Nog één dag lange halen maken. Varanasi laten we achter ons om zo langzamerhand India te gaan verruilen voor Nepal. Een lange busrit voert ons vandaag naar het grensplaatsje Shivpatinagar, dat op geen enkele kaart te ontdekken valt.
We passeren twee op elkaar gebotste vrachtwagens met wat gewonden in de berm en kunnen lekker doorrijden. We passeren het ene na het andere dorpje tot we op een file stuiten. We staan er een klein half uur in zonder ook maar één centimeter op te schieten. Het bushulpje stapt uit om te gaan onderzoeken wat er voor dit oponthoud zorgt en dan begint de sensatie.
Het blijkt dat we in een lange file staan, omdat er in het verderop gelegen dorpje die nacht iemand is vermoord. Dat is nog nooit voorgekomen in deze contreien, dus de bevolking is hevig geschokt en heeft uit woede het dorp voor alle verkeer afgesloten. In het dorp zit een hele bende politie niks te doen, omdat de commissaris nog niet aanwezig is en als er in dit land niemand ergens opdracht toe geeft, gebeurt er hier ook helemaal niks.
Na nog een kwartier is Mr. Singh het zat. Met een felle stuurbeweging draait hij de bus uit de rij wachtende auto´s en vrachtwagens en stormt hij vol gas op de versperring af. Die blijkt niet al te stevig, dus als eerste denderen we het dorp binnen, gevolgd door vele anderen: als er één schaap over de dam is, volgen er meer. Tot dat moment waren we niet allemaal even overtuigd van de waarheid van het verhaal, maar de grimmigheid in het dorp zegt genoeg. Op het centrale plein heeft zich een woedende menigte verzameld en een klein stukje verderop zit de hele plaatselijke politiemacht niks te doen.
Na een verder voorspoedige rit bereiken we Shivpatinagar. We stappen uit de bus en worden meteen tegen de vlakte geslagen door de hitte. Die lijkt hier erger dan ooit. De kamers hebben wel airco, maar het kost te veel energie om die aan te zetten. We gaan een slapeloze zweetnacht in. Er zijn wel ventilatoren, maar die werken door de temperatuur slechts als föhn. 's Nachts valt de stroom drie keer uit, waardoor het helemaal niet meer is uit te houden. Gelukkig wordt dat steeds beloond met het aanspringen van de ventilatoren, die alleen dan even enkele seconden een heerlijke verlichting geven. Erg jammer, want verder is dit een prachtig hotel in een oud jachthuis, waarvan de mooie tuinen 's avonds barsten van de vuurvliegjes en het uitzicht vanuit de kamer is erg mooi!
We weten niet hoe vroeg we 's ochtends onze biezen moeten pakken uit deze oven om dan eindelijk daadwerkelijk koers te zetten naar Nepal.
We passeren twee op elkaar gebotste vrachtwagens met wat gewonden in de berm en kunnen lekker doorrijden. We passeren het ene na het andere dorpje tot we op een file stuiten. We staan er een klein half uur in zonder ook maar één centimeter op te schieten. Het bushulpje stapt uit om te gaan onderzoeken wat er voor dit oponthoud zorgt en dan begint de sensatie.
Het blijkt dat we in een lange file staan, omdat er in het verderop gelegen dorpje die nacht iemand is vermoord. Dat is nog nooit voorgekomen in deze contreien, dus de bevolking is hevig geschokt en heeft uit woede het dorp voor alle verkeer afgesloten. In het dorp zit een hele bende politie niks te doen, omdat de commissaris nog niet aanwezig is en als er in dit land niemand ergens opdracht toe geeft, gebeurt er hier ook helemaal niks.
Na nog een kwartier is Mr. Singh het zat. Met een felle stuurbeweging draait hij de bus uit de rij wachtende auto´s en vrachtwagens en stormt hij vol gas op de versperring af. Die blijkt niet al te stevig, dus als eerste denderen we het dorp binnen, gevolgd door vele anderen: als er één schaap over de dam is, volgen er meer. Tot dat moment waren we niet allemaal even overtuigd van de waarheid van het verhaal, maar de grimmigheid in het dorp zegt genoeg. Op het centrale plein heeft zich een woedende menigte verzameld en een klein stukje verderop zit de hele plaatselijke politiemacht niks te doen.
Na een verder voorspoedige rit bereiken we Shivpatinagar. We stappen uit de bus en worden meteen tegen de vlakte geslagen door de hitte. Die lijkt hier erger dan ooit. De kamers hebben wel airco, maar het kost te veel energie om die aan te zetten. We gaan een slapeloze zweetnacht in. Er zijn wel ventilatoren, maar die werken door de temperatuur slechts als föhn. 's Nachts valt de stroom drie keer uit, waardoor het helemaal niet meer is uit te houden. Gelukkig wordt dat steeds beloond met het aanspringen van de ventilatoren, die alleen dan even enkele seconden een heerlijke verlichting geven. Erg jammer, want verder is dit een prachtig hotel in een oud jachthuis, waarvan de mooie tuinen 's avonds barsten van de vuurvliegjes en het uitzicht vanuit de kamer is erg mooi!
We weten niet hoe vroeg we 's ochtends onze biezen moeten pakken uit deze oven om dan eindelijk daadwerkelijk koers te zetten naar Nepal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten