Bedenk je twee keer voor je naar India gaat!

Begin dit jaar bedachten wij dat het wel leuk zou zijn om komende zomer naar India en Nepal te gaan. Als we toen geweten hadden wat we ons daarmee allemaal op de hals haalden...
We belandden in een belachelijke bureaucratische molen en een lange tijd van veel verzamelen begon. Ik schreef namens mijn baas een verklaring dat ik komend jaar nog steeds op school zou werken, om die vervolgens door haar te laten ondertekenen. Natuurlijk kwam daarbij een bijpassende verklaring van mijzelf, waarin ik beloof in India niks te zullen doen met mijn beroep. Alsof ik dat überhaupt zou willen.

Ik ondertekende een algemene verklaring dat ik mijn visum slechts zou gebruiken om toeristische redenen en een extra aanvraagformulier omdat ik het land twee keer in wil: één keer omdat ik het land in wil en één keer omdat ik na Nepal terug vlieg over Delhi. Natuurlijk regelde ik ook een kopie van de factuur van mijn reis om nogmaals te bewijzen dat ik slechts toeristische bedoelingen heb.

Tijd om een pasfoto te laten maken. Geen gewone. Nee, in India willen ze een foto van 51 bij 51 millimeter. En die bevestig je dan aan een vijf pagina`s lang applicatieformulier waarop je meer moet invullen dan je over jezelf weet. En als je dat gedaan hebt, dan moet je dat ook over je moeder doen. En over je vader. En dat print je dan en die onderteken je dan weer op twee plaatsen.

Op een mooie dag (en dat zegt echt alléén iets over het weer) trok ik met onze spullen naar Amsterdam om de visa daadwerkelijk aan te vragen. Onderweg deed ik even het consulaat van Nepal aan, omdat ik daarvoor ook een visum nodig had. Zes minuten, twee pagina`s applicatieformulier en 40 euro later zaten die keurig in onze paspoorten geplakt.

Bij het Indiase consulaat moest ik een nummertje trekken om in een rij van een uur aan te sluiten. Als ik eindelijk aan de beurt ben, blijkt een van de formulieren verouderd te zijn. Ik kan het ter plekke opnieuw invullen en ondertekenen, maar dit betekent dus dat Ramona nog een keer extra terug kan. Ook omdat zij een bankafschrift had geprint op gewoon papier in plaats van op officieel bankpapier.
Als ik in Roemenië zit, gaat zij nog een keer terug, maar een gemiste trein zorgt ervoor dat ze te laat komt. Dat is geen probleem, het kost alleen vijftig euro meer om het visum aan te vragen.

Gisteren was het dan eindelijk zo ver. Door de stromende regen wandelden wij door Amsterdam op weg naar de twee verschillende plaatsen waar wij de visa konden ophalen. Ze zitten in onze paspoorten en we mogen naar India, maar als ik had geweten dat we hier doorheen hadden gemoeten en het zo veel extra reisgeld had gekost, dan had ik zeker een ander land uitgekozen om deze zomer aan te doen...