Eerder schreef ik het hartverscheurende verhaal van Alina, het Roemeense rozenmeisje. Zij en haar broertje Alin zijn voor mij een van de vele redenen om al vier jaar terug te keren naar Constanta.
Een week voor ik dit jaar naar Roemenië vertrok, kreeg ik het bericht dat er in een buitenwijk van Constanta een nieuw gezin was aangetroffen. In een geitenstal leefde een familie al een jaar lang tussen 150 geiten: man, vrouw, vier kinderen, waaronder een zoon met een bochel en een met het downsyndroom. Hun dagelijkse rantsoen: een liter geitenmelk en een stukje kaas.
Op het zomerkamp dat we voor de Roemeense straatkinderen organiseren, nemen we twee kinderen uit het gezin mee: dochter Nicoleta en zoon Mihai, ook wel Mariam genoemd. Na heel wat gehussel met kamers (lees hier waarom) wordt Mihai bij mij op de kamer ingedeeld. Zo goed als meteen is er vriendschap gesloten.
Tijdens de maaltijden ontpopt Mihai zich als een enorme eter, die veel meer lust dan kaas en melk. Hij staat erop elke keer naast mij te zitten en van bijna elk bord schuif ik een groot deel naar het zijne. Het is een genot de jongen zo te zien eten.
Dagelijks wordt er gezwommen. Voor Mihai is dat een geheel nieuwe ervaring en met zijn zwemband spartelt hij door het water. Eenmaal erin is het moeilijk hem er nog uit te krijgen. In een kringgesprek over toekomstdromen vertelt hij dat hij vanaf nu zwemleraar wil worden.
´s Avonds in de slaapkamer begint het gebruikelijke spelletje om de kinderen in slaap te krijgen. Ik slinger verwoed woorden als dorme, peeriejee de dients en in paat de ruimte in, maar zijn steevaste antwoord luidt: ´No sleep!´ Dat is echter de enige weerstand die hij biedt, want daarna is hij meteen vertrokken van alle inspanningen van de dag.
Het kamp is voorbij. Nog één dag zijn we in Roemenië. Die dag gebruiken we om de arme gezinnen te bezoeken. Natuurlijk gaan we ook langs in de geitenstal. Als we tussen de beesten door het schuurtje bereiken waar het gezin woont, vliegt Mihai me meteen om de nek. Het duurt lang voor hij loslaat. Als hij dat dan uiteindelijk doet, vertelt Ellen hem dat ik heb aangeboden zijn persoonlijke sponsor te worden om zijn opleiding te gaan betalen. Meteen vliegt hij me weer om de nek. Mijn arme gekneusde ribben kraken. Deze keer wil hij helemaal niet meer loslaten. De tijd van afscheid is echter daar. Met een vreemde kruising van bedroefdheid en een grote glimlach stamelt hij: 'No sleep!'
Een week voor ik dit jaar naar Roemenië vertrok, kreeg ik het bericht dat er in een buitenwijk van Constanta een nieuw gezin was aangetroffen. In een geitenstal leefde een familie al een jaar lang tussen 150 geiten: man, vrouw, vier kinderen, waaronder een zoon met een bochel en een met het downsyndroom. Hun dagelijkse rantsoen: een liter geitenmelk en een stukje kaas.
Op het zomerkamp dat we voor de Roemeense straatkinderen organiseren, nemen we twee kinderen uit het gezin mee: dochter Nicoleta en zoon Mihai, ook wel Mariam genoemd. Na heel wat gehussel met kamers (lees hier waarom) wordt Mihai bij mij op de kamer ingedeeld. Zo goed als meteen is er vriendschap gesloten.
Tijdens de maaltijden ontpopt Mihai zich als een enorme eter, die veel meer lust dan kaas en melk. Hij staat erop elke keer naast mij te zitten en van bijna elk bord schuif ik een groot deel naar het zijne. Het is een genot de jongen zo te zien eten.
Dagelijks wordt er gezwommen. Voor Mihai is dat een geheel nieuwe ervaring en met zijn zwemband spartelt hij door het water. Eenmaal erin is het moeilijk hem er nog uit te krijgen. In een kringgesprek over toekomstdromen vertelt hij dat hij vanaf nu zwemleraar wil worden.
´s Avonds in de slaapkamer begint het gebruikelijke spelletje om de kinderen in slaap te krijgen. Ik slinger verwoed woorden als dorme, peeriejee de dients en in paat de ruimte in, maar zijn steevaste antwoord luidt: ´No sleep!´ Dat is echter de enige weerstand die hij biedt, want daarna is hij meteen vertrokken van alle inspanningen van de dag.
Het kamp is voorbij. Nog één dag zijn we in Roemenië. Die dag gebruiken we om de arme gezinnen te bezoeken. Natuurlijk gaan we ook langs in de geitenstal. Als we tussen de beesten door het schuurtje bereiken waar het gezin woont, vliegt Mihai me meteen om de nek. Het duurt lang voor hij loslaat. Als hij dat dan uiteindelijk doet, vertelt Ellen hem dat ik heb aangeboden zijn persoonlijke sponsor te worden om zijn opleiding te gaan betalen. Meteen vliegt hij me weer om de nek. Mijn arme gekneusde ribben kraken. Deze keer wil hij helemaal niet meer loslaten. De tijd van afscheid is echter daar. Met een vreemde kruising van bedroefdheid en een grote glimlach stamelt hij: 'No sleep!'
Wat scháttig!
BeantwoordenVerwijderen