Vanavond staat er een interessant experiment op het programma. We bezoeken de Unsicht-Bar. Op hun reclamefoldertjes staat om mensen te trekken ´bekannt von Gute Zeiten Schlechte Zeiten´, maar gelukkig hou ik van slechte woordgrappen zoals in de naam van de zaak en laat ik me niet tegenhouden door het GZSZ-gebeuren.
De Unsicht-Bar is een bijzonder restaurant, omdat je er eet in het pikdonker. En dan écht donker. Telefoons moeten uit, lichtgevende horloges moeten af, je ziet werkelijk geen hand voor ogen. Alle obers zijn er blind, wat meteen ook verwijst naar de bedoeling van het concept: je ervaart een avond lang hoe het is om blind te zijn, je bestek te moeten zoeken, je best te moeten doen om geen glazen om te gooien en om met mes en vork te eten zonder precies te weten waar op je bord nog iets te eten is te vinden.
Voor mij is er nog een tweede reden waarom dit interessant is. Je weet namelijk niet van tevoren wat je te eten krijgt. Alleen door te ruiken, te voelen en te proeven, moet je ervaren wat er allemaal op je bord ligt en welke kruiden er gebruikt zijn. Dat zijn natuurlijk experimenten waar ik voor te vinden ben!
Deze recensie bestaat uit twee delen, omdat onze avond bestaat uit twee compleet verschillende ervaringen. In het eerste deel beschrijf ik de ontvangst in de hal van het restaurant en in het tweede deel het eten in het donker zelf.
We hebben een tafel gereserveerd om kwart over acht. Als we binnenkomen staat er een enorme rij, waarin we aansluiten. Na tien minuten zijn we aan de beurt. Een jongedame legt ons uit wat de bedoeling is, waarna we in een wachtruimte worden weggezet. Vanaf dat moment kijkt er niemand meer naar ons om. Drie kwartier zitten we daar, zonder dat de obers enige interesse in ons tonen. Af en toe kijk ik er een vuil aan, waarna ik een dramatische blik op mijn horloge werp. Het haalt niks uit. Om negen uur brengt een vrouw ons de drankenkaart. Twee minuten daarna komt een meisje met blik die uitstraalt dat we hier wel al heel erg lang zitten de menukaart brengen. Dan zakt de moed ons helemáál in de schoenen. We snappen meteen waarom de prijzen van het eten niet op de website staan, want het is verschrikkelijk duur. We spreken af dat we weggaan als we niet uiterlijk om kwart over negen naar de tafel zijn geleid. Stipt om 21:14 stond Hedy, onze blinde ober aan onze tafel. Gelukkig, want op dat moment beginnen we aan een onvergetelijke ervaring.
Hedy stelt zichzelf voor en brengt ons in polonaise naar onze tafel. In het restaurant is het inderdaad stikdonker. Normaal wennen je ogen na enige tijd aan duisternis, maar dat gebeurt hier absoluut niet. Telefoons en lichtgevende horloges hebben we dan ook weg moeten stoppen.
Hedy leidt ons naar onze stoelen. Hij is erg handtastelijk, maar daar zijn we alleen maar blij mee. Het voorgerecht wordt meteen opgediend. We hebben geen idee wat we krijgen, want op de kaart stonden alleen maar vage omschrijvingen van het eten. Het enige wat we weten is dat we een vismenu krijgen. Ik laat voorzichtig mijn vingers over mijn bord glijden. Ik herken een stuk witlof, verschrikkelijk veel sla, hier en daar een garnaaltje en wat krab. Nu heb ik mezelf de laatste tijd geleerd om sla te eten, terwijl dat eigenlijk helemaal niet geschikt is voor menselijke consumptie, maar dit is wel ernstige overdaad. Ik laat de rauwe witlof liggen en de helft van de sla (denk ik dan, hè), en beperk me bij de eerste gang tot het dierlijke voedsel.
Ik merk als broodliefhebber meteen een groot voordeel. Ik kan namelijk het broodmandje leegeten, zonder dat iemand ziet dat ik degene ben die steeds brood pakt. Het duurt vrij lang voor Hedy zich weer met ons bemoeit, maar als hij dat doet staat het hoofdgerecht meteen klaar. Ik ruik risotto en roep dat. Hedy reageert enthousiast dat hij het knap vindt dat ik dat alleen met mijn neus doe. Ook de venkel laat zich makkelijk raden. Wat ik niet ruik, maar wel proef, is dat de venkel in een saffraansaus is gepresenteerd. Erbij ligt een droog en taai stuk kabeljauw, dat ik met mijn mes moeilijk kapot kan krijgen. Mijn tastzin heeft duidelijk meer moeite met de situatie dan mijn neus. Als ik denk dat mijn bord leeg is, ontdek ik nog een voordeel van de duisternis: ongegeneerd lik ik mijn bord afwasmachineschoon. Ik hoor aan de slurpgeluiden om mij heen dat ik niet de enige ben die op dat idee is gekomen.
Diverse moeilijkheden ervaren we in de loop van de avond. Zo hebben we bijvoorbeeld geen besef van tijd. Het gebrek aan een klok zorgt ervoor dat we geen moment een idee hebben hoe laat het is. Ook zijn onze gesprekken vergelijkbaar met msn-gesprekken. We hebben dan wel intonatie, maar het ontbreken van gezichtsuitdrukkingen bij de gesprekken zorgt ervoor dat niet elke opmerking op waarde te schatten is. Emoticons zijn in het donker natuurlijk ver te zoeken. Af en toe houdt er iemand bewust een tijd z´n mond tot de rest gaat vragen of je nog wel leeft. Slechts één keer zet ik mijn bierglas op mijn lepel, waardoor het bijna omvalt.
Tijd voor het nagerecht. Een langwerpige schaal waarop in het midden een weckflesje staat, dat volgens mij gevuld is met passievruchtenmousse. Links liggen wat frambozen in een prutje en rechts ligt een soort bonbon. Kortom, een nagerecht dat ik nóóit zou kiezen. Ik roep altijd dat toetjes voor mij moeten draaien om chocolade of om sterke drank, maar ik kan daar eigenlijk wel bij toevoegen dat het hoofdbestanddeel geen fruit mag zijn, want dat vind ik geen toetje. Fruit is net als thee: dat is voor zieke mensen. Beide eet of drink ik dus nooit. Gelukkig is daar de praline, die ik bewaar voor het laatst.
We zijn klaar. De enige manier om de ober te wenken is eenvoudigweg zijn naam hard door de zaal te roepen. ´Wer ruft?´ klinkt door de zaal. ´Hans hat gerufen´, roep ik terug, Meteen staat Hedy aan onze tafel en begeleidt hij ons naar buiten, waar onze ogen even moeten wennen aan het licht. Als Valerie laat merken dat zij Franse is, smelt hij meteen, zodat zij nog even een Frans onderonsje hebben. Dan nemen we uitgebreid afscheid van hem, waarna we een kaart te zien krijgen met het daadwerkelijke menu. Zo goed als alle ingrediënten hebben we goed geraden.
Al met al was de ervaring erg leuk. De ontvangst was buitengewoon slecht en het eten was erg gewoontjes en zeker de prijs niet waard, maar het enthousiasme van Hedy en het eten in totale duisternis is een bijzondere belevenis, die je zeker uit moet proberen als je in Berlijn komt.
De Unsicht-Bar is een bijzonder restaurant, omdat je er eet in het pikdonker. En dan écht donker. Telefoons moeten uit, lichtgevende horloges moeten af, je ziet werkelijk geen hand voor ogen. Alle obers zijn er blind, wat meteen ook verwijst naar de bedoeling van het concept: je ervaart een avond lang hoe het is om blind te zijn, je bestek te moeten zoeken, je best te moeten doen om geen glazen om te gooien en om met mes en vork te eten zonder precies te weten waar op je bord nog iets te eten is te vinden.
Voor mij is er nog een tweede reden waarom dit interessant is. Je weet namelijk niet van tevoren wat je te eten krijgt. Alleen door te ruiken, te voelen en te proeven, moet je ervaren wat er allemaal op je bord ligt en welke kruiden er gebruikt zijn. Dat zijn natuurlijk experimenten waar ik voor te vinden ben!
Deze recensie bestaat uit twee delen, omdat onze avond bestaat uit twee compleet verschillende ervaringen. In het eerste deel beschrijf ik de ontvangst in de hal van het restaurant en in het tweede deel het eten in het donker zelf.
We hebben een tafel gereserveerd om kwart over acht. Als we binnenkomen staat er een enorme rij, waarin we aansluiten. Na tien minuten zijn we aan de beurt. Een jongedame legt ons uit wat de bedoeling is, waarna we in een wachtruimte worden weggezet. Vanaf dat moment kijkt er niemand meer naar ons om. Drie kwartier zitten we daar, zonder dat de obers enige interesse in ons tonen. Af en toe kijk ik er een vuil aan, waarna ik een dramatische blik op mijn horloge werp. Het haalt niks uit. Om negen uur brengt een vrouw ons de drankenkaart. Twee minuten daarna komt een meisje met blik die uitstraalt dat we hier wel al heel erg lang zitten de menukaart brengen. Dan zakt de moed ons helemáál in de schoenen. We snappen meteen waarom de prijzen van het eten niet op de website staan, want het is verschrikkelijk duur. We spreken af dat we weggaan als we niet uiterlijk om kwart over negen naar de tafel zijn geleid. Stipt om 21:14 stond Hedy, onze blinde ober aan onze tafel. Gelukkig, want op dat moment beginnen we aan een onvergetelijke ervaring.
Hedy stelt zichzelf voor en brengt ons in polonaise naar onze tafel. In het restaurant is het inderdaad stikdonker. Normaal wennen je ogen na enige tijd aan duisternis, maar dat gebeurt hier absoluut niet. Telefoons en lichtgevende horloges hebben we dan ook weg moeten stoppen.
Hedy leidt ons naar onze stoelen. Hij is erg handtastelijk, maar daar zijn we alleen maar blij mee. Het voorgerecht wordt meteen opgediend. We hebben geen idee wat we krijgen, want op de kaart stonden alleen maar vage omschrijvingen van het eten. Het enige wat we weten is dat we een vismenu krijgen. Ik laat voorzichtig mijn vingers over mijn bord glijden. Ik herken een stuk witlof, verschrikkelijk veel sla, hier en daar een garnaaltje en wat krab. Nu heb ik mezelf de laatste tijd geleerd om sla te eten, terwijl dat eigenlijk helemaal niet geschikt is voor menselijke consumptie, maar dit is wel ernstige overdaad. Ik laat de rauwe witlof liggen en de helft van de sla (denk ik dan, hè), en beperk me bij de eerste gang tot het dierlijke voedsel.
Ik merk als broodliefhebber meteen een groot voordeel. Ik kan namelijk het broodmandje leegeten, zonder dat iemand ziet dat ik degene ben die steeds brood pakt. Het duurt vrij lang voor Hedy zich weer met ons bemoeit, maar als hij dat doet staat het hoofdgerecht meteen klaar. Ik ruik risotto en roep dat. Hedy reageert enthousiast dat hij het knap vindt dat ik dat alleen met mijn neus doe. Ook de venkel laat zich makkelijk raden. Wat ik niet ruik, maar wel proef, is dat de venkel in een saffraansaus is gepresenteerd. Erbij ligt een droog en taai stuk kabeljauw, dat ik met mijn mes moeilijk kapot kan krijgen. Mijn tastzin heeft duidelijk meer moeite met de situatie dan mijn neus. Als ik denk dat mijn bord leeg is, ontdek ik nog een voordeel van de duisternis: ongegeneerd lik ik mijn bord afwasmachineschoon. Ik hoor aan de slurpgeluiden om mij heen dat ik niet de enige ben die op dat idee is gekomen.
Diverse moeilijkheden ervaren we in de loop van de avond. Zo hebben we bijvoorbeeld geen besef van tijd. Het gebrek aan een klok zorgt ervoor dat we geen moment een idee hebben hoe laat het is. Ook zijn onze gesprekken vergelijkbaar met msn-gesprekken. We hebben dan wel intonatie, maar het ontbreken van gezichtsuitdrukkingen bij de gesprekken zorgt ervoor dat niet elke opmerking op waarde te schatten is. Emoticons zijn in het donker natuurlijk ver te zoeken. Af en toe houdt er iemand bewust een tijd z´n mond tot de rest gaat vragen of je nog wel leeft. Slechts één keer zet ik mijn bierglas op mijn lepel, waardoor het bijna omvalt.
Tijd voor het nagerecht. Een langwerpige schaal waarop in het midden een weckflesje staat, dat volgens mij gevuld is met passievruchtenmousse. Links liggen wat frambozen in een prutje en rechts ligt een soort bonbon. Kortom, een nagerecht dat ik nóóit zou kiezen. Ik roep altijd dat toetjes voor mij moeten draaien om chocolade of om sterke drank, maar ik kan daar eigenlijk wel bij toevoegen dat het hoofdbestanddeel geen fruit mag zijn, want dat vind ik geen toetje. Fruit is net als thee: dat is voor zieke mensen. Beide eet of drink ik dus nooit. Gelukkig is daar de praline, die ik bewaar voor het laatst.
We zijn klaar. De enige manier om de ober te wenken is eenvoudigweg zijn naam hard door de zaal te roepen. ´Wer ruft?´ klinkt door de zaal. ´Hans hat gerufen´, roep ik terug, Meteen staat Hedy aan onze tafel en begeleidt hij ons naar buiten, waar onze ogen even moeten wennen aan het licht. Als Valerie laat merken dat zij Franse is, smelt hij meteen, zodat zij nog even een Frans onderonsje hebben. Dan nemen we uitgebreid afscheid van hem, waarna we een kaart te zien krijgen met het daadwerkelijke menu. Zo goed als alle ingrediënten hebben we goed geraden.
Al met al was de ervaring erg leuk. De ontvangst was buitengewoon slecht en het eten was erg gewoontjes en zeker de prijs niet waard, maar het enthousiasme van Hedy en het eten in totale duisternis is een bijzondere belevenis, die je zeker uit moet proberen als je in Berlijn komt.
sfeerimpressie
Goede foto... geeft precies weer zoals het was :)
BeantwoordenVerwijderen