Maandenlang
heeft mijn blog stilgelegen. Te druk op mijn werk, te druk met schrijven voor
andere media, verhuizen en musicals spelen. Verhalen over prachtige avondjes
eten, zoals bij Boreas in Heeze, mooie voorstellingen, zoals Breken van Kommil Foo en nieuwe
resultaten van mijn doelen: allemaal hebben ze het licht niet mogen
aanschouwen.
Vorige
week was ik in Londen. Donderdagavond at ik bij Arbutus, één ster. Het eten was
eenvoudig doch smaakvol, maar van de hele McDonalds-entourage werd ik niet blij:
een lange bank tegen de muur, daarvoor allemaal kleine vierkante tafeltjes met
elk een stoel daarbij. Tussen elk tafeltje ongeveer vijftien centimeter.
Vrijdagmiddag
was dat wel anders! Ik kwam per ongeluk terecht bij L'Atelier de Joël Robuchon.
En dat was meteen de reden om mijn blog weer open te gooien: dit overtrof alle
ervaringen die ik ooit in sterrenrestaurants heb opgedaan!
Laat
ik bij het begin beginnen: al maanden was ons plan te gaan eten bij het
driesterrenrestaurant van Gordon Ramsay. Het moest mijn eerste
driesterrenervaring worden en dan maar meteen bij een van de bekendste chefs
van de wereld. Reserveren bleek echter niet de makkelijkste klus! Toen dat
uiteindelijk mislukte, zocht ik verder naar een exclusief restaurant in Londen
en kwam ik uit bij L'Atelier de Joël Robuchon van de chef met de meeste
Michelinsterren in bezit ter wereld.
Het
beeldmerk van het restaurant is in zwart en rood. Die kleuren zijn binnen
doorgetrokken, waardoor het erg donker is. Meteen valt je oog op een fel verlichte
groene bladerenwand. We zijn hier met z'n tweeën voor een romantische lunch,
maar we worden naast elkaar aan een bar tussen andere mensen geplaatst. Mijn
eerste gedachte is dus: 'Dit is nog veel erger dan gisteren!' De bar was wel
gedeeltelijk van glas en lag vol met prachtig geblazen suikerwerk in
valentijnsthema.
Dan
zie ik pas hoe de zaak ingedeeld is! We zitten aan een bar die rondom de open
keuken geplaatst is! We kijken recht op de vingers van de chefs die allemaal
super ontspannen de mooiste dingen staan te creëren. Er wordt zeer veel
gecommuniceerd, maar weinig gesproken. Als er wel wordt gesproken, is dat in
het Frans. De strakke, correcte bediening brengt ons van achter de bar een
aperitief en de kaart.
We
gaan voor het viergangen-lunchmenu met wijn. En gelukkig zie ik daar de amuse
(die we bij Arbutus trouwens ook geen kregen) al klaargezet worden. Een klein
glaasje met foie gras, waarvan onze gastheer duidelijk benadrukt dat het foie
gras ROYALE is. Op de ganzenlever een laagje portreductie en daarop een schuim
van Parmezaanse kaas. Ik ben dubbel blij! Ten eerste omdat foie gras een van de
lekkerste dingen is die er bestaan, en ten tweede omdat Ramona het niet lust en
ik verzekerd ben van een dubbele portie. Helaas blijkt ze tweesterrenlever wel
te lusten en blijft het voor mij bij dat ene heerlijke hapje.
De
eerste gang dient zich aan: zalmcarpaccio. Flinterdun gesneden rauwe Noorse
zalm met een fantastische dressing, stukjes mango en geschaafde venkel. Het
geheel is rijkelijk voorzien van kaviaar. In de keuken zie ik de ene na de
andere krop little-gemsla kunstig bewerkt worden. Sla is nog steeds het enige
wat ik niet lust, maar ik hoop toch dat ik er in een later stadium van onze
lunch zo een krijg. De combinatie van kijken naar kunstenaars aan het werk en
genieten van heerlijk eten is geweldig!
Het
tussengerecht: Puy-linzensoep met eend. In het grote bord, met in het midden
slechts een klein dieper 'putje' ligt het garnituur al klaar en de soep wordt
er aan de bar ingeschonken. De lepels die we erbij krijgen zijn erg mooi, maar
daardoor helaas niet erg praktisch om er soep mee te eten. Ondanks dat: weer
een absoluut hoogstandje uit deze keuken!
De
sfeer onder het personeel is zichtbaar goed. Als we aangeven hoe lekker het
allemaal is, zegt de ober 'per ongeluk' net iets te hard dat de chef dan mag
blijven na zijn eerste week. De chef speelt er meteen op in door te melden dat
service in zijn ogen wel wat sneller kan werken. Aan de non-verbale
communicatie is duidelijk dat deze heren goed op elkaar ingespeeld zijn.
Het
hoofdgerecht, een hele wijting, wordt opdiend. Hij is zo bereid dat zijn kop en
staart omhoog steken en het hele gepaneerde middenstuk op het bord ligt. De vis
wordt geserveerd met krokant zeewier en perfect smeuïge aardappelmousseline. De
kunstig in elkaar gedraaide little-gemsla ontbreekt. Bij Ramona's lamsschouder
ligt die er wel, dus ik proef bij haar een stukje mee. Sla kan dus, bij
uitzondering, wél lekker zijn!
Ramona
sluit af met een prachtig nagerecht op basis van aardbeien, dat luistert naar
de naam 'The Financial'. Ik neem zoals gewoonlijk de kaas. Het is wat weinig,
maar wel erg lekker.
Voor
twee personen moet ik, inclusief fooi, 125 pond afrekenen. Zo weinig ben ik nog
nooit kwijt geweest in een restaurant met twee sterren en dat voor een
restaurant in het hartje van Londen en daarbij de beste eetervaring van mijn
leven! (Ok, misschien ex aequo met Da Vinci in Maasbracht, maar dat heeft ook
gevoelswaarde omdat dat mijn allereerste sterrenrestaurant was, maar ik betaalde
daar ook ruim drie keer zo veel).
