Wicked

Al toen ik voor het eerst hoorde van het concept ‘Wicked’, riep ik: ‘Dat kan nooit wat zijn.’ Verstokte fantasyhater als ik ben, kan ik niks met verhalen over heksen, tovernaarsleerlingen en vervloekte ringen. The Wiz en The Wizard of Oz ken ik en ook met die verhalen heb ik niet veel. Nog niet zo lang geleden was ik in Londen voor drie avonden musical achter elkaar, en toen heb ik Wicked dan ook zorgvuldig weten te vermijden door me slechts bezig te houden met The phantom of the opera, Priscilla, queen of the desert en Billy Elliot.

Dan staat er ineens een Nederlandse bewerking in het Circustheater. Met Chantal Janzen. En Jim Bakkum. Met mijn afkeer van het verhaal erbij, zijn dat drie redenen om niet te gaan. Maar dan zie je op tv Willemijn Verkaik adembenemend mooi Defying gravity zingen. En dan vind je de vertaling Ik lach om zwaartekracht eigenlijk best goed gevonden. En dan heb je een vriendin die er eigenlijk wel heel erg graag heen wil. Zaterdagavond hobbelde mijn auto dus in de richting Scheveningen, waar we getrakteerd worden op de complete A-cast, op professor Dillamond na. Ik heb overigens geprobeerd zo weinig mogelijk spoilers te geven, en denk ook niet dat ik dingen verraad die je het plezier in het stuk zouden ontnemen, maar mocht je dat achteraf wel vinden: bij dezen ben je gewaarschuwd!

We komen binnen in een werkelijk prachtig decor. De show opent en één ding valt meteen op: het ensemble is goed. Ze zingen niet alleen zuiver, maar, waar het in de meeste Nederlandse musicals zeer aan ontbreekt, ook verstaanbaar. Dan komt Chantal Janzen naar beneden in een of andere metalen constructie die later ‘zeepbel’ wordt genoemd. Zij is in het openingsnummer niet verstaanbaar en ook breekt haar stem in een hoge noot. Hier wil ik stoppen met zeuren over haar. Normaal ben ik zeer kritisch over haar musicalprestaties (Wat kan ze presenteren, hè?), maar vanavond ben ik positief verrast. G(a)linda is een rol die duidelijk goed bij haar past en zeker Popular, wat verderop in de eerste helft, brengt ze voortreffelijk.

Het verhaal kabbelt voort tot Jim Bakkum zijn opkomst maakt. Nadat hij hardhandig gewekt na een ongelukje met zijn koets, zet hij Dancing through life in. Van dat nummer ben ik al geen liefhebber, sinds ik het zelf ooit bij een auditie moest zingen. Muzikaal is het nog enigszins aardig, maar inhoudelijk gaat het werkelijk over niks, waardoor het spelgedeelte er destijds erg bij achterbleef. Ik merk nu dat dat gelukkig niet aan mij lag: ook in zijn context gaat het lied nergens over. Daarbij neemt Jim het helaas niet al te nauw met de te zingen nootjes en wordt het verschil tussen West End, Broadway en producties van Stage Entertainment pijnlijk duidelijk: in Nederland gaan namen helaas nog steeds boven kwaliteit.

Dan is daar het moment van de pauzefinale: een moment waarop iedereen zit te wachten. Hoog in de lucht vertolkt Willemijn Verkaik als Elphaba Defying gravity op fenomenale wijze. De prachtige, in kleuren uitwaaierende, witte verlichting om haar heen verhult alles behalve haar gezicht, wat een veel geloofwaardiger zweefeffect geeft dan de kabeltjes die wat later de vliegende apen vrijlaten en ook, vorig seizoen, Mary Poppins lieten zweven.

Na de pauze wil ik maar op één moment dieper ingaan. Laatst was ik bij Zorro. Toen had ik nog geen weblog, anders zou ik me over die productie niet al te positief hebben uitgelaten. Het ergste daarin vond ik dat er steeds een touw vanuit het midden van het podium door een ensemblelid naar de zijkant werd getrokken, zodat Zorro een ‘onverwachte’ opkomst kon maken. Zeer verrast was ik dan ook toen in Wicked een gelijksoortige opkomst van Jim daadwérkelijk onverwacht gebeurde! Door Zorro werd dit moment voor mij hilarisch, wat werd versterkt door het baby-Simba-brulletje dat Fiyero erbij produceerde.

Al met al heeft Wicked bij mij dus veel meer punten gepakt dan ik verwacht had, voornamelijk door decor, techniek, muziek en Willemijn Verkaik. Het verhaal bevat voor mij wel echt te veel onvolkomenheden: te vergezocht, niet duidelijk en niet kloppend. Het ontstaan van de blikkenman wil ik best slikken, maar het kleine zijsprongetje aan het begin dat later de laffe leeuw als gevolg blijkt te hebben, vind ik erg vergezocht. Waarom gaat Elphaba dood en later ineens toch weer niet echt? Door later een synopsis te lezen moet ik erachter komen dat het vallende huis van Dorothy is. Nog een dag later vertelt een liefhebber me dat ik het vergezochte dierenliefhebberijlijntje (dat mijns inziens slechts verzonnen is om die leeuw erin te kunnen schrijven) verkeerd begrepen heb en dat dat eigenlijk symbool staat voor de jodenvervolging in de Tweede Wereldoorlog en dat Elphaba een verzetsheldin is. Toch handig om te weten, mocht je nog gaan…