´t Amsterdammertje - Loenen aan de Vecht

Bij het decembernummer van Elle Eten van vorig jaar zat een leuk cadeautje: een waardebon ter waarde van 25 euro, in te wisselen bij een restaurant dat is aangesloten bij de Jeunes Restaurateurs d´Europe. Aangezien het tijdschrift zelf maar vijf euro kostte, zag ik mijn kans schoon en sloeg ik er een paar in. Iedereen die in die tijd van mij een Elle Eten heeft gekregen: sorry, het was niet uit menslievendheid, maar vanwege het rendement dat het mij opleverde.

Na op een rijtje gezet te hebben welke van de aangesloten restaurants beschikken over een Michelinster, kozen we om de eerste kortingsbon in te gaan zetten voor restaurant ´t Amsterdammertje in Loenen aan de Vecht en zaterdagavond werden we daar gastvrij ontvangen door chef André Gerrits. Aan tafel vertelde hij uitgebreid over zijn keuken en met trots beschreef hij de toekenning van zijn eerste Michelinster, op een toon die duidelijk maakte dat dat wat hem betreft niet het eindstation is. Veelbelovend of pretentieus?

We beginnen, zoals dat hoort, met mijn favoriete onderdeel van het diner, de amuses. We krijgen er vijf, die gepresenteerd worden als een culinaire wereldreis. Via de Indonesische sotosoep, de Nederlandse gehaktbal met een variant op hutspot en Marokkaans gevulde ijshoorntjes, belanden we op de Antillen met stoofvlees en een prachtige schelp van schaaldierenmousse. Dit vraagt naar meer, dus bestellen we zes gangen met een bijpassend wijnarrangement. Ook Ramona durft trots aan te geven dat ze alles wil proberen. Zulke risico´s nemen vráágt natuurlijk om tomaten en paddenstoelen in het eten!

We beginnen met een ring van tartaar van yellow-fintonijn, met daarbij allerhande garnituur, zoals radijs en boontjes. In het midden ligt een gegeleerde bouillon van gele tomaten, wat ik een erg leuk idee vind en dat ik zeker binnenkort een keer zal hergebruiken in mijn eigen keuken. Zelfs Ramona de tomatenhater vindt het heerlijk.

Nog lekkerder dan de eerste gang is de volgende: een tartaar van kalfsvlees met gefrituurde krab en mango. Na twee gangen wijn is Ramona alweer zo van de kaart dat ze bij het naar de wc gaan haar servet, dat keurig op haar schoot ligt, laat vallen zonder dat ze het in de gaten heeft. Onze gastheer let echter goed op en binnen tien seconden ligt er een nieuw servet op tafel.

Er volgt een bijzonder gerecht, waarin een keer geen vlees of vis de hoofdrol spelen. Op een bedje van risotto ligt een perfect gepocheerd ei met een gouden laagje, vergezeld van een schuim van morieljes en een stukje pata negra. De paddenstoelengeur dampt ervan af, maar Ramona vindt het ondanks dat heerlijk. Ze stelt mij voor de uitdaging witlof zo klaar te maken dat zij het lust, want dan heeft ze alle culinaire hindernissen overwonnen.

In het hoofdgerecht spelen smaken waar ík niet van hou een belangrijke rol: paprika en ui. Prachtig rosé gebakken rundvlees gaat gepaard met mousse van paprika en waterkers. De kleuren combineren mooi en ik geniet zelfs van de hele schijf gebakken ui die in het midden prijkt.

De wijn die voor de vijfde gang wordt geschonken verraadt dat er een kaasgerecht op komt is. Ik verwacht nu dus een vijfde gang met kaas en een zoet gerecht als afsluiter. Deze twee zijn echter gecombineerd in een mooiste gerecht van deze avond: een stukje kaas wordt begeleid door pistache-ijs en spongecake. De spongecake had van mij weg mogen blijven en is vrij smaakloos, maar de combinatie van het ijs met de kaas is fantastisch! Stiekem ben ik blij dat dit het enige gerecht is, wat Ramona niet lekker vindt: ik krijg er dus twee van deze. De ober, die dit meteen in de gaten heeft, komt naar ons toe en er ontstaat een leuk gesprek over smaak. Mooi dat tijd voor zulke dingen gewoon gemaakt wordt door het personeel.

Als afsluiter krijgen we alsnog ook een zoet nagerecht van chocolade en ananas. Het nagerecht is doorgaans mijn minst favoriete gang, maar als koken verheven wordt tot kunst eet ik zelfs fruit met veel plezier op. Gelukkig is dat ook met deze apotheose het geval.

Een kopje cappuccino met de nodige zoetigheden (hulde voor de kletskop en de gevulde witte chocolade) sluit het geheel af. Het lonken naar twee sterren door de chef bleek allesbehalve pretentieus en mag eerder ambitieus genoemd worden: de ervaring raakte nog niet aan die van een tweesterrenrestaurant, maar komt een heel eind in de richting. We hebben een fantastische avond gehad in een, want dat had ik nog niet gezegd, prachtig pand, die hier en daar slechts verstoord werd door het buitengewoon luidruchtige half Engelse gezelschap aan de tafel naast ons, dat storend hard praatte, elkaar voortdurend ‘high fives’ gaf, maar gelukkig regelmatig de zaak verliet om het nicotinegebrek aan te vullen.