De winter komt eraan (2)

Lees HIER wat vooraf ging!

Twaalf dagen voor de voorstelling is de laatste repetitiezondag: van tien tot vijf uur zijn we volop bezig de laatste puntjes op de i te zetten. Stipt om tien uur worden we op het podium verwacht in onze trollenkostuums. Na een korte inzingsessie, waarin nogmaals de onduidelijkheden over Het lied van het Tovervrouwtje aan de orde komen, gaat de eerste doorloop van vandaag van start.

We spelen voor het eerst in het decor, dat een deel van ons nog kent van La Belle et la bête. Meteen wordt duidelijk dat er wat dingen opnieuw gezet moeten worden, omdat de trappen op het toneel wat verder naar voren komen dan sommigen hadden verwacht. De hele choreografie van het Trollenlied moet een stuk naar voren gehaald worden, wat even later al geen probleem meer vormt.

Het lied begint. Aansluitend het eerste bedrijf. De Trollenkoning met een bril op vind ik een raar idee, dus ik besluit te proberen de eerste twee scènes vandaag zonder bril te spelen. Gezien mijn visuele handicap serieus genoemd mag worden, is dit een gevaarlijke onderneming. Twee jaar geleden speelde ik Jesus Christ Superstar van het Brabants Muziektheater zonder bril, wat me op een zwaar gekneusde teen kwam te staan: geen pretje als je nog negen voorstellingen op blote voeten door moet! Deze keer vormt het, in de repetitie in elk geval, geen probleem. Daarbij heb ik gewerkt aan mijn grommerigheid en mijn ranzige-geluidenproductie, dus naar mijn idee zet ik deze figuur steeds geloofwaardiger neer.

Wel levert deze scène nog een mooie tekstfout op. De concentratie van een repetitie veroorzaakt af en toe de vreemdste versprekingen. Achteraf hoor ik dat ik, toen ik de Sneeuwkoningin aan het overtuigen was een leger te gaan verzamelen, heb gezegd: “Om de wereld te veroveren, hebben we een neger nodig!”

Het stuk loopt eigenlijk heel lekker. Iedereen heeft geleerd van afgelopen woensdag en de teksten zijn gekend. Wel ontbreken er nog veel requisieten, die bij gebrek aan beter maar gemimed worden. Zo loop ik nu een paar keer met een stoel op en neer in plaats van met een kinderwagen. En ik hoor sommigen van jullie denken: “Ruud? Met een kinderwagen? Ruud haat baby’s! Dat doet ‘ie zelfs in een rol niet!” Voor iedereen die getuige wil zijn van deze unieke gebeurtenis, die je hierna nooit meer zult zien, zijn er nog enkele kaarten te verkrijgen op de website van Tiliander!

Rond één uur is het pauze. Dat is het leukste moment van een zondagrepetitie van Nessarose. Iedereen moet iets te eten meenemen, zodat we met z’n allen een soort overvloedige reuzenpicknick hebben. De tafel wordt volgegooid met broodjes, cupcakes, salades, wraps en nog veel meer. We stoppen pas als iedereen een kilo zwaarder is en gaan verder met het stuk.

Na de pauze moeten we het zonder orkest doen. Dat betekent dat we alle liedjes a capella moeten zingen wat ons niet al te best afgaat. Gelukkig staan de muzikanten de volgende keer weer achter ons. We werken eerst aan losse scènes die wat herstelwerk behoeven: de roversscène en Het lied van het Tovervrouwtje. Die laatste begint op het lied Romeo en Julia uit La Belle et la bête te lijken: dat zal wel tot aan het einde toe schuiven en herhalen blijven.

We halen er een levend konijn bij, dat een rol speelt in de scène met het Tovervrouwtje. Het is duidelijk geen professioneel konijn dat om kan gaan met podiumstress: het Tovervrouwtje wordt royaal ondergekeuteld en zowel Gerda als Loki worden door het beest ondergesproeid.

Het is kwart over vijf. Na een dag hard werken zijn we weer heel veel verder gekomen en durf ik te zeggen dat het bijna klaar is! En dat mag natuurlijk ook wel, want de première komt eraan! Donderdag 29 december is het zo ver en mogen we deze mooie winterse vertelling aan het publiek gaan vertonen. Hiervoor is natuurlijk iedereen uitgenodigd! En mocht je met vier of meer personen willen komen, neem dan even contact met me op! Dan kan ik een leuke korting voor je regelen!