Ofwel: hoe we wakker werden in een rood en bruin besmeurd bed.
In de herfstvakantie stond ik voor een nieuw nevenproject op reis- en mediagebied in Italië. Samen met Roxy ga ik een serie informatieve doch, in onze ogen, leuke filmpjes opnemen over steden. Aangezien zij nu in Bologna woont, was de keuze voor onze eerste filmpjes gemakkelijk: Bologna, San Marino en, omdat we daar toch moeten stoppen om naar San Marino te gaan, Rimini. Op internet boeken we een hostel in Rimini, waarna we de trein daarheen nemen. Rimini lijkt een spookstad. Barst het hier ’s zomers van de toeristen, nu zijn de grote stranden en hotels totaal verlaten. Af en toe zie je zo’n baal gras voorbij waaien. Ik ben er blij mee, want dat type toerist kan ik op reis missen als kiespijn.
Aangekomen in het hostel, zien we dat het helemaal geen hostel is. Het is één van die leegstaande grote zomerhotels! We hebben hier voor 15 euro per persoon een luxe tweepersoonskamer met een mooie badkamer, handdoeken, televisie, internet, een minibar en ontbijt! Voor we op pad gaan, besluit ik me voor opnames nog even te scheren. Daarmee richt ik een waar bloedbad aan en verandert mijn wang in zo’n lillend lapje dat omlaag hangt. Ons hotel ligt aan het strand, dus daar beginnen we met filmen. Over een inleidend praatje van twintig seconden doen we 23 takes en drie kwartier, maar het staat erop. We vertrekken naar het centrum waar een chocoladefestival aan de gang is: een groot plein vol met kramen met prachtig bewerkte chocolade, bonbons, grote stukken… alleen al van de geur op deze plek beginnen je speekselklieren te druppelen. We zoeken uit hoe we morgen in San Marino komen en schieten nog wat filmmateriaal om maar zo snel mogelijk weer terug te kunnen keren naar het paradijs in het centrum.
We lopen langs alle standjes en hier en daar mag je gratis proeven. Gelukkig staan er zo veel kramen dat ze je bij de eerste niet meer herkennen als je ze allemaal hebt gehad. We besluiten het die avond gezellig te maken, kopen een zak chocolade en twee flessen prosecco en keren terug naar het hotel. Terwijl we de plannen voor San Marino doorspreken, laten we de kurken knallen en zien we al veel te snel de bodem van de zak chocolade. En van de flessen. Vanaf dat moment herinner ik me alleen nog het moment dat we wakker worden. Mijn lillende lapje was weer gaan bloeden, waardoor mijn bed onder het bloed zat. Roxy’s bed zag er nog wat ernstiger uit: ze had blijkbaar de kostbare chocolade verspild door hem per ongeluk tussen de lakens te laten vallen. Haar lakens zijn dus bruin besmeurd. Het tafereel ziet eruit alsof er in die kamer héél rare dingen zijn gebeurd. Roxy probeert er uit schaamte iets aan te doen, maar ik weet haar ervan te overtuigen te vertrekken.
Over die musea gesproken: mocht je ooit in San Marino zijn, gooi dan alsjeblieft geen geld weg door het wassenbeeldenmuseum te bezoeken. Nu ben ik daar toch al niet zo van, maar áls ik er dan naar binnen ga, dan wil ik wel goede beelden zien. De namen ken ik allemaal, maar het is maar goed dat ze erbij staan. Slechts een uitvinderstype met warrig haar en een man met een opvallend klein snorretje en een band met een hakenkruis om zijn arm zou ik zó herkend hebben. In het tweede deel van het museum probéren de poppen niet eens meer beroemdheden uit te beelden. Het zijn gewoon willekeurige mensfiguren die met, natuurlijk, verschillende soorten wapens om het leven worden gebracht. De wandeling tussen in- en uitgang is amper 150 meter. Hiervoor ben je zes euro lichter. Tegen een uur of zes hebben we het hele land wel gezien en gaan we via Rimini terug naar Bologna.
In de herfstvakantie stond ik voor een nieuw nevenproject op reis- en mediagebied in Italië. Samen met Roxy ga ik een serie informatieve doch, in onze ogen, leuke filmpjes opnemen over steden. Aangezien zij nu in Bologna woont, was de keuze voor onze eerste filmpjes gemakkelijk: Bologna, San Marino en, omdat we daar toch moeten stoppen om naar San Marino te gaan, Rimini. Op internet boeken we een hostel in Rimini, waarna we de trein daarheen nemen. Rimini lijkt een spookstad. Barst het hier ’s zomers van de toeristen, nu zijn de grote stranden en hotels totaal verlaten. Af en toe zie je zo’n baal gras voorbij waaien. Ik ben er blij mee, want dat type toerist kan ik op reis missen als kiespijn.
Aangekomen in het hostel, zien we dat het helemaal geen hostel is. Het is één van die leegstaande grote zomerhotels! We hebben hier voor 15 euro per persoon een luxe tweepersoonskamer met een mooie badkamer, handdoeken, televisie, internet, een minibar en ontbijt! Voor we op pad gaan, besluit ik me voor opnames nog even te scheren. Daarmee richt ik een waar bloedbad aan en verandert mijn wang in zo’n lillend lapje dat omlaag hangt. Ons hotel ligt aan het strand, dus daar beginnen we met filmen. Over een inleidend praatje van twintig seconden doen we 23 takes en drie kwartier, maar het staat erop. We vertrekken naar het centrum waar een chocoladefestival aan de gang is: een groot plein vol met kramen met prachtig bewerkte chocolade, bonbons, grote stukken… alleen al van de geur op deze plek beginnen je speekselklieren te druppelen. We zoeken uit hoe we morgen in San Marino komen en schieten nog wat filmmateriaal om maar zo snel mogelijk weer terug te kunnen keren naar het paradijs in het centrum.
We lopen langs alle standjes en hier en daar mag je gratis proeven. Gelukkig staan er zo veel kramen dat ze je bij de eerste niet meer herkennen als je ze allemaal hebt gehad. We besluiten het die avond gezellig te maken, kopen een zak chocolade en twee flessen prosecco en keren terug naar het hotel. Terwijl we de plannen voor San Marino doorspreken, laten we de kurken knallen en zien we al veel te snel de bodem van de zak chocolade. En van de flessen. Vanaf dat moment herinner ik me alleen nog het moment dat we wakker worden. Mijn lillende lapje was weer gaan bloeden, waardoor mijn bed onder het bloed zat. Roxy’s bed zag er nog wat ernstiger uit: ze had blijkbaar de kostbare chocolade verspild door hem per ongeluk tussen de lakens te laten vallen. Haar lakens zijn dus bruin besmeurd. Het tafereel ziet eruit alsof er in die kamer héél rare dingen zijn gebeurd. Roxy probeert er uit schaamte iets aan te doen, maar ik weet haar ervan te overtuigen te vertrekken.
De bus naar San Marino passeert geen enkele zichtbare grensovergang. Ineens staan we boven op een berg en in een ander land. De gebouwen en de vergezichten zijn de moeite waard om eens te bewonderen, maar wat ons echt opvalt is de enorme hoeveelheid wapens in dit kleine staatje. Naast de diverse wapenwinkels verkoopt ook elke andere middenstander naast zijn ‘hoofdproduct’ wapens. Zelfs in de speelgoedwinkel barst het van de speelgoedzwaarden en –pistolen. Er zijn verschillende wapenmusea en elk museum dat we bezoeken heeft op zijn minst een afdeling met wapens.
Over die musea gesproken: mocht je ooit in San Marino zijn, gooi dan alsjeblieft geen geld weg door het wassenbeeldenmuseum te bezoeken. Nu ben ik daar toch al niet zo van, maar áls ik er dan naar binnen ga, dan wil ik wel goede beelden zien. De namen ken ik allemaal, maar het is maar goed dat ze erbij staan. Slechts een uitvinderstype met warrig haar en een man met een opvallend klein snorretje en een band met een hakenkruis om zijn arm zou ik zó herkend hebben. In het tweede deel van het museum probéren de poppen niet eens meer beroemdheden uit te beelden. Het zijn gewoon willekeurige mensfiguren die met, natuurlijk, verschillende soorten wapens om het leven worden gebracht. De wandeling tussen in- en uitgang is amper 150 meter. Hiervoor ben je zes euro lichter. Tegen een uur of zes hebben we het hele land wel gezien en gaan we via Rimini terug naar Bologna.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten