Een jaar of wat geleden toerde de productie Karakter door de Nederlandse theaters. Een prachtige toneelbewerking van de bekende klassieker van Ferdinand Bordewijk. De voorstelling deed ook De Hofnar in Valkenswaard aan. Bewerkingen van Nederlandse boeken bied ik via ons cultuurbudget (te danken aan de cjp-pas, waar onze cultuurhatende regering met die gedoogclub die de Nederlandse cultuur hoog in het vaandel zegt te hebben staan, tegen is) aan onze bovenbouwleerlingen aan.
Extreem veel leerlingen maakten deze keer gebruik van de mogelijkheid. Het verhaal over de vader die zijn zoon het leven zuur maakt, de twee mannen die van elkaar houden en elkaar haten, bleek tot de verbeelding te spreken, dus togen we met zo´n vijftig personen naar het theater. Veel daarvan bezochten zelfs de inleiding die aan het verhaal vooraf ging.
Nu waren er twee leerlingen die om oneigenlijke redenen meegingen naar Karakter. De hoofdrollen werden vertolkt door Waldemar Torenstra en Joost Prinsen. En ze wilden toch maar wat graag Joost Prinsen in het echt zien. Zij noemden hem Erik Engerd, wat ik erg interessant vind, gezien we hier spreken over vijftienjarigen, die hem onmogelijk zo kunnen kennen. Maar goed, ik had twee kaarten over, dus heb ik ze mee laten gaan.
Het stuk was geweldig. Mooi geacteerd, maar vooral goed bewerkt. Sober van opzet, perfect passend bij het verhaal. Het is dat ik toen nog geen recensies schreef, anders had ik er zeker een lovend stukje over geproduceerd. Na de voorstelling kwamen alle acteurs de foyer in en ik zag dat het tweetal een droom in vervulling wilde laten gaan. Met een dikke stift in de aanslag riepen ze in koor door de ruimte:
"MENEER PRINSEN! MOGEN WE UW HANDTEKENING?"
Tegen Waldemar Torenstra...
Zijn enige reactie was een nors: 'Meneer Prinsen zit dáár!'
Waarom ik hier nu ineens aan moest denken? Zondagmorgen woonde ik opnames bij van Topchef, waar ik zeker nog een verslag over zal schrijven hier. Toen ik binnenstapte in het restaurant waar het programma werd opgenomen, stond ik meteen oog in oog met mijn twee televisiehelden van dit moment: Robert Kranenborg en Julius Jaspers. En met de man met het eivormige hoofd. De man met het eivormige hoofd had het boek Winter van Robert Kranenborg bij zich. Waarschijnlijk raadt u al wat er gebeurde. Hij drukte dit boek met het verzoek om een handtekening onder de neus van Julius Jaspers. Deze reageerde veel aardiger dan we hem kennen van tv met een vrolijk: 'Ja, maar het is zijn boek!'.
Maar hij signeerde het wel.
Extreem veel leerlingen maakten deze keer gebruik van de mogelijkheid. Het verhaal over de vader die zijn zoon het leven zuur maakt, de twee mannen die van elkaar houden en elkaar haten, bleek tot de verbeelding te spreken, dus togen we met zo´n vijftig personen naar het theater. Veel daarvan bezochten zelfs de inleiding die aan het verhaal vooraf ging.
Nu waren er twee leerlingen die om oneigenlijke redenen meegingen naar Karakter. De hoofdrollen werden vertolkt door Waldemar Torenstra en Joost Prinsen. En ze wilden toch maar wat graag Joost Prinsen in het echt zien. Zij noemden hem Erik Engerd, wat ik erg interessant vind, gezien we hier spreken over vijftienjarigen, die hem onmogelijk zo kunnen kennen. Maar goed, ik had twee kaarten over, dus heb ik ze mee laten gaan.
Het stuk was geweldig. Mooi geacteerd, maar vooral goed bewerkt. Sober van opzet, perfect passend bij het verhaal. Het is dat ik toen nog geen recensies schreef, anders had ik er zeker een lovend stukje over geproduceerd. Na de voorstelling kwamen alle acteurs de foyer in en ik zag dat het tweetal een droom in vervulling wilde laten gaan. Met een dikke stift in de aanslag riepen ze in koor door de ruimte:
"MENEER PRINSEN! MOGEN WE UW HANDTEKENING?"
Tegen Waldemar Torenstra...
Zijn enige reactie was een nors: 'Meneer Prinsen zit dáár!'
Waarom ik hier nu ineens aan moest denken? Zondagmorgen woonde ik opnames bij van Topchef, waar ik zeker nog een verslag over zal schrijven hier. Toen ik binnenstapte in het restaurant waar het programma werd opgenomen, stond ik meteen oog in oog met mijn twee televisiehelden van dit moment: Robert Kranenborg en Julius Jaspers. En met de man met het eivormige hoofd. De man met het eivormige hoofd had het boek Winter van Robert Kranenborg bij zich. Waarschijnlijk raadt u al wat er gebeurde. Hij drukte dit boek met het verzoek om een handtekening onder de neus van Julius Jaspers. Deze reageerde veel aardiger dan we hem kennen van tv met een vrolijk: 'Ja, maar het is zijn boek!'.
Maar hij signeerde het wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten