Waarom Berlijn mijn stad niet is.

Ik geef bij voorbaat toe: als ik me iets beter had voorbereid, had ik dit soort dingen kunnen weten, maar soms is daar helaas de tijd niet voor.

Het is maandag en we hebben net onze spullen gedumpt in ons hotel aan de Kurfürstendamm. Om te beginnen willen we naar een plek waar we een leuk overzicht over de stad hebben. In Berlijn zijn daarvoor diverse opties, dus gaan we het lijstje af. We kiezen als eerste de hoogste en nemen de metro naar de Alexanderplatz waar de tv-toren staat. In de rij daarvoor zien we dat we met de kaarten die op dat moment verkocht worden twee en een half uur later naar boven mogen. En dan zijn we nog niet eens aan de beurt om te kopen! Gelukkig zie ik dat we ons ook op internet kunnen aanmelden en we besluiten dat voor morgen te regelen. Als ik dat probeer, kom ik erachter dat het eerstvolgende moment waarvoor we dat kunnen doen over anderhalve maand is. Tot die tijd zit het vol. We verdrinken onze teleurstelling in een Starbucks en maken een nieuw plan.

Dat nieuwe plan omhelst de koepel van de Reichstag. Via de Brandenburger Tor bereiken we die. We willen aansluiten in de rij, maar voor we dat doen, valt mijn oog gelukkig op een bordje dat in vier talen duidelijk maakt dat beklimming van de koepel slechts is voorbehouden aan mensen die zich van tevoren hebben aangemeld via internet. Degenen die dat niet gedaan hebben, komen er simpelweg niet in! Internet er maar weer bij. De website van de Bundestag werkt gewoon, maar het aanmeldformulier niet. Op de site staan drie links naar het formulier en al die links lopen dood. Ook de rechtstreekse URL van de aanmeldpagina, die we vinden in de folder, werkt niet.

We proberen tot twee dagen erna in ons hotel op internet in te schrijven, maar de site blijft onopvraagbaar. Twee dagen later keren we dus terug naar de koepel om ons probleem te melden en te proberen toch binnen te komen. Van dat laatste kan natuurlijk geen sprake zijn en onze probleemmelding zullen ze onderzoeken. Ze raden ons aan om, als we toch naar binnen willen, een brief te schrijven...

Terug naar die eerste maandag. Een museum dan maar proberen. We willen graag naar het Altes Nationalmuseum op het Museumsinsel. Daar aangekomen zien we dat het heel druk is bij alle musea, behalve bij het onze. Dat kan twee dingen betekenen: het is een slecht museum of, en dat tweede blijkt het geval, het is gesloten. Van alle musea op het eiland is uitgerekend het museum dat wij willen zien dicht.

Dan maar een laatste oplossing. Gelukkig heb ik een hobby die uit te voeren is, los van openingstijden en vage internetaanmeldingen. Ik stel mijn gps in op een cache in de buurt en loop erop af. Tegen dat de pijl de nul nadert, begint hij een gebouw in te wijzen. Ik loop een rondje om het hele gebouw heen met de naïeve gedachte dat er wellicht ergens een hofje of een nis zal komen. Beide blijven uit. Ik besef dat ik dit gebouw, het Ministerie van Justitie, binnen zal moeten gaan. Ik ben vlakbij de hoofdingang dus begeef me die kant op. Bij die ingang tref ik een bordje aan. Dit gebouw is voor bezoekers alleen te betreden indien die zich van tevoren hebben aangemeld via internet...

Na een dag ben ik klaar met Berlijn en zie ik vooralsnog als enige positieve punt dat er ontzettend veel Starbucksen zijn om al je teleurstellingen te verwerken.

Nu niet gaan reageren dat dit wel een héél negatieve weergave is van Berlijn. Natuurlijk heb ik alle slechte ervaringen bij elkaar in één verhaal gepropt omdat ik dat geïnternetaanmeld echt belachelijk vind. Het is goed als EXTRA service, maar het slaat nergens op dat dat de enige mogelijkheid is, die niet eens werkt. En er komt echt nog wel een verhaal over de leuke kant van Berlijn. Als je goed zoekt, is die er wel. Ik heb me bijvoorbeeld vermaakt als een kind in het Holocaustmonument. Maar dat lees je in de loop van de week nog wel een keer!