Rent

Een van de voornaamste redenen om mensen uit je tijdlijn op Facebook te gooien is spam. Diverse mensen onder mijn Facebookvrienden maken zich daar zeer schuldig aan momenteel, waaronder Bianca en Wouter. Waarom ik ze er nog niet heb uitgegooid? Omdat Bianca met al deze spam toont dat ze enthousiast is over een voorstelling waar ze zelf in speelt en dat is een zeldzaam verschijnsel. Dat is ze namelijk alleen als zo'n voorstelling echt iets te betekenen heeft.

Vorige week ben ik dus toch maar naar Eindhoven gegaan om deze productie te bekijken. En daar ben ik tot een groot inzicht gekomen. Dat is dat ik eigenlijk beter nooit meer naar amateurproducties kan gaan kijken. Er zijn in zo'n geval namelijk twee mogelijkheden:

1. Het is vreselijk slecht. In zo'n geval wil ik niet in de zaal zitten. Ik weet dat ik kritisch ben en misschien wel ooit té kritisch, maar in dergelijke gevallen zit ik twee uur met gekromde tenen te kijken naar matige zang en dito spel.

2. Het is goed. En in zo'n geval wil ik niet in de zaal zitten. In zo'n geval wil ik meedoen in plaats van me op de tribune realiseren dat ik een inschattingsfout heb gemaakt.

Rent valt onder mogelijkheid 2 en dan in het kwadraat. En de wetenschap dat ik letterlijk tientallen keren ben benaderd voor deze productie bezorgt me spijt als haren op mijn hoofd, ook al wil ik dat natuurlijk stiekem eigenlijk helemaal niet toegeven...

Voor de meesten van jullie, die zelf niet af en toe op het podium staan, gaat dit verhaal natuurlijk helemaal niet op. Ik weet niet of er nog een van de twintig(!) voorstellingen niet uitverkocht is, maar als dat het geval is: probeer er dan kaarten voor te krijgen!

L'Atelier de Joël Robuchon

Maandenlang heeft mijn blog stilgelegen. Te druk op mijn werk, te druk met schrijven voor andere media, verhuizen en musicals spelen. Verhalen over prachtige avondjes eten, zoals bij Boreas in Heeze, mooie voorstellingen, zoals Breken van Kommil Foo en nieuwe resultaten van mijn doelen: allemaal hebben ze het licht niet mogen aanschouwen.

Vorige week was ik in Londen. Donderdagavond at ik bij Arbutus, één ster. Het eten was eenvoudig doch smaakvol, maar van de hele McDonalds-entourage werd ik niet blij: een lange bank tegen de muur, daarvoor allemaal kleine vierkante tafeltjes met elk een stoel daarbij. Tussen elk tafeltje ongeveer vijftien centimeter.

Vrijdagmiddag was dat wel anders! Ik kwam per ongeluk terecht bij L'Atelier de Joël Robuchon. En dat was meteen de reden om mijn blog weer open te gooien: dit overtrof alle ervaringen die ik ooit in sterrenrestaurants heb opgedaan!

Laat ik bij het begin beginnen: al maanden was ons plan te gaan eten bij het driesterrenrestaurant van Gordon Ramsay. Het moest mijn eerste driesterrenervaring worden en dan maar meteen bij een van de bekendste chefs van de wereld. Reserveren bleek echter niet de makkelijkste klus! Toen dat uiteindelijk mislukte, zocht ik verder naar een exclusief restaurant in Londen en kwam ik uit bij L'Atelier de Joël Robuchon van de chef met de meeste Michelinsterren in bezit ter wereld.

Het beeldmerk van het restaurant is in zwart en rood. Die kleuren zijn binnen doorgetrokken, waardoor het erg donker is. Meteen valt je oog op een fel verlichte groene bladerenwand. We zijn hier met z'n tweeën voor een romantische lunch, maar we worden naast elkaar aan een bar tussen andere mensen geplaatst. Mijn eerste gedachte is dus: 'Dit is nog veel erger dan gisteren!' De bar was wel gedeeltelijk van glas en lag vol met prachtig geblazen suikerwerk in valentijnsthema.

Dan zie ik pas hoe de zaak ingedeeld is! We zitten aan een bar die rondom de open keuken geplaatst is! We kijken recht op de vingers van de chefs die allemaal super ontspannen de mooiste dingen staan te creëren. Er wordt zeer veel gecommuniceerd, maar weinig gesproken. Als er wel wordt gesproken, is dat in het Frans. De strakke, correcte bediening brengt ons van achter de bar een aperitief en de kaart.

We gaan voor het viergangen-lunchmenu met wijn. En gelukkig zie ik daar de amuse (die we bij Arbutus trouwens ook geen kregen) al klaargezet worden. Een klein glaasje met foie gras, waarvan onze gastheer duidelijk benadrukt dat het foie gras ROYALE is. Op de ganzenlever een laagje portreductie en daarop een schuim van Parmezaanse kaas. Ik ben dubbel blij! Ten eerste omdat foie gras een van de lekkerste dingen is die er bestaan, en ten tweede omdat Ramona het niet lust en ik verzekerd ben van een dubbele portie. Helaas blijkt ze tweesterrenlever wel te lusten en blijft het voor mij bij dat ene heerlijke hapje.

De eerste gang dient zich aan: zalmcarpaccio. Flinterdun gesneden rauwe Noorse zalm met een fantastische dressing, stukjes mango en geschaafde venkel. Het geheel is rijkelijk voorzien van kaviaar. In de keuken zie ik de ene na de andere krop little-gemsla kunstig bewerkt worden. Sla is nog steeds het enige wat ik niet lust, maar ik hoop toch dat ik er in een later stadium van onze lunch zo een krijg. De combinatie van kijken naar kunstenaars aan het werk en genieten van heerlijk eten is geweldig!

Het tussengerecht: Puy-linzensoep met eend. In het grote bord, met in het midden slechts een klein dieper 'putje' ligt het garnituur al klaar en de soep wordt er aan de bar ingeschonken. De lepels die we erbij krijgen zijn erg mooi, maar daardoor helaas niet erg praktisch om er soep mee te eten. Ondanks dat: weer een absoluut hoogstandje uit deze keuken!

De sfeer onder het personeel is zichtbaar goed. Als we aangeven hoe lekker het allemaal is, zegt de ober 'per ongeluk' net iets te hard dat de chef dan mag blijven na zijn eerste week. De chef speelt er meteen op in door te melden dat service in zijn ogen wel wat sneller kan werken. Aan de non-verbale communicatie is duidelijk dat deze heren goed op elkaar ingespeeld zijn.

Het hoofdgerecht, een hele wijting, wordt opdiend. Hij is zo bereid dat zijn kop en staart omhoog steken en het hele gepaneerde middenstuk op het bord ligt. De vis wordt geserveerd met krokant zeewier en perfect smeuïge aardappelmousseline. De kunstig in elkaar gedraaide little-gemsla ontbreekt. Bij Ramona's lamsschouder ligt die er wel, dus ik proef bij haar een stukje mee. Sla kan dus, bij uitzondering, wél lekker zijn!

Ramona sluit af met een prachtig nagerecht op basis van aardbeien, dat luistert naar de naam 'The Financial'. Ik neem zoals gewoonlijk de kaas. Het is wat weinig, maar wel erg lekker.

Voor twee personen moet ik, inclusief fooi, 125 pond afrekenen. Zo weinig ben ik nog nooit kwijt geweest in een restaurant met twee sterren en dat voor een restaurant in het hartje van Londen en daarbij de beste eetervaring van mijn leven! (Ok, misschien ex aequo met Da Vinci in Maasbracht, maar dat heeft ook gevoelswaarde omdat dat mijn allereerste sterrenrestaurant was, maar ik betaalde daar ook ruim drie keer zo veel).