplossingen gevonden. Voor Zonder jou, normaal met Simone Kleinsma, vraagt hij een vrijwilliger uit de zaal. Marcel stapt naar voren en een angstig voorgevoel bekruipt ons. De eerste tonen lijken ons voorgevoel tegen te spreken, maar vanaf het refrein is de uitvoering tenenkrommend. Grappig is het wel, maar toch is het jammer van dit mooie liedje. Bij Blijf bij mij wordt van ons verlangd dat wij de partijen van Ruth Jacott zingen.

Een hoogtepunt volgt wanneer iemand Mag ik dan bij jou aanvraagt. Blijkbaar heeft Paul de Leeuw dat ooit samen met Claudia de Breij gezongen. Dat is de reden dat hij dat eigenlijk niet wil doen. Tot hij een ingeving krijgt. Uit een verkleedkoffer komt Annie de Rooij tevoorschijn! Met brommerhelm op zingt zij Mag ik dan bij jou, Bob, volgens mij totaal geïmproviseerd.

Ik sms vrolijk mee. Mijn eerste verzoeken, Annie en Baas van 't hele spul worden niet gedaan, maar Dat soort volk wordt tegen het einde wel gespeeld. Vlieg met me mee sluit het geheel af, alvorens Paul en orkest terugkomen voor vijf toegiften, waaronder het prachtige De steen, Voorbij en een onbekend nummer van Bob de Rooij.

Nu wil ik nog eens. Stiekem ook om te zien in hoeverre zo'n avond nu écht geïmproviseerd is, maar vooral omdat de hoge verwachtingen totaal zijn ingelost. Een fantastisch artiest met een fantastisch orkest in een fantastisch concept met een fantastisch lichtplan. Bedenk je geen twee keer als deze voorstelling in de buurt komt!

Parktheater Eindhoven
17 september 2015

Rent

Een van de voornaamste redenen om mensen uit je tijdlijn op Facebook te gooien is spam. Diverse mensen onder mijn Facebookvrienden maken zich daar zeer schuldig aan momenteel, waaronder Bianca en Wouter. Waarom ik ze er nog niet heb uitgegooid? Omdat Bianca met al deze spam toont dat ze enthousiast is over een voorstelling waar ze zelf in speelt en dat is een zeldzaam verschijnsel. Dat is ze namelijk alleen als zo'n voorstelling echt iets te betekenen heeft.

Vorige week ben ik dus toch maar naar Eindhoven gegaan om deze productie te bekijken. En daar ben ik tot een groot inzicht gekomen. Dat is dat ik eigenlijk beter nooit meer naar amateurproducties kan gaan kijken. Er zijn in zo'n geval namelijk twee mogelijkheden:

1. Het is vreselijk slecht. In zo'n geval wil ik niet in de zaal zitten. Ik weet dat ik kritisch ben en misschien wel ooit té kritisch, maar in dergelijke gevallen zit ik twee uur met gekromde tenen te kijken naar matige zang en dito spel.

2. Het is goed. En in zo'n geval wil ik niet in de zaal zitten. In zo'n geval wil ik meedoen in plaats van me op de tribune realiseren dat ik een inschattingsfout heb gemaakt.

Rent valt onder mogelijkheid 2 en dan in het kwadraat. En de wetenschap dat ik letterlijk tientallen keren ben benaderd voor deze productie bezorgt me spijt als haren op mijn hoofd, ook al wil ik dat natuurlijk stiekem eigenlijk helemaal niet toegeven...

Voor de meesten van jullie, die zelf niet af en toe op het podium staan, gaat dit verhaal natuurlijk helemaal niet op. Ik weet niet of er nog een van de twintig(!) voorstellingen niet uitverkocht is, maar als dat het geval is: probeer er dan kaarten voor te krijgen!

L'Atelier de Joël Robuchon

Maandenlang heeft mijn blog stilgelegen. Te druk op mijn werk, te druk met schrijven voor andere media, verhuizen en musicals spelen. Verhalen over prachtige avondjes eten, zoals bij Boreas in Heeze, mooie voorstellingen, zoals Breken van Kommil Foo en nieuwe resultaten van mijn doelen: allemaal hebben ze het licht niet mogen aanschouwen.

Vorige week was ik in Londen. Donderdagavond at ik bij Arbutus, één ster. Het eten was eenvoudig doch smaakvol, maar van de hele McDonalds-entourage werd ik niet blij: een lange bank tegen de muur, daarvoor allemaal kleine vierkante tafeltjes met elk een stoel daarbij. Tussen elk tafeltje ongeveer vijftien centimeter.

Vrijdagmiddag was dat wel anders! Ik kwam per ongeluk terecht bij L'Atelier de Joël Robuchon. En dat was meteen de reden om mijn blog weer open te gooien: dit overtrof alle ervaringen die ik ooit in sterrenrestaurants heb opgedaan!

Laat ik bij het begin beginnen: al maanden was ons plan te gaan eten bij het driesterrenrestaurant van Gordon Ramsay. Het moest mijn eerste driesterrenervaring worden en dan maar meteen bij een van de bekendste chefs van de wereld. Reserveren bleek echter niet de makkelijkste klus! Toen dat uiteindelijk mislukte, zocht ik verder naar een exclusief restaurant in Londen en kwam ik uit bij L'Atelier de Joël Robuchon van de chef met de meeste Michelinsterren in bezit ter wereld.

Het beeldmerk van het restaurant is in zwart en rood. Die kleuren zijn binnen doorgetrokken, waardoor het erg donker is. Meteen valt je oog op een fel verlichte groene bladerenwand. We zijn hier met z'n tweeën voor een romantische lunch, maar we worden naast elkaar aan een bar tussen andere mensen geplaatst. Mijn eerste gedachte is dus: 'Dit is nog veel erger dan gisteren!' De bar was wel gedeeltelijk van glas en lag vol met prachtig geblazen suikerwerk in valentijnsthema.

Dan zie ik pas hoe de zaak ingedeeld is! We zitten aan een bar die rondom de open keuken geplaatst is! We kijken recht op de vingers van de chefs die allemaal super ontspannen de mooiste dingen staan te creëren. Er wordt zeer veel gecommuniceerd, maar weinig gesproken. Als er wel wordt gesproken, is dat in het Frans. De strakke, correcte bediening brengt ons van achter de bar een aperitief en de kaart.

We gaan voor het viergangen-lunchmenu met wijn. En gelukkig zie ik daar de amuse (die we bij Arbutus trouwens ook geen kregen) al klaargezet worden. Een klein glaasje met foie gras, waarvan onze gastheer duidelijk benadrukt dat het foie gras ROYALE is. Op de ganzenlever een laagje portreductie en daarop een schuim van Parmezaanse kaas. Ik ben dubbel blij! Ten eerste omdat foie gras een van de lekkerste dingen is die er bestaan, en ten tweede omdat Ramona het niet lust en ik verzekerd ben van een dubbele portie. Helaas blijkt ze tweesterrenlever wel te lusten en blijft het voor mij bij dat ene heerlijke hapje.

De eerste gang dient zich aan: zalmcarpaccio. Flinterdun gesneden rauwe Noorse zalm met een fantastische dressing, stukjes mango en geschaafde venkel. Het geheel is rijkelijk voorzien van kaviaar. In de keuken zie ik de ene na de andere krop little-gemsla kunstig bewerkt worden. Sla is nog steeds het enige wat ik niet lust, maar ik hoop toch dat ik er in een later stadium van onze lunch zo een krijg. De combinatie van kijken naar kunstenaars aan het werk en genieten van heerlijk eten is geweldig!

Het tussengerecht: Puy-linzensoep met eend. In het grote bord, met in het midden slechts een klein dieper 'putje' ligt het garnituur al klaar en de soep wordt er aan de bar ingeschonken. De lepels die we erbij krijgen zijn erg mooi, maar daardoor helaas niet erg praktisch om er soep mee te eten. Ondanks dat: weer een absoluut hoogstandje uit deze keuken!

De sfeer onder het personeel is zichtbaar goed. Als we aangeven hoe lekker het allemaal is, zegt de ober 'per ongeluk' net iets te hard dat de chef dan mag blijven na zijn eerste week. De chef speelt er meteen op in door te melden dat service in zijn ogen wel wat sneller kan werken. Aan de non-verbale communicatie is duidelijk dat deze heren goed op elkaar ingespeeld zijn.

Het hoofdgerecht, een hele wijting, wordt opdiend. Hij is zo bereid dat zijn kop en staart omhoog steken en het hele gepaneerde middenstuk op het bord ligt. De vis wordt geserveerd met krokant zeewier en perfect smeuïge aardappelmousseline. De kunstig in elkaar gedraaide little-gemsla ontbreekt. Bij Ramona's lamsschouder ligt die er wel, dus ik proef bij haar een stukje mee. Sla kan dus, bij uitzondering, wél lekker zijn!

Ramona sluit af met een prachtig nagerecht op basis van aardbeien, dat luistert naar de naam 'The Financial'. Ik neem zoals gewoonlijk de kaas. Het is wat weinig, maar wel erg lekker.

Voor twee personen moet ik, inclusief fooi, 125 pond afrekenen. Zo weinig ben ik nog nooit kwijt geweest in een restaurant met twee sterren en dat voor een restaurant in het hartje van Londen en daarbij de beste eetervaring van mijn leven! (Ok, misschien ex aequo met Da Vinci in Maasbracht, maar dat heeft ook gevoelswaarde omdat dat mijn allereerste sterrenrestaurant was, maar ik betaalde daar ook ruim drie keer zo veel).

La Fleurie in Oirschot

Waarom we er terechtkwamen, zal ik later deze week nog wel eens vertellen, maar vorige week zat ik met collega's H. en H. op een drukke kermiszondag bij Restaurant La Fleurie in Oirschot. We zitten in een oude bakkerij, een pand dat van buiten niet al te bijzonder is, maar binnen erg sfeervol.

Na een vriendelijke ontvangst worden we naar onze tafel begeleid door een jonge ober en na een korte blik op de kaart zijn we er snel uit: we kiezen het Menu Fleurie van vier gangen, een klein wijnarrangementje, omdat we nog met de auto terug naar huis moeten.

Terwijl we genieten van een behoorlijke rij amuses (o.a. wasabinootjes, krokantjes van Parmezaanse kaas en een kerriesoepje met linzen en Hollandse garnalen), valt ons één ding op: onder het personeel bevindt zich een dame die zeer luidruchtig door het hele restaurant wervelt. Nieuwe gasten worden van achteruit de zaak luidop begroet. Waar zij ook is, we horen háár. Waarschijnlijk is ze de eigenaresse, want als ze gewoon personeel was, zou ze er niet lang werken. Gelukkig wordt het minder naarmate de avond vordert.

De voorgerechten maken nog niet heel veel indruk. Ik heb roulleaux van tong en zalm, die niet erg hoog op smaak zijn. Ze liggen op een salade van krabscharen. Die zijn wel hoog op smaak, maar ik proef maar weinig krab. Gelukkig wordt dit gerecht begeleid door een mooie citroengel en ook de gembermayonaise is erg lekker.

Tijd voor een tussengerecht. Eerst krijgen we een glas wijn, een Zuid-Afrikaanse rosé in mijn geval. We krijgen daarbij een ingestudeerd verhaal dat zenuwachtig wordt gepresenteerd, maar de wijn gaat prima samen met het absolute hoogtepunt van deze avond: stukjes piepkuiken van de barbecue met paddestoelen, pasta en een jus van ras el hanout. Ineens word ik nog blijer dat ik volgende week naar Marokko ga! Wat is ras el hanout toch lekker en wat past het prima in dit gerecht en bij de wijn. Echt een klassegerecht.

Dezelfde ober voorziet ons van wijn voor het hoofdgerecht. Ik hoop dat hij wat losser gaat vertellen als ik wat hulpvragen stel over de wijn. Het werkt: nu hij niet meer genoeg heeft aan het ingestudeerde praatje en moet gaan improviseren, zien we een spreker die weet waarover hij het heeft en er ontstaat een leuk gesprek over de wijn, een Chileense chardonnay. Deze wijn hoort bij het hoofdgerecht: gebakken snoekbaarsfilet met krokante paling in een saus van waterkers. Wederom een erg mooi gerecht. De stukjes paling hebben een krokant gefrituurd jasje. Vaak neemt dat een hoop smaak weg, maar dat is hier absoluut niet het geval: erg lekker. Het stuk snoekbaars is niet overal even dik, waardoor het dikke middenstuk mooi glazig is, maar de wat dunnere stukken aan de rand te gaar. Op dit minpuntje na, opnieuw ontzettend lekker, en mooi gepresenteerd!

Ik ben geen zoetekauw, dus als er kaas op de kaart staat, neem ik dat als nagerecht. Deze keer vind ik het echter zo veelbelovend klinken dat ik toch zwicht voor het mangotaartje met bramensorbet, zwarte-sesamkletskopjes en muntschuim. Gelukkig krijg ik daar geen spijt van: vooral die kletskopjes zijn erg goed.

Bij de koffie krijgen we nog een schaaltje bonbons dat we eerlijk delen. Een After-Eighthapje vind ik het lekkerste van dit leien plateautje. Als we daarna ook nog een alleszins redelijke rekening krijgen gepresenteerd, kunnen we uiterst tevreden het pand verlaten.

Later deze week zag ik een lijst van honderd restaurants die volgens clientèle en enkele professionals de grootste kans zouden maken op een ster. La Fleurie staat op dit lijstje. Zo'n lijst zegt natuurlijk niks (Hofstede De Blaak ontbreekt en het restaurant van een van de hoofd-samenstellers van de lijst prijkt bovenaan) en het lijkt me voor deze zaak nog wat te vroeg, maar voor een prima betaalbare goede keuken kun je zeker in Oirschot terecht!