Bretelli

In januari at ik, zoals u hier heeft kunnen lezen, met mijn zus bij Da Vinci in Maasbracht. Gewoon, om een keer te ervaren wat een sterrenrestaurant meer te bieden heeft. Dat dat heel wat is, heb ik in het logje daarover uitgebreid verwoord. Het nadeel is dat ik sindsdien nog maar moeilijk genoegen neem met ‘minder’. En het dus niet bij één keer bleef.

Een maand geleden alweer zat ik met @nottebianca in een sterrenrestaurant. Ik ben bezig met het oprichten van een bedrijfje en had met haar mijn eerste officiële zakendiner. Zij gaat namelijk de website ontwerpen van mijn zaak, die overigens gewoon BuurmanRuud gaat heten. De ervaring was wederom subliem en wat ik me bij thuiskomst voornamelijk afvraag, is waarom ik hier nooit eerder ben gaan eten, aangezien ik pak hem beet dertig meter moet lopen vanaf mijn huis naar Bretelli, want over dat restaurant heb ik het. Erg handig als je van plan bent ook een mooi wijnarrangement te gebruiken.

We krijgen een mooi rustig plekje achterin en meteen de keuze ons driegangendiner om te zetten in een viergangendiner. Als je eenmaal in een dergelijk restaurant zit, dan is dat geen keuze, dan dóe je dat. We bestellen de wijn en beginnen met een lekker aperitief: wijn waar allerlei kruiden en andere smaakmakers in drijven, erg bijzonder. Een goed restaurant is voor mij als liefhebber te herkennen aan de voortreffelijke amuses. We maken dus een goede start met een serie opwarmertjes, waarvan me voornamelijk het mandje van biet is bijgebleven.

Ons voorgerecht draait om op de huid gebakken roodbaars en diverse variaties van pompoen en venkel. De saus is een schuimsaus met champagne en dan heb je mij eigenlijk al ingepakt. Wat zou ik zo’n schuim graag zelf willen kunnen maken, maar zelfs de aanschaf van een kidde heeft me daarbij vooralsnog niet geholpen. Het mooiste van dit bord is het sorbetijs in het midden. Al regelmatig heb ik in restaurants ijs en andere bevroren zaken in warme gerechten teruggevonden en altijd is dat een aangename kennismaking, maar deze keer is het wel een erg bijzonder ijsje: bloody-marysorbet. Niet alleen smaakt het ijs perfect naar de beroemde cocktail, maar het gaat ook voortreffelijk samen met de rest van de compositie.

De wijn die voor het tussengerecht wordt geschonken is zonder het eten al heerlijk, maar bij de kabeljauwfilet die wordt opgediend subliem. De kabeljauwfilet ligt in een heerlijke crème van cashewnoten. Wat ik me daarnaast herinner van deze schotel zijn de gefrituurde kappertjes. Iets wat nooit in mij op zou komen, maar wel ontzettend lekker is!

Tijd voor runderlende. Deze ligt op een mooi diepgroene puree en ik voel de bui al hangen: ik vermoed dat het slapuree is. En ik lust alles, behalve sla. Dat is echter omdat dat voorheen slechts al dan niet aangemaakte sla was, in plaats van de prachtig bereide rucola, want dat blijkt het te zijn. Het is dat we chic uit eten, anders zou ik de restjes nog van m’n bord hebben gelukt. Opmerkelijk was dat ik het vlees op het zicht slechts herkende als runderlende. En dan blijkt dat ik stiekem toch een grotere leek ben dan ik zou willen: ik snap er niks van waarom een gedeelte van dat rundvlees smaakt naar sucade, precies zoals mijn oma het vroeger klaarmaakte. (Naast haar boeënesop het lekkerste wat haar keuken verliet)(hoewel verliet, we aten het aan de keukentafel) (wat een hoop nutteloze informatie weer) (kappen met die haakjes dan). Achteraf, als ik op het menu zie, blijkt dat een gedeelte van het vlees ook gewoon sucade wás. Hoe kun je een mooi hoofdgerecht voor mij afmaken? Zoals u vorige week las in mijn log over de vijf lekkerste dingen die er zijn: door er schorseneren bij te geven!

Dan komt de wijn voor het nagerecht. Een zoete dessertwijn. Ik ben niet van de zoete wijnen, maar deze is zo lekker dat ik ter plaatse besluit een paar flesjes op internet te bestellen zodra ik thuis ben. Yoghurtcrème in een rol van witte chocolade komt voorbij op een bord met diverse bereidingen van bloedsinaasappel. Daarbij ligt weer zo’n bijzondere ijsspecialiteit: kruidnagelijs! Samen met de wijn (Electro Orange Muscat uit Californië) maakt de laatste gang onze avond af zoals het hoort.
Na koffie met fijne zoetigheden blijkt ook @nottebianca tevreden. Ze stemt erin toe nog eens mee te gaan naar een sterrenrestaurant op eigen kosten in plaats van ‘op kosten van de zaak’. Dat klinkt trouwens best lekker.

Wat u hier las is mijn blik op hetgeen dat vanuit de keuken onze tafel bereikte. @nottebianca heeft haar eigen visie gegeven op de avond. Die moet u eigenlijk ook lezen om een totaalbeeld te krijgen van onze avond.

Nog een klein ps’je: ik heb ook eindelijk iemand zo gek gekregen om dit jaar nog bij De Librije of Oud Sluis te gaan eten! Drie sterren tikt natuurlijk meteen lekker aan!