Steden die bij iedereen goed in de smaak vallen, blijken voor mij vaak niet de ideale plekjes om te bezoeken met een stedentrip. Ik ben nu eenmaal een liefhebber van plaatsen als Phnom Penh en Trondheim. Eerder dit jaar schreef ik al dat Berlijn mijn stad niet is, maar ook Parijs behoort niet tot mijn favorieten. Bij Parijs is de reden echter anders: afgelopen vrijdag was ik daar weer eens met school en de keren dat ik daar ben geweest, zijn inmiddels niet meer op de vingers van twee handen te tellen. Overdaad schaadt.
Waarom dan toch nog een verhaaltje over deze stad? Tja... omdat er ook opmerkelijke dingen kunnen gebeuren als je er niet meer komt voor die 300 meter hoge hoop schroot, de Arc de Triomphe of de Notre Dame.
Het begon allemaal onder de Arc de Triomphe, waar collega T en ik besloten de vijftien leerlingen over wie ons de verantwoordelijkheid was toebedeeld, anderhalf uur vrij te laten spelen op Champs Elysées. De meisjes doken Dior en Swarovski binnen en de jongens Mercedes en Porsche. T en ik zochten tevergeefs naar collega's om een terrasje mee te pikken, zodat we uiteindelijk met z'n tweeën op een krap terrasje belandden. We bestelden elk een biertje (uitgerekend HEINEKEN op een terrasje in Parijs!) en wat te eten. T een kopje uiensoep en ik een tosti met geitenkaas. Dat dat je op een rekening van 35 euro komt te staan, daar moet je bij zulke gelegenheden niet bij stilstaan, maar uitbaters van dergelijke terrassen zullen weinig last van economische crises hebben.
Er passeren de nodige koetjes en kalfjes en we genieten optimaal van deze rib uit ons lijf (nou ja, uit het lijf van school dan). Als mosterdliefhebber bestrijk ik het droge stokbrood overvloedig met de bijgeleverde mosterd. Na één hapje blijkt dit niet zomaar mosterd te zijn, maar een soort pure pepersaus, die me de tranen in de ogen doet schieten. Gelukkig zijn de servetten gratis.
Dan gebeurt het. Terwijl wij als argeloze toeristen genieten op het terrasje komt vlak voor onze neus een naakte man voorbijgerolschaatst! Even denk ik dat ik hallucineer van de mosterd, maar als ik opzij kijk zie ik dat T even apatisch voor zich uit staart als ik. We zien aan elkaar dat we niet gedroomd hebben, wat meteen bevestigd wordt, doordat de man opnieuw langskomt, slechts een deel van zijn rug bedekt met behulp van een rugzak. Op een strand in Barcelona zag ik ooit een naakte man de hond uitlaten, maar wie verwacht dit op l´Avenue des Champs Elysées? Op rolschaatsen nota bene. Dit heeft me doen besluiten om toch ook volgend jaar maar weer mee te gaan met de Parijs-excursie.
En dan heb ik het nog niet eens gehad over de pratende wc...
Waarom dan toch nog een verhaaltje over deze stad? Tja... omdat er ook opmerkelijke dingen kunnen gebeuren als je er niet meer komt voor die 300 meter hoge hoop schroot, de Arc de Triomphe of de Notre Dame.
Het begon allemaal onder de Arc de Triomphe, waar collega T en ik besloten de vijftien leerlingen over wie ons de verantwoordelijkheid was toebedeeld, anderhalf uur vrij te laten spelen op Champs Elysées. De meisjes doken Dior en Swarovski binnen en de jongens Mercedes en Porsche. T en ik zochten tevergeefs naar collega's om een terrasje mee te pikken, zodat we uiteindelijk met z'n tweeën op een krap terrasje belandden. We bestelden elk een biertje (uitgerekend HEINEKEN op een terrasje in Parijs!) en wat te eten. T een kopje uiensoep en ik een tosti met geitenkaas. Dat dat je op een rekening van 35 euro komt te staan, daar moet je bij zulke gelegenheden niet bij stilstaan, maar uitbaters van dergelijke terrassen zullen weinig last van economische crises hebben.
Er passeren de nodige koetjes en kalfjes en we genieten optimaal van deze rib uit ons lijf (nou ja, uit het lijf van school dan). Als mosterdliefhebber bestrijk ik het droge stokbrood overvloedig met de bijgeleverde mosterd. Na één hapje blijkt dit niet zomaar mosterd te zijn, maar een soort pure pepersaus, die me de tranen in de ogen doet schieten. Gelukkig zijn de servetten gratis.
Dan gebeurt het. Terwijl wij als argeloze toeristen genieten op het terrasje komt vlak voor onze neus een naakte man voorbijgerolschaatst! Even denk ik dat ik hallucineer van de mosterd, maar als ik opzij kijk zie ik dat T even apatisch voor zich uit staart als ik. We zien aan elkaar dat we niet gedroomd hebben, wat meteen bevestigd wordt, doordat de man opnieuw langskomt, slechts een deel van zijn rug bedekt met behulp van een rugzak. Op een strand in Barcelona zag ik ooit een naakte man de hond uitlaten, maar wie verwacht dit op l´Avenue des Champs Elysées? Op rolschaatsen nota bene. Dit heeft me doen besluiten om toch ook volgend jaar maar weer mee te gaan met de Parijs-excursie.
En dan heb ik het nog niet eens gehad over de pratende wc...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten