Deze recensie betreft een bezoek aan restaurant Circles in Hotel Casa 400 in Amsterdam en dateert van 19 februari 2012. Daaraan gaat echter een kort verhaal vooraf, dat begint toen mij de volgende tweet onder ogen kwam:
Natuurlijk klikte ik meteen door naar de Facebookpagina van SpecialBite, die ik tot dat moment gelukkig nog niet likete. De teller stond op 999. En dat duurde een tijdje, wat begrijpelijk is: niemand gaat natuurlijk die duizendste like pakken, als je weet dat de prijs hangt aan de duizendeerste. Toen viel mij een eenvoudig doch briljant idee in. We waren met zijn tweeën in de kamer, met elk een eigen laptop en elk een eigen Facebookpagina. Twee klikken later waren wij dus de winnaars van deze actie.
Een dinerbon had ik nog nooit in handen gehad. Toen ik het begeleidende boekje doorsnuffelde viel me dat een beetje tegen. Geen grote namen of sterren en voornamelijk huis-, tuin- en keukenchinezen. Een voor een bezocht ik de websites van de restaurants in Amsterdam, waarna ik er twee selecteerde. Welke het uiteindelijk zou worden, zouden we later wel bepalen.
19 februari zitten we bij de opnamen van Topchef, waarnaar ik eerder al verwees in een stukje over niet al te slimme handtekeningenjagers. Mocht ik nog tijd vinden, dan zal ik zeker ook nog wat schrijven over die ervaring zelf, maar misschien moet ik dan eerst eens leren niet zo uit te weiden in verhaaltjes. Omdat de kans groot is dat je bij Topchef mislukkingen of zelfs niks krijgt voorgeschoteld, had ik ter compensatie gereserveerd bij het eerder genoemde Circles.
Daar worden we ’s avonds vriendelijk ontvangen door een ober die aan tafel veel persoonlijke vragen stelt. Dat wordt echter op geen moment vervelend, omdat duidelijk is dat het uit oprechte interesse gebeurt. We beginnen met een fijne sauvignon blanc, huisgemaakte focaccia en boter die is afgedekt met een velletje papier waarop we kunnen lezen dat de boter afkomstig is van de Kanaaleilanden.
Dan komen de voorgerechten. Ik heb een gebakken kwartelfilet met rode-uiencompote en een gevulde vijg met gorgonzola en Ramona kiest voor de in kruidenpanko gepaneerde Skeapsrond met gekaramelliseerde pecannoten en avocado. De kwartel wordt geserveerd op een groot driehoekig bord. Kwartel heb ik nooit eerder gehad, wat jammer is, want dit was een heerlijk vogeltje. Van uien hou ik helemaal niet, zeker niet van de extra scherpe rode variant daarvan. Toch was de compote van rode uien erg lekker en ging die perfect samen met de kwartel.
Tijd voor een hoofdgerecht. Ramona kiest voor runderbavette met een bitterbal van zuurkool, aardappelmarbré en een jus van gepofte knoflook. De portionering is enorm, waardoor ik in de gelegenheid ben de restjes van haar bord te proeven. Ik hou van zuurkool, maar in de bitterbal word ik er niet bepaald door omvergeblazen. De rest is heerlijk. Zelf sta ik in mijn keuze voor een dilemma. Wil ik canneloni van ricotta, spinazie en paddenstoelen of ga ik voor de grietfilet met bietengnocchi, gekaramelliseerde spruitjes en een beurre blanc van lavendel? Ik besluit de ober om raad te vragen. Die raad is duidelijk: de canneloni is op, dus krijg ik de griet. Ook dat gerecht is behoorlijk overgeproportioneerd, maar de smaakcombinaties zijn buitengewoon goed!
De ober gunt ons een lange pauze die we nodig hebben om bij te komen van het hoofdgerecht. We bestellen wel alvast onze nagerechten: zij de witte-chocolademousse met frambozen en chocoladefudge, ik het kaasplateau. Voor bij dat kaasplateau vraag ik ook alvast een lekker tawny portje. Van wijn weet ik nog veel te weinig, maar van port weet ik door mijn studiereisje naar Porto vorig jaar een heleboel. De ober prijst een ruby aan, maar kan me niet overtuigen. Even later staat hij aan de tafel met twee glazen en twee flessen. Hij schenkt beide glazen vol en laat me proeven. De ruby is inderdaad erg lekker, maar mijn voorkeur blijft bij de tawny. Ik ga dus alsnog voor mijn eerste keuze. De proefglazen blijven staan en bij het nagerecht krijg ik een nieuw glas. Wat een perfecte service!
De nagerechten zijn, net als de hoofdgerechten, aan de zware kant. De twee flatsen witte-chocolademousse zijn zo heftig dat ze onmogelijk beide weg te werken zijn. Bij mij zit de zwaarte niet in de hoeveelheid, maar in de smaak. Sommige van mijn kazen zijn zo sterk van smaak dat de voorgaande gangen weggevaagd worden. Gelukkig heb ik mijn heerlijke tawny port om mee af te sluiten.
Het kernwoord in dit restaurant is duidelijk ‘overdaad’. Laat dat u echter niet weerhouden van een bezoekje: de voor- en hoofdgerechten kloppen qua smaak en presentatie helemaal en ook de bediening is hier top!
Natuurlijk klikte ik meteen door naar de Facebookpagina van SpecialBite, die ik tot dat moment gelukkig nog niet likete. De teller stond op 999. En dat duurde een tijdje, wat begrijpelijk is: niemand gaat natuurlijk die duizendste like pakken, als je weet dat de prijs hangt aan de duizendeerste. Toen viel mij een eenvoudig doch briljant idee in. We waren met zijn tweeën in de kamer, met elk een eigen laptop en elk een eigen Facebookpagina. Twee klikken later waren wij dus de winnaars van deze actie.
Een dinerbon had ik nog nooit in handen gehad. Toen ik het begeleidende boekje doorsnuffelde viel me dat een beetje tegen. Geen grote namen of sterren en voornamelijk huis-, tuin- en keukenchinezen. Een voor een bezocht ik de websites van de restaurants in Amsterdam, waarna ik er twee selecteerde. Welke het uiteindelijk zou worden, zouden we later wel bepalen.
19 februari zitten we bij de opnamen van Topchef, waarnaar ik eerder al verwees in een stukje over niet al te slimme handtekeningenjagers. Mocht ik nog tijd vinden, dan zal ik zeker ook nog wat schrijven over die ervaring zelf, maar misschien moet ik dan eerst eens leren niet zo uit te weiden in verhaaltjes. Omdat de kans groot is dat je bij Topchef mislukkingen of zelfs niks krijgt voorgeschoteld, had ik ter compensatie gereserveerd bij het eerder genoemde Circles.
Daar worden we ’s avonds vriendelijk ontvangen door een ober die aan tafel veel persoonlijke vragen stelt. Dat wordt echter op geen moment vervelend, omdat duidelijk is dat het uit oprechte interesse gebeurt. We beginnen met een fijne sauvignon blanc, huisgemaakte focaccia en boter die is afgedekt met een velletje papier waarop we kunnen lezen dat de boter afkomstig is van de Kanaaleilanden.
Dan komen de voorgerechten. Ik heb een gebakken kwartelfilet met rode-uiencompote en een gevulde vijg met gorgonzola en Ramona kiest voor de in kruidenpanko gepaneerde Skeapsrond met gekaramelliseerde pecannoten en avocado. De kwartel wordt geserveerd op een groot driehoekig bord. Kwartel heb ik nooit eerder gehad, wat jammer is, want dit was een heerlijk vogeltje. Van uien hou ik helemaal niet, zeker niet van de extra scherpe rode variant daarvan. Toch was de compote van rode uien erg lekker en ging die perfect samen met de kwartel.
Tijd voor een hoofdgerecht. Ramona kiest voor runderbavette met een bitterbal van zuurkool, aardappelmarbré en een jus van gepofte knoflook. De portionering is enorm, waardoor ik in de gelegenheid ben de restjes van haar bord te proeven. Ik hou van zuurkool, maar in de bitterbal word ik er niet bepaald door omvergeblazen. De rest is heerlijk. Zelf sta ik in mijn keuze voor een dilemma. Wil ik canneloni van ricotta, spinazie en paddenstoelen of ga ik voor de grietfilet met bietengnocchi, gekaramelliseerde spruitjes en een beurre blanc van lavendel? Ik besluit de ober om raad te vragen. Die raad is duidelijk: de canneloni is op, dus krijg ik de griet. Ook dat gerecht is behoorlijk overgeproportioneerd, maar de smaakcombinaties zijn buitengewoon goed!
De ober gunt ons een lange pauze die we nodig hebben om bij te komen van het hoofdgerecht. We bestellen wel alvast onze nagerechten: zij de witte-chocolademousse met frambozen en chocoladefudge, ik het kaasplateau. Voor bij dat kaasplateau vraag ik ook alvast een lekker tawny portje. Van wijn weet ik nog veel te weinig, maar van port weet ik door mijn studiereisje naar Porto vorig jaar een heleboel. De ober prijst een ruby aan, maar kan me niet overtuigen. Even later staat hij aan de tafel met twee glazen en twee flessen. Hij schenkt beide glazen vol en laat me proeven. De ruby is inderdaad erg lekker, maar mijn voorkeur blijft bij de tawny. Ik ga dus alsnog voor mijn eerste keuze. De proefglazen blijven staan en bij het nagerecht krijg ik een nieuw glas. Wat een perfecte service!
De nagerechten zijn, net als de hoofdgerechten, aan de zware kant. De twee flatsen witte-chocolademousse zijn zo heftig dat ze onmogelijk beide weg te werken zijn. Bij mij zit de zwaarte niet in de hoeveelheid, maar in de smaak. Sommige van mijn kazen zijn zo sterk van smaak dat de voorgaande gangen weggevaagd worden. Gelukkig heb ik mijn heerlijke tawny port om mee af te sluiten.
Het kernwoord in dit restaurant is duidelijk ‘overdaad’. Laat dat u echter niet weerhouden van een bezoekje: de voor- en hoofdgerechten kloppen qua smaak en presentatie helemaal en ook de bediening is hier top!
Mijn Avant Garde verslag wordt vast niet zo uitgebreid!
BeantwoordenVerwijderen