Ik zal wel een van de weinige mensen in de westerse wereld zijn, maar ik kan dus helemaal niks met het medium film. Literatuur vind ik prachtig omdat ik er dan mijn eigen beelden bij kan creëren en van theater hou ik omdat alles zich live voor je ogen afspeelt, maar zelfs het 3d-gebeuren maakt theater in het platte vlak voor mij niet interessant. Natuurlijk zijn er uitzonderingen, zoals One flew over the cuckoo’s nest en Karakter, maar wellicht heeft het ermee te maken dat dat beide boekverfilmingen zijn.
Waar ik wel heel erg van hou zijn quizzen. Al mijn hele leven maak ik ze, regelmatig ga ik met collega’s een avondje vragen beantwoorden in de pub en natuurlijk ben ik ook nog steeds (ja, daar ben ik trots op) de beste kandidaat die ooit heeft meegedaan met het televisiespelletje That’s the question.
Dan komt het dilemma: een nieuwe film van Dick Maas, weliswaar van leuke films als Flodder en Sint, maar het is en blijft een film. De film gaat over een quiz en heeft nog een buitengewoon origineel concept ook: de quizmaster wordt deelnemer in een quiz over zijn leven die gepresenteerd wordt door een psychopaat. Omdat ik zondagavond toe was aan wat ontspanning, kan ik me nu wagen aan iets wat je hier niet zo vaak tegen zult komen: een filmrecensie. Quiz.
Eigenlijk voel ik binnen tien minuten de bui al hangen. We vallen in het eindspel van een televisiequiz, gepresenteerd door Barry Atsma. Waarschijnlijk moet het een persiflage voorstellen, maar deze is zo over de top dat ik alleen maar kan hopen dat die insteek snel verdwijnt. We verplaatsen ons gelukkig al snel naar het restaurant waar een groot deel van de film zich afspeelt. Interessanter zou het denk ik zijn geweest als dat het enige decor zou zijn, zodat het verhaal nog meer op dialoogniveau zou komen te liggen.
Te vaak moet ik me afvragen waarom iets gebeurt. Waarom denkt een voorbijganger meteen aan een overval als je iemand met astma helpt? Waarom knikkert het restaurant die twee niet gewoon de zaak uit als zij ervoor zorgen dat alle andere gasten weglopen? Waarom willen de politieagenten in dit verhaal allemaal zo graag die pistolen gebruiken? De film puilt uit van de overbodige actiescènes, afgewisseld met amateuristisch acteerwerk waarin slechts Barry Atsma en Pierre Bokma overeind blijven. Deze laatste zet een (hoewel eendimensionaal) mooie genietende psychopaat neer en is een van de weinige geloofwaardige factoren in dit verhaal.
Laat ik nog even iets aardigs zeggen voor ik aan het ergste toekom. De ontknoping van het verhaal is zeer onverwacht en niet eens zo heel slecht bedacht. Ik had al gelezen dat het motief van de psychopaat verrassend zou zijn, dus ik had al vanalles bedacht, maar dit had ik niet aan zien komen.
Maar dan. De effecten. Ik twijfel of ik er woorden aan vuil zal maken, maar die zijn wel ZO slecht dat ik niet anders kan. Ik verraad niet te veel als ik zeg dat er hier en daar wat afgehakte lichaamsdelen voorbijkomen, dat zie je immers in de trailer al aankomen, maar de geloofwaardigheid daarvan benadert het hoofd dat onder water uit die boot komt rollen in Jaws! Met name de verminkte lichamen aan het einde van de film lijken wel een kruising tussen plastic en kaarsvet en komen zo pontificaal in beeld dat je bijna zou denken dat ook dit weer een persiflage is. Geen enkele regisseur zou een film in deze tijd de bioscoop in durven te slingeren als dit serieus bedoeld zou zijn.
Kortom, Quiz vertoont alle kenmerken van het ´Diner-effect´: een briljant concept dat niet de uitwerking krijgt die het verdient. Van Het diner van Herman Koch is dan tenminste nog een goed toneelstuk gemaakt dat momenteel langs de theaters in Nederland reist. Mocht je dan toch een avond uit willen, kies dan daarvoor!
Waar ik wel heel erg van hou zijn quizzen. Al mijn hele leven maak ik ze, regelmatig ga ik met collega’s een avondje vragen beantwoorden in de pub en natuurlijk ben ik ook nog steeds (ja, daar ben ik trots op) de beste kandidaat die ooit heeft meegedaan met het televisiespelletje That’s the question.
Dan komt het dilemma: een nieuwe film van Dick Maas, weliswaar van leuke films als Flodder en Sint, maar het is en blijft een film. De film gaat over een quiz en heeft nog een buitengewoon origineel concept ook: de quizmaster wordt deelnemer in een quiz over zijn leven die gepresenteerd wordt door een psychopaat. Omdat ik zondagavond toe was aan wat ontspanning, kan ik me nu wagen aan iets wat je hier niet zo vaak tegen zult komen: een filmrecensie. Quiz.
Eigenlijk voel ik binnen tien minuten de bui al hangen. We vallen in het eindspel van een televisiequiz, gepresenteerd door Barry Atsma. Waarschijnlijk moet het een persiflage voorstellen, maar deze is zo over de top dat ik alleen maar kan hopen dat die insteek snel verdwijnt. We verplaatsen ons gelukkig al snel naar het restaurant waar een groot deel van de film zich afspeelt. Interessanter zou het denk ik zijn geweest als dat het enige decor zou zijn, zodat het verhaal nog meer op dialoogniveau zou komen te liggen.
Te vaak moet ik me afvragen waarom iets gebeurt. Waarom denkt een voorbijganger meteen aan een overval als je iemand met astma helpt? Waarom knikkert het restaurant die twee niet gewoon de zaak uit als zij ervoor zorgen dat alle andere gasten weglopen? Waarom willen de politieagenten in dit verhaal allemaal zo graag die pistolen gebruiken? De film puilt uit van de overbodige actiescènes, afgewisseld met amateuristisch acteerwerk waarin slechts Barry Atsma en Pierre Bokma overeind blijven. Deze laatste zet een (hoewel eendimensionaal) mooie genietende psychopaat neer en is een van de weinige geloofwaardige factoren in dit verhaal.
Laat ik nog even iets aardigs zeggen voor ik aan het ergste toekom. De ontknoping van het verhaal is zeer onverwacht en niet eens zo heel slecht bedacht. Ik had al gelezen dat het motief van de psychopaat verrassend zou zijn, dus ik had al vanalles bedacht, maar dit had ik niet aan zien komen.
Maar dan. De effecten. Ik twijfel of ik er woorden aan vuil zal maken, maar die zijn wel ZO slecht dat ik niet anders kan. Ik verraad niet te veel als ik zeg dat er hier en daar wat afgehakte lichaamsdelen voorbijkomen, dat zie je immers in de trailer al aankomen, maar de geloofwaardigheid daarvan benadert het hoofd dat onder water uit die boot komt rollen in Jaws! Met name de verminkte lichamen aan het einde van de film lijken wel een kruising tussen plastic en kaarsvet en komen zo pontificaal in beeld dat je bijna zou denken dat ook dit weer een persiflage is. Geen enkele regisseur zou een film in deze tijd de bioscoop in durven te slingeren als dit serieus bedoeld zou zijn.
Kortom, Quiz vertoont alle kenmerken van het ´Diner-effect´: een briljant concept dat niet de uitwerking krijgt die het verdient. Van Het diner van Herman Koch is dan tenminste nog een goed toneelstuk gemaakt dat momenteel langs de theaters in Nederland reist. Mocht je dan toch een avond uit willen, kies dan daarvoor!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten