De voorstellingen van De Sneeuwkoningin zitten erop. We hebben drie goede, succesvolle shows gespeeld voor ons publiek, maar vaak was het achter de schermen minstens zo interessant. Het laatste kijkje in de keuken bij deze productie vindt plaats tijdens de uitvoeringen. Wat je niet ziet, maar wel gebeurt...
Na de eerste scène moet ik razendsnel omkleden en -schminken van Trollenkoning naar mijn gewone ensemblekostuum. Bij de generale repetitie bleek dit al problematisch. Ik was niet op tijd omgegrimeerd, waardoor ik half aangekleed en zonder paraplu het podium op kwam gerend voor het lied De winter komt eraan, waarin de paraplu nogal een essentieel requisiet is. Daar hebben we van geleerd, dus bij de eerste twee echte voorstellingen gaat dit helemaal goed door een goede timing. Bij de laatste voorstelling gaat het mis, waardoor we getuige worden van een sterk staaltje crisismanagement. Ik ren de kleedkamer in en trek mijn trollenpak uit. Mijn microfoon is echter per ongeluk vastgeraakt in het pak, waardoor ik de kabel lostrek van de headset en ik het pak niet uit kan trekken. Er ontstaat paniek. Meteen wordt het kostuum kapotgeknipt om de zender los te maken en mij te bevrijden. Ik schiet in mijn ensemblepak en vlucht de grime in waar met twee man tegelijk wordt gewerkt. De een schildert de bovenkant van mijn gezicht in de juiste kleuren en de ander de onderkant. Ik hoor dat de kinderen op het podium al aan het touwtjespringen zijn, wat betekent dat ik op moet. Gelukkig is intussen mijn microfoon vervangen, waardoor die vastgemaakt kan worden en ik meteen door kan rennen naar het podium, waar ik een paraplu in mijn handen krijg gedrukt.
Halverwege de tweede helft komt de hoofdpersoon Gerda terecht bij een gevaarlijke roversbende en zij zingen Het roverslied, een lied met diverse tempowisselingen. Daardoor staat standaard de cast die niet op het podium staat in de coulissen gekke discodansjes te doen. Behalve natuurlijk tijdens de refreinen, want die moeten wij meezingen. Tijdens de laatste voorstelling gaat het achter de schermen fout. Tussen de twee shows van vandaag in hebben we soep met broodjes gegeten. Iedereen die van de erwtensoep heeft gegeten, krijgt een spontane aanval van hevige winderigheid. In de coulissen ruften we bijna over het lied heen, dus rennen we de kleedkamers in om dat geluid én de bijkomende lachsalvo´s niet door te laten klinken tot in de zaal.
Tijdens Het roverslied sta ik nog in mijn kostuum van de nichterige Prins Dennis, dus ik ga naar de grime om de roze make-up van mijn gezicht te laten verwijderen en om te kleden naar Sneeuwsoldaatje voor de laatste scène. Vlak voor ik in die hoedanigheid opga, merk ik dat ik mijn bril nog opheb. In de slotscène zit het Huillied, waarvoor ik steeds handig gebruik maak van mijn vaardigheid op commando te kunnen huilen. Daarom zet ik mijn bril in die rol af, anders zie je daar niks van. Dilemma: met bril op of bril afzetten en vasthouden en hopen dat niemand het ziet. Omdat mijn hand door de opstellingen van het ensemble steeds achter iemand anders is, kies ik voor afzetten. Na het lied heb ik een haastverkleding, terug naar Prins Dennis, maar mijn bril kan ik daar snel in de handen van een toneelmeester proppen. Achteraf blijkt dat helemaal niemand, inclusief de regisseur het heeft gemerkt.
Dit zijn natuurlijk alleen nog de dingen waar ik zelf bij betrokken was. Waarschijnlijk is er nog veel meer gebeurd, wat ik ook niet gemerkt heb, maar wat een voorstelling misschien nog wel interessanter maakt om van boven te bekijken dan van voren!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten