Na al mijn palingexperimenten van vorige week, is mijn studieobject gewijzigd naar aalbessen. Logisch, want die staan na ‘aal’ in de encyclopedie. Helaas kan ik daar niet zulke spannende verhalen over vertellen als over palingen. Aalbessen kruipen nou eenmaal niet nog levend door een piepschuimen doos bij de fruithandelaar. Wat wel weer jammer is, want dat zou nog een interessanter verhaal opleveren dan bij de palingen.
Wel leerde ik dat er ook witte en zwarte aalbessen zijn, naast de rode die ik al kende. Vroeger stonden ze in de tuin van mijn oma en nu staan ze ook bij mijn moeder in de tuin. Zij noemt ze altijd liefkozend ‘di-j zoor krînge’. Echte moeders praten namelijk Limburgs. Ze heeft overigens wel gelijk… in een filmpje dat ik op Youtube keek over een aalbessenkwekerij noemde de eigenaar die dingen lekker zoet. Nog nooit heb ik echter een zoete aalbes geproefd, ook niet in het juiste seizoen.
Dat laatste is namelijk het probleem voor nu. Aalbessen vallen natuurlijk onder het zomerfruit. Gelukkig is daar dan toch, ondanks mijn voornemen, de Albert Heijn, zodat ik met iets mindere kwaliteit aan de gang kon om het onderstaande filmpje in elkaar te knutselen. Om toch nog iets leerzaams mee te geven: in witte bessen zit veel meer vitamine C dan in rode bessen en zwarte bessen kun je alleen maar eten als je ze eerst gekookt hebt.
Ik wilde nu aan de slag met aardamandelen, een vergeten groente, maar daarvan is de tijd net voorbij en die zijn dus echt niet meer te krijgen. Dan maar de aardappel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten