Aanklacht tegen de alleenheerschappij van de GGD

Vroeger was het makkelijk. Als ik op reis ging, stapte ik binnen bij mijn huisarts, bestelde de nodige malariapillen en spuiten en ik kon op weg naar de apotheek. Als ik mijn bestelling daar had opgehaald, dan ging ik terug naar de huisarts, waar zijn assistente even de injecties regelde. Daarvoor vroegen ze dan 14 euro voor het zetten van de spuit. Klaar.

Sinds enige jaren stuurt de doktersassistente me resoluut weg. Voor dergelijke zaken moet ik nu naar het GGD, wat alleen al betekent dat ik een afspraak moet maken, in plaats van gewoon even binnenlopen tijdens het spreekuur, maar dat even geheel terzijde.

Als je je bij het GGD gemeld hebt, zit je in de wachtkamer tot er een deur openzwaait. Daar staat mevrouw de reisarts. Het consult begint, want ze noemt het een consult. Er komt een wereldkaart te liggen, waar met kleuren op staat aangegeven welke ziekte waar heerst en welke medicatie je voor dat gebied dus nodig hebt. Ik zie meteen wat ik nodig heb, wat ik overigens ook al wist, want op internet kun je dat ook gewoon vinden. Vervolgens moet ik op de kaart aangeven waar ik allemaal kom, madam schrijft de kleuren op en koppelt dat aan de juiste medicijnen. De diagnose, waarvoor je zelf dus eigenlijk alles hebt moeten doen, is klaar. Na twee minuten. Dat kost VIJFENTWINTIG EURO! Om die reden kom ik al meer dan tien jaar niet meer bij de tandarts: of het nu over de verzekering gaat of niet, NIEMAND krijgt van mij dertig euro om een halve minuut in mijn mond te kijken.

Maar goed, de diagnose is gesteld, we zijn nog niet klaar. Dit artsengeval (ik geloof nóóit dat dit echt geneeskunde heeft gestudeerd) schrijft op een briefje wat ik allemaal nodig heb. Dit noemt ze recept en dan kun je er weer € 13,50 voor vragen! Dat ik vervolgens moet betalen voor de medicijnen zelf, vind ik niet meer dan normaal, maar dat ik in totaal € 38,50 moet afrekenen om in twee minuten van dat mens te horen wat ik al wist, is ronduit belachelijk!

Accurate malaria-informatie moet per direct beschikbaar komen op een goed bijgehouden website en we moeten gewoon weer naar de vertrouwde doktersassistente kunnen gaan, die als doel heeft je te helpen en niet je een poot uit te draaien. Ik hou me ook van harte aanbevolen voor adressen van huisartsen die deze service wel nog bieden!

Open brief aan Herman Heijermans

Geachte heer Heijermans,

Of mag ik u na onze vruchtbare samenwerking misschien tutoyeren en Herman zeggen? De afgelopen veertien maanden hebben wij met z´n tweeën een zeer goed ontvangen toneelstuk geschreven en daar wil ik je via deze weg voor bedanken.

Doordat jij in 1924 al bent begraven, heb je niets van de lof kunnen oogsten die door alle bezoekers van ons sprookje is geuit de afgelopen week. Toch denk ik dat onze bewerking van De wijze kater ook jou heel wat heeft opgeleverd.

De stukken waardoor jij bekend bent geworden zijn allemaal zeer geëngageerd. Af en toe onder namen als Samuel Falkland of Koos Habbema, maar steeds zijn je verhalen maatschappelijk betrokken en druipt het socialisme van de bladzijden. Sjacheraars en mijnrampen komen langs in toneelstukken als Ghetto en Glück auf! Een tweede herkenningspunt in al je verhalen is dat ze bijna stuk voor stuk zwaarmoedig zijn. Wie kent niet Op hoop van zegen waarin Kniertje haar man en vier zoons verliest, doordat ze omkomen op zee? Ik vind het prachtige verhalen, maar leerlingen van tegenwoordig, die ik toch bekend met je werk wil maken, kunnen daar niet mee omgaan. Doubleurs in vier havo en vijf vwo verzuchten aan het begin van hun tweede keer: 'Als we dit jaar maar niet weer Op hoop van zegen gaan doen.'

Op dinsdag 12 oktober 2010 zag ik in de Stadsschouwburg in Eindhoven Het toneel speelt die hun bewerking uitvoerden van een stuk van jou dat mij tot dan toe totaal onbekend was: De wijze kater. En daarin herkende ik helemaal niks van jouw stijl! Het was vrolijk en boosaardig, een sprookje bijna, dat iets weghad van De gelaarsde kat. Hier en daar was het wel degelijk geëngageerd, maar verder was het helemaal geen echte Heijermans. Het was een van de beste toneelstukken dat ik in tijden had gezien. Ik zag mijn kans schoon! DIT moest ik leerlingen laten zien om ze te leren dat jouw werk nog steeds de moeite waard is!

Ik haalde bij de antiquaar jouw originele script uit 1917. Qua taalgebruik grotendeels ongeschikt. Niet om je willen beledigen, maar we leven nu eenmaal in de eenentwintigste eeuw. Ook was het voor deze tijd te lang en wilde ik bepaalde zaken in de originele verhaallijn aanpassen. Ik maakte de eerste afspraken met de regisseur van ons schooltoneel en begon De wijze kater te bewerken, daarbij al in het oog houdend dat ik de koning wel heel graag zelf zou willen spelen. Ook voor Hans en Jonathan had ik al leerlingen op het oog die dat zouden moeten spelen. Gelukkig verschenen zij ook voor de audities en hebben zij uiteindelijk die rollen gespeeld.

Afgelopen week was het namelijk zover! Mijn... eh... onze wijze kater stond op de planken. Ik ben dichter bij het origineel gebleven dan de professionele variant waar voor mij alles bij begon. Het is een mooie fifty-fiftymix geworden van jouw en mijn woorden en de reacties waren overweldigend. Natuurlijk waren er de meeste lovende woorden over het spel, maar ook ons script is buitengewoon goed ontvangen. Eindelijk weten leerlingen dat jij wel degelijk prachtige verhalen schrijft, die niet per se zwaarmoedig hoeven te zijn.

Ik heb je daar graag bij geholpen, ook al heb ik de geëngageerde laag er volledig afgestroopt. Of je zou als moraal dingen aan willen dragen als 'Een bakkersdochter is goed voor een avontuurtje'. Ik hoop dat je me de vrijmoedigheid vergeeft op deze manier met jouw woorden om te gaan en dat je je kunt vinden in wat ik ervan heb gemaakt. Ik heb in elk geval genoten van kijken, lezen, schrijven, repeteren, uitvoeren en lof in ontvangst nemen.

Bedankt daarvoor.

Ruud Beerens

De overeenkomst tussen reizen buiten Europa en een auto kopen

Reizen heeft in mijn ogen twee grote nadelen. Een daarvan is de zon. In de meeste landen is het warmer dan in Nederland en dáár vind ik het in de zomer vaak al niet te harden en de meeste landen waar de temperatuur lager is dan hier heb ik al gehad of zijn, zoals mijn grootste reisdroom Antarctica, financieel onbereikbaar.

Dat andere grote nadeel wilde ik nu eens een beetje gaan uitdiepen. Je ontkomt er alleen aan als je binnen Europa reist, maar dat heb je op een gegeven moment wel gezien. Dan vertrek je naar verdere bestemmingen, waar, met name in Azië en Noord-Afrika, het gevaar bij elke winkel en handelaar op de loer ligt: je moet gaan pingelen.

Je staat op een markt. Nergens staan prijzen. Je moet dus vragen hoeveel ervoor neergeteld moet worden. Meestal gaat het om bedragen waarvoor ik het nog zou kopen als ze het dubbele zouden vragen. Als je dat geld echter meteen neerlegt, dan zijn er twee mogelijkheden: de verkoper lacht je achter je rug om uit omdat hij je een poot heeft uitgedraaid en hij 800% winst heeft gemaakt. De andere mogelijkheid is dat ze kwaad worden. Ze zijn beledigd omdat je hun culturele spelletje niet meespeelt. Nog erger is het als er een betweterige toerist (lees: een Nederlander) in je nek staat te hijgen dat je de markt staat te verzieken als je gewoon betaalt wat ze vragen.

Ik parkeer dit onderwerp even hier. Eerst moet ik vertellen dat ik toe ben aan een nieuwe auto. En na al dat garagegemekker met die oude auto’s wil ik een nieuwe. Een nieuwe nieuwe. En ik heb ook al precies op een rijtje wat ik wil: een Suzuki Alto, 8000 euro in twee keer betalen, geen wegenbelasting en op papier 1 op 23.

Toen ik laatst in Bobbejaanland was, zat ik met wat collega’s over auto’s te praten. Een oninteressant gesprek dus, want auto’s zijn nou niet bepaald een noemenswaardig onderwerp. Tot collega T begint over afdingen, verschillende garages tegen elkaar uitspelen en meteen zakt de moed me in de schoenen. Moet ik dat voor een auto nu ook al gaan doen? Dat zie ik al helemaal niet zitten! Als ergens een prijs op staat waar ik het mee eens ben, dan betaal ik die, zonder verder onderhandelgezeik. Ik probeer me er nog vanaf te maken door te zeggen dat mijn vader meegaat en dat hij daar vast beter in is. En dat hij misschien ook geïnteresseerd is in zo’n auto. “O, maar dan kan hij er twee verkopen! Dan sta je helemaal sterk in de onderhandelingen!”

Ik zie het al helemaal voor me. Zo’n glad type dat ontvangt met koffie en wegstuurt met een notitieblokje met het bedrijfslogo erop. Die me ‘er nog wel even een radiootje in bouwt’. Die spelletjes met mij gaat spelen en over inruilwaarde wil onderhandelen. Zo’n vent van wie collega R vandaag terecht zei dat hij daar een heel kleine slappe piemel van krijg. Een term die ik graag als zelf verzonnen zou claimen, maar: ere wie ere toekomt!

En nu zie ik dus op tegen morgen, omdat ik een auto ga kopen. Een auto waarvan op de website staat dat hij slechts 3999 euro kost. Wat dan een eerste aanbetaaltermijn blijkt te zijn, in plaats van de daadwerkelijke verkoopprijs. En waarvoor ik vervolgens nog 500 euro moet betalen om er matjes in te laten leggen en hem met benzine erin te laten afleveren. Ik laat nog wel eens weten hoe het af is gelopen. Als ik het overleef.

Leven met huisgenoten

Wie mijn blog nauwkeurig bijhoudt, zal zich wel eens afvragen waar ik het geld vandaan haal om zo vaak te reizen en te eten in sterrenzaken. Hij is toch maar gewoon een leraar? Nu is het salaris een van de weinige dingen waarover een middelbare-schooldocent niet hoeft te klagen, maar toch vergt het wel dat ik hier en daar wat prioriteiten moet stellen. Zo woon ik bijvoorbeeld nog steeds op kamers. Al twaalf jaar moet ik het redden met huisgenoten met wie ik een keuken en een badkamer deel. 60% van die mensen spreekt geen Nederlands, maar meestal gaat dat goed. Ik heb mijn huis ook wel ooit gedeeld met een prostituee, een vieze oude man, mensen die ongevraagd mijn spullen gebruiken en daarna nooit meer afwassen… en in zo’n geval zul je maatregelen moeten nemen.

In Nijmegen woonde ik in een huis met een meisje bij wie elke avond andere mannen over de vloer kwamen. Regelmatig kwam ik ’s nachts thuis en ontmoette ik op de gang een onbekende bloterik, terwijl het rode licht uit de halfopenstaande deuropening kwam. Bewijzen dat ze zich ervoor liet betalen kan ik natuurlijk niet, maar het was op z’n minst een sloerie.

Op een dag was de  bril van de wc op een heel vreemde manier afgebroken. De huisbaas liet de monteur komen en die meldde dat er maar één mogelijke toedracht was van dit noodlottige ongeval: hier moeten twee mensen seks gehad hebben op het toilet. De huisbaas bracht het fijn bij ons allemaal in rekening. Wij als medebewoners wisten natuurlijk wel wie daar schuld aan had, dus besloten we haar in natura terug te pakken. We sloten onszelf op in de badkamer, pakten haar tandenborstel en hebben daar uitgebreid het toilet mee gepoetst. Vooral onder de randjes natuurlijk. Zij zal het zelf nooit in de gaten gehad hebben, maar wat hadden wij een lol daar in die badkamer.

Later, toen ik in Weert woonde, kwam er in de kamer naast mij een oude man te wonen. Met hem kreeg ik op een gegeven moment ruzie over de koelkast. Hij vond dat die standaard in de vriesstand moest staan, waardoor al mijn groenten voortdurend bevroren. Ik wilde de koelkast graag gewoon gebruiken als koelkast en niet als vriezer. We kwamen tot een compromis en stelden de koelkast af precies tussen onze wensen in. Alleen veranderde er niks. Mijn groenten bleven bevroren. Ik trok de keuken in om te onderzoeken waar het mankement zit. Wat bleek? Meneer had besloten zijn werkeloze leven te besteden aan het saboteren van de koelkast! Hij had het schijfje dat aangeeft hoe koud de koelkast is eruit gesloopt, een stukje verdraaid en teruggeplaatst, zodat ik niet in de gaten zou hebben dat hij toch zijn zin had gekregen! Er ontstond een spelletje: de stand werd bijna om het uur veranderd omdat wij tegen elkaar in begonnen te draaien. De oude man heeft daarna nooit meer een woord tegen mij gezegd.

De oude man begon ook te veranderen in een vieze oude man. Hij liet zijn baard staan, waarin regelmatig stukjes eten te bewonderen waren en stonk altijd naar bier, waarvan hij op een dag nogal wat wegwerkte. Onze koelkasten werden anders ingedeeld en ik ging hem met iemand anders delen, maar ik was nog niet tevreden. Die vent had onze afspraken geschonden en me op een vuile manier genept. Ik zocht naar een vergelijkbare genoegdoening als in Nijmegen. Een idee diende zich meteen aan. De douche zat namelijk weer eens verstopt. Wie op kamers woont, kent het wel: haren van het hele huis in het putje en niemand ruimt het op. Ik voelde me geroepen om het doucheputje eens goed uit te mesten. En wat is daarvoor het beste instrument? Juist! Een vork uit de bestekbak van de vieze oude man! Na gebruik droogdeppen met een papieren doekje en terug de bak in. Wederom iets waar hij zelf geen last van heeft gehad, maar waar ik mijn plezier toch heb gehad en waarop ik mijn wraakgevoelens heb kunnen botvieren!

Samen met mij in een huis wonen is gemakkelijk: ik ben nooit thuis, ruim mijn troep op (nou ja, in gedeelde ruimtes dan), maar als je mij iets flikt, dan loop je tegen de lamp, zonder dat je dat zelf doorhebt. Mijn eigen bestek en tandenborstel bewaar ik sindsdien overigens in mijn slaapkamer. Je weet nooit waar anderen het voor gebruiken…

Parijs 2012

Steden die bij iedereen goed in de smaak vallen, blijken voor mij vaak niet de ideale plekjes om te bezoeken met een stedentrip. Ik ben nu eenmaal een liefhebber van plaatsen als Phnom Penh en Trondheim. Eerder dit jaar schreef ik al dat Berlijn mijn stad niet is, maar ook Parijs behoort niet tot mijn favorieten. Bij Parijs is de reden echter anders: afgelopen vrijdag was ik daar weer eens met school en de keren dat ik daar ben geweest, zijn inmiddels niet meer op de vingers van twee handen te tellen. Overdaad schaadt.

Waarom dan toch nog een verhaaltje over deze stad? Tja... omdat er ook opmerkelijke dingen kunnen gebeuren als je er niet meer komt voor die 300 meter hoge hoop schroot, de Arc de Triomphe of de Notre Dame.

Het begon allemaal onder de Arc de Triomphe, waar collega T en ik besloten de vijftien leerlingen over wie ons de verantwoordelijkheid was toebedeeld, anderhalf uur vrij te laten spelen op Champs Elysées. De meisjes doken Dior en Swarovski binnen en de jongens Mercedes en Porsche. T en ik zochten tevergeefs naar collega's om een terrasje mee te pikken, zodat we uiteindelijk met z'n tweeën op een krap terrasje belandden. We bestelden elk een biertje (uitgerekend HEINEKEN op een terrasje in Parijs!) en wat te eten. T een kopje uiensoep en ik een tosti met geitenkaas. Dat dat je op een rekening van 35 euro komt te staan, daar moet je bij zulke gelegenheden niet bij stilstaan, maar uitbaters van dergelijke terrassen zullen weinig last van economische crises hebben.

Er passeren de nodige koetjes en kalfjes en we genieten optimaal van deze rib uit ons lijf (nou ja, uit het lijf van school dan). Als mosterdliefhebber bestrijk ik het droge stokbrood overvloedig met de bijgeleverde mosterd. Na één hapje blijkt dit niet zomaar mosterd te zijn, maar een soort pure pepersaus, die me de tranen in de ogen doet schieten. Gelukkig zijn de servetten gratis.

Dan gebeurt het. Terwijl wij als argeloze toeristen genieten op het terrasje komt vlak voor onze neus een naakte man voorbijgerolschaatst! Even denk ik dat ik hallucineer van de mosterd, maar als ik opzij kijk zie ik dat T even apatisch voor zich uit staart als ik. We zien aan elkaar dat we niet gedroomd hebben, wat meteen bevestigd wordt, doordat de man opnieuw langskomt, slechts een deel van zijn rug bedekt met behulp van een rugzak. Op een strand in Barcelona zag ik ooit een naakte man de hond uitlaten, maar wie verwacht dit op l´Avenue des Champs Elysées? Op rolschaatsen nota bene. Dit heeft me doen besluiten om toch ook volgend jaar maar weer mee te gaan met de Parijs-excursie.

En dan heb ik het nog niet eens gehad over de pratende wc...

´t Amsterdammertje - Loenen aan de Vecht

Bij het decembernummer van Elle Eten van vorig jaar zat een leuk cadeautje: een waardebon ter waarde van 25 euro, in te wisselen bij een restaurant dat is aangesloten bij de Jeunes Restaurateurs d´Europe. Aangezien het tijdschrift zelf maar vijf euro kostte, zag ik mijn kans schoon en sloeg ik er een paar in. Iedereen die in die tijd van mij een Elle Eten heeft gekregen: sorry, het was niet uit menslievendheid, maar vanwege het rendement dat het mij opleverde.

Na op een rijtje gezet te hebben welke van de aangesloten restaurants beschikken over een Michelinster, kozen we om de eerste kortingsbon in te gaan zetten voor restaurant ´t Amsterdammertje in Loenen aan de Vecht en zaterdagavond werden we daar gastvrij ontvangen door chef André Gerrits. Aan tafel vertelde hij uitgebreid over zijn keuken en met trots beschreef hij de toekenning van zijn eerste Michelinster, op een toon die duidelijk maakte dat dat wat hem betreft niet het eindstation is. Veelbelovend of pretentieus?

We beginnen, zoals dat hoort, met mijn favoriete onderdeel van het diner, de amuses. We krijgen er vijf, die gepresenteerd worden als een culinaire wereldreis. Via de Indonesische sotosoep, de Nederlandse gehaktbal met een variant op hutspot en Marokkaans gevulde ijshoorntjes, belanden we op de Antillen met stoofvlees en een prachtige schelp van schaaldierenmousse. Dit vraagt naar meer, dus bestellen we zes gangen met een bijpassend wijnarrangement. Ook Ramona durft trots aan te geven dat ze alles wil proberen. Zulke risico´s nemen vráágt natuurlijk om tomaten en paddenstoelen in het eten!

We beginnen met een ring van tartaar van yellow-fintonijn, met daarbij allerhande garnituur, zoals radijs en boontjes. In het midden ligt een gegeleerde bouillon van gele tomaten, wat ik een erg leuk idee vind en dat ik zeker binnenkort een keer zal hergebruiken in mijn eigen keuken. Zelfs Ramona de tomatenhater vindt het heerlijk.

Nog lekkerder dan de eerste gang is de volgende: een tartaar van kalfsvlees met gefrituurde krab en mango. Na twee gangen wijn is Ramona alweer zo van de kaart dat ze bij het naar de wc gaan haar servet, dat keurig op haar schoot ligt, laat vallen zonder dat ze het in de gaten heeft. Onze gastheer let echter goed op en binnen tien seconden ligt er een nieuw servet op tafel.

Er volgt een bijzonder gerecht, waarin een keer geen vlees of vis de hoofdrol spelen. Op een bedje van risotto ligt een perfect gepocheerd ei met een gouden laagje, vergezeld van een schuim van morieljes en een stukje pata negra. De paddenstoelengeur dampt ervan af, maar Ramona vindt het ondanks dat heerlijk. Ze stelt mij voor de uitdaging witlof zo klaar te maken dat zij het lust, want dan heeft ze alle culinaire hindernissen overwonnen.

In het hoofdgerecht spelen smaken waar ík niet van hou een belangrijke rol: paprika en ui. Prachtig rosé gebakken rundvlees gaat gepaard met mousse van paprika en waterkers. De kleuren combineren mooi en ik geniet zelfs van de hele schijf gebakken ui die in het midden prijkt.

De wijn die voor de vijfde gang wordt geschonken verraadt dat er een kaasgerecht op komt is. Ik verwacht nu dus een vijfde gang met kaas en een zoet gerecht als afsluiter. Deze twee zijn echter gecombineerd in een mooiste gerecht van deze avond: een stukje kaas wordt begeleid door pistache-ijs en spongecake. De spongecake had van mij weg mogen blijven en is vrij smaakloos, maar de combinatie van het ijs met de kaas is fantastisch! Stiekem ben ik blij dat dit het enige gerecht is, wat Ramona niet lekker vindt: ik krijg er dus twee van deze. De ober, die dit meteen in de gaten heeft, komt naar ons toe en er ontstaat een leuk gesprek over smaak. Mooi dat tijd voor zulke dingen gewoon gemaakt wordt door het personeel.

Als afsluiter krijgen we alsnog ook een zoet nagerecht van chocolade en ananas. Het nagerecht is doorgaans mijn minst favoriete gang, maar als koken verheven wordt tot kunst eet ik zelfs fruit met veel plezier op. Gelukkig is dat ook met deze apotheose het geval.

Een kopje cappuccino met de nodige zoetigheden (hulde voor de kletskop en de gevulde witte chocolade) sluit het geheel af. Het lonken naar twee sterren door de chef bleek allesbehalve pretentieus en mag eerder ambitieus genoemd worden: de ervaring raakte nog niet aan die van een tweesterrenrestaurant, maar komt een heel eind in de richting. We hebben een fantastische avond gehad in een, want dat had ik nog niet gezegd, prachtig pand, die hier en daar slechts verstoord werd door het buitengewoon luidruchtige half Engelse gezelschap aan de tafel naast ons, dat storend hard praatte, elkaar voortdurend ‘high fives’ gaf, maar gelukkig regelmatig de zaak verliet om het nicotinegebrek aan te vullen.

Quiz

Ik zal wel een van de weinige mensen in de westerse wereld zijn, maar ik kan dus helemaal niks met het medium film. Literatuur vind ik prachtig omdat ik er dan mijn eigen beelden bij kan creëren en van theater hou ik omdat alles zich live voor je ogen afspeelt, maar zelfs het 3d-gebeuren maakt theater in het platte vlak voor mij niet interessant. Natuurlijk zijn er uitzonderingen, zoals One flew over the cuckoo’s nest en Karakter, maar wellicht heeft het ermee te maken dat dat beide boekverfilmingen zijn.

Waar ik wel heel erg van hou zijn quizzen. Al mijn hele leven maak ik ze, regelmatig ga ik met collega’s een avondje vragen beantwoorden in de pub en natuurlijk ben ik ook nog steeds (ja, daar ben ik trots op) de beste kandidaat die ooit heeft meegedaan met het televisiespelletje That’s the question.

Dan komt het dilemma: een nieuwe film van Dick Maas, weliswaar van leuke films als Flodder en Sint, maar het is en blijft een film. De film gaat over een quiz en heeft nog een buitengewoon origineel concept ook: de quizmaster wordt deelnemer in een quiz over zijn leven die gepresenteerd wordt door een psychopaat. Omdat ik zondagavond toe was aan wat ontspanning, kan ik me nu wagen aan iets wat je hier niet zo vaak tegen zult komen: een filmrecensie. Quiz.

Eigenlijk voel ik binnen tien minuten de bui al hangen. We vallen in het eindspel van een televisiequiz, gepresenteerd door Barry Atsma. Waarschijnlijk moet het een persiflage voorstellen, maar deze is zo over de top dat ik alleen maar kan hopen dat die insteek snel verdwijnt. We verplaatsen ons gelukkig al snel naar het restaurant waar een groot deel van de film zich afspeelt. Interessanter zou het denk ik zijn geweest als dat het enige decor zou zijn, zodat het verhaal nog meer op dialoogniveau zou komen te liggen.

Te vaak moet ik me afvragen waarom iets gebeurt. Waarom denkt een voorbijganger meteen aan een overval als je iemand met astma helpt? Waarom knikkert het restaurant die twee niet gewoon de zaak uit als zij ervoor zorgen dat alle andere gasten weglopen? Waarom willen de politieagenten in dit verhaal allemaal zo graag die pistolen gebruiken? De film puilt uit van de overbodige actiescènes, afgewisseld met amateuristisch acteerwerk waarin slechts Barry Atsma en Pierre Bokma overeind blijven. Deze laatste zet een (hoewel eendimensionaal) mooie genietende psychopaat neer en is een van de weinige geloofwaardige factoren in dit verhaal.

Laat ik nog even iets aardigs zeggen voor ik aan het ergste toekom. De ontknoping van het verhaal is zeer onverwacht en niet eens zo heel slecht bedacht. Ik had al gelezen dat het motief van de psychopaat verrassend zou zijn, dus ik had al vanalles bedacht, maar dit had ik niet aan zien komen.

Maar dan. De effecten. Ik twijfel of ik er woorden aan vuil zal maken, maar die zijn wel ZO slecht dat ik niet anders kan. Ik verraad niet te veel als ik zeg dat er hier en daar wat afgehakte lichaamsdelen voorbijkomen, dat zie je immers in de trailer al aankomen, maar de geloofwaardigheid daarvan benadert het hoofd dat onder water uit die boot komt rollen in Jaws! Met name de verminkte lichamen aan het einde van de film lijken wel een kruising tussen plastic en kaarsvet en komen zo pontificaal in beeld dat je bijna zou denken dat ook dit weer een persiflage is. Geen enkele regisseur zou een film in deze tijd de bioscoop in durven te slingeren als dit serieus bedoeld zou zijn.

Kortom, Quiz vertoont alle kenmerken van het ´Diner-effect´: een briljant concept dat niet de uitwerking krijgt die het verdient. Van Het diner van Herman Koch is dan tenminste nog een goed toneelstuk gemaakt dat momenteel langs de theaters in Nederland reist. Mocht je dan toch een avond uit willen, kies dan daarvoor!

Doelen 2012 - maart

Maart is ook alweer voorbij en na drie maanden is slechts één van de tien doelen behaald. Het moet nu toch een beetje gaan opschieten. Laten we eens kijken hoe het met de vorderingen staat:

1. Een lifter meenemen
Dit wil al jaren niet vlotten. En nu mijn auto zijn slijtagegrens bijna gepasseerd is, en hij alleen nog maar van losse onderdelen aan elkaar hangt, moet ik maar eens op zoek naar een nieuwe. En deze keer ECHT een nieuwe. Niet meer van die oude roestbakken, maar gewoon een auto waar ik minimaal twintig jaar mee vooruit kan. Wellicht helpt dat wel bij de zoektocht naar lifters. Waarschijnlijk sprongen ze bij de blik op mijn huidige vehikel steevast in de struiken om uit beeld te verdwijnen.

2. Afvallen tot onder de 90 kilo
Vorige maand zei ik dat ik met dit doel totaal niet bezig ben geweest in februari. Een angstvallige blik op de weegschaal deed me, voor de zoveelste keer, beseffen dat het weer tijd is om hier iets aan te doen. En aangezien het toch ook een doel was, begin ik daar nu maar mee. Ik eet nu alweer een week koolhydraat vrij en ren me te barsten. Ik haat hardlopen en sport in het algemeen, maar goed... het doel heiligt de middelen.

3. Vier doubleurs of minder halen in mijn mentorklas
Ik schreef iets over steunlessen en studiesteungroepen. Het resultaat mag er zijn. Nu wil ik zeker niet claimen dat dat slechts mijn verdienste is, want de betreffende leerlingen hebben keihard gewerkt om mijn doel te bereiken. Bleven er in januari nog twaalf zitten en in februari nog tien, inmiddels zijn we opgeklommen tot de zeven doubleurs, die grotendeels nog volop mogelijkheden hebben. In april moet dit doel dus behaald zijn!

4. Minimaal 11.000 euro voor Roemenië verzamelen
We hielden een loterij voor ons project. De opbrengst daarvan was ruim 1900 euro. Afgelopen vrijdag organiseerden we daarbovenop ook nog eens onze jaarlijkse vastenactie. Hoewel het resultaat in vergelijking met voorgaande jaren teleurstellend genoemd mag worden, tikken ook deze 1400 euro mooi aan. De totaalstand tot nu toe is dus ruim 5600 euro, wat betekent dat we over de helft zijn in het behalen van mijn doel. Deze maand staat er een sponsorloop op het programma die wordt georganiseerd door de leerlingen die meereizen en hun oude basisschool.

5. Een serieuze stap verder zetten in het schrijven van toneel
Voor doel vijf is er niks veranderd. Leuke opmerking erbij is wel dat ik momenteel druk aan het werk ben met het schrijven van de liedteksten van de musical Arthur van Stichting Muziektheater Nessarose. Weer een heel andere discipline, en een grote uitdaging, maar wel erg leuk.

6. Tien sterren bij elkaar eten
Nog steeds sta ik op drie sterren, maar 14 april komt daar weer een ster bij. Ik heb een afspraak met een collega na de zomer twee sterren te eten en met mijn beste vriendin om in het najaar een keer drie sterren te gaan eten. Nog eentje extra en dit doel is behaald.

7. Tien meergangendiners maken voor minimaal vier personen met bijpassende wijnen
Geen nieuwe diners georganiseerd, wel diverse plannen voor de nabije toekomst.

8. Minimaal zes landen bezoeken waar ik nog nooit ben geweest
Ik boekte Boedapest voor in de meivakantie. Ik boekte India en Nepal voor in de zomervakantie. Ik maakte afspraken om in de herfstvakantie naar Marokko te gaan. Wellicht ga ik tussen Roemenië en India nog wel even naar Ierland. In dat geval zou de teller door al deze landen op vijf komen te staan. Als ik dan met kerst nog iets leuks verzinnen, moet ook dit een haalbare kaart zijn.

9. Een zuivere tenor-C zingen
Hoewel het vooruitgaat, zie ik dit doel nog steeds niet slagen dit jaar.

10. Op tv komen
Donderdag was ik op televisie. Ik kwam gewoon drie seconden voorbijgewaaid. Eigenlijk nog iets meer zelfs, maar dat is alleen voor mensen die mij aan mijn handen herkennen. Ik probeer nog wel om ook met tekst op tv te komen, maar voor nu: CHECK!

Bretelli

In januari at ik, zoals u hier heeft kunnen lezen, met mijn zus bij Da Vinci in Maasbracht. Gewoon, om een keer te ervaren wat een sterrenrestaurant meer te bieden heeft. Dat dat heel wat is, heb ik in het logje daarover uitgebreid verwoord. Het nadeel is dat ik sindsdien nog maar moeilijk genoegen neem met ‘minder’. En het dus niet bij één keer bleef.

Een maand geleden alweer zat ik met @nottebianca in een sterrenrestaurant. Ik ben bezig met het oprichten van een bedrijfje en had met haar mijn eerste officiële zakendiner. Zij gaat namelijk de website ontwerpen van mijn zaak, die overigens gewoon BuurmanRuud gaat heten. De ervaring was wederom subliem en wat ik me bij thuiskomst voornamelijk afvraag, is waarom ik hier nooit eerder ben gaan eten, aangezien ik pak hem beet dertig meter moet lopen vanaf mijn huis naar Bretelli, want over dat restaurant heb ik het. Erg handig als je van plan bent ook een mooi wijnarrangement te gebruiken.

We krijgen een mooi rustig plekje achterin en meteen de keuze ons driegangendiner om te zetten in een viergangendiner. Als je eenmaal in een dergelijk restaurant zit, dan is dat geen keuze, dan dóe je dat. We bestellen de wijn en beginnen met een lekker aperitief: wijn waar allerlei kruiden en andere smaakmakers in drijven, erg bijzonder. Een goed restaurant is voor mij als liefhebber te herkennen aan de voortreffelijke amuses. We maken dus een goede start met een serie opwarmertjes, waarvan me voornamelijk het mandje van biet is bijgebleven.

Ons voorgerecht draait om op de huid gebakken roodbaars en diverse variaties van pompoen en venkel. De saus is een schuimsaus met champagne en dan heb je mij eigenlijk al ingepakt. Wat zou ik zo’n schuim graag zelf willen kunnen maken, maar zelfs de aanschaf van een kidde heeft me daarbij vooralsnog niet geholpen. Het mooiste van dit bord is het sorbetijs in het midden. Al regelmatig heb ik in restaurants ijs en andere bevroren zaken in warme gerechten teruggevonden en altijd is dat een aangename kennismaking, maar deze keer is het wel een erg bijzonder ijsje: bloody-marysorbet. Niet alleen smaakt het ijs perfect naar de beroemde cocktail, maar het gaat ook voortreffelijk samen met de rest van de compositie.

De wijn die voor het tussengerecht wordt geschonken is zonder het eten al heerlijk, maar bij de kabeljauwfilet die wordt opgediend subliem. De kabeljauwfilet ligt in een heerlijke crème van cashewnoten. Wat ik me daarnaast herinner van deze schotel zijn de gefrituurde kappertjes. Iets wat nooit in mij op zou komen, maar wel ontzettend lekker is!

Tijd voor runderlende. Deze ligt op een mooi diepgroene puree en ik voel de bui al hangen: ik vermoed dat het slapuree is. En ik lust alles, behalve sla. Dat is echter omdat dat voorheen slechts al dan niet aangemaakte sla was, in plaats van de prachtig bereide rucola, want dat blijkt het te zijn. Het is dat we chic uit eten, anders zou ik de restjes nog van m’n bord hebben gelukt. Opmerkelijk was dat ik het vlees op het zicht slechts herkende als runderlende. En dan blijkt dat ik stiekem toch een grotere leek ben dan ik zou willen: ik snap er niks van waarom een gedeelte van dat rundvlees smaakt naar sucade, precies zoals mijn oma het vroeger klaarmaakte. (Naast haar boeënesop het lekkerste wat haar keuken verliet)(hoewel verliet, we aten het aan de keukentafel) (wat een hoop nutteloze informatie weer) (kappen met die haakjes dan). Achteraf, als ik op het menu zie, blijkt dat een gedeelte van het vlees ook gewoon sucade wás. Hoe kun je een mooi hoofdgerecht voor mij afmaken? Zoals u vorige week las in mijn log over de vijf lekkerste dingen die er zijn: door er schorseneren bij te geven!

Dan komt de wijn voor het nagerecht. Een zoete dessertwijn. Ik ben niet van de zoete wijnen, maar deze is zo lekker dat ik ter plaatse besluit een paar flesjes op internet te bestellen zodra ik thuis ben. Yoghurtcrème in een rol van witte chocolade komt voorbij op een bord met diverse bereidingen van bloedsinaasappel. Daarbij ligt weer zo’n bijzondere ijsspecialiteit: kruidnagelijs! Samen met de wijn (Electro Orange Muscat uit Californië) maakt de laatste gang onze avond af zoals het hoort.
Na koffie met fijne zoetigheden blijkt ook @nottebianca tevreden. Ze stemt erin toe nog eens mee te gaan naar een sterrenrestaurant op eigen kosten in plaats van ‘op kosten van de zaak’. Dat klinkt trouwens best lekker.

Wat u hier las is mijn blik op hetgeen dat vanuit de keuken onze tafel bereikte. @nottebianca heeft haar eigen visie gegeven op de avond. Die moet u eigenlijk ook lezen om een totaalbeeld te krijgen van onze avond.

Nog een klein ps’je: ik heb ook eindelijk iemand zo gek gekregen om dit jaar nog bij De Librije of Oud Sluis te gaan eten! Drie sterren tikt natuurlijk meteen lekker aan!