Schrijnend

Natuurlijk ga ik elk jaar terug naar Roemenië om iets te kunnen betekenen voor de straatkinderen van Casa Sami. En natuurlijk ga ik elk jaar terug naar Roemenië omdat ik het belangrijk vind dat de leerlingen van Were Di met eigen ogen kunnen zien hoe mensen die minder hebben dan zij moeten overleven. Ik werk graag samen met de Roemeense staf en ik kan genieten van de mooie plaatsen in de omgeving, zoals Cheile Dobrogei. Toch is een van de voornaamste redenen om elk jaar terug te gaan een van de meest schrijnende gevallen die ik ken in Constanta.

Om de hoek bij het inloophuis wonen Alin en Alina. Een broertje en een zusje, die dagelijks langskomen. Als hun vader tenminste geen kuren heeft op dat moment. Elke avond moeten Alin en Alina naar Mamaia om rozen te verkopen voor hun vader. De opbrengst besteedt hij aan bier. Ze doen dat al zo lang ik ze ken, en waarschijnlijk al langer. Toen ik ze leerde kennen waren ze een jaar of zeven.

Beide kinderen zijn nog nooit mee geweest op het kamp dat wij voor de straatkinderen organiseren. Ze mogen dat niet van hun vader, omdat hij dan een week inkomen misloopt. Het hele gezin leeft namelijk van de rozenverkoop van Alin en Alina. Als wij aanbieden de misgelopen inkomsten te vergoeden, worden er absurde bedragen genoemd. Ook hebben we wel eens (na afspraak) een berg boodschappen gebracht, waarna ze vervolgens nog niet kwamen opdagen. De kinderbescherming is er al regelmatig op afgestuurd, maar ook zij kunnen blijkbaar niks voor deze kinderen betekenen.

Alin lijkt zich erbij te hebben neergelegd. Alina zit overdag hele dagen te huilen omdat ze alwéér niet mee mogen op kamp. Wij verwennen ze zo veel als mogelijk door snoep te kopen, ze minuten lang te knuffelen en door ze ´s avonds in de restaurants bij ons aan tafel te verwelkomen. We kopen dan meteen wat rozen, zodat ze niet worden gestraft voor het feit dat ze te weinig hebben verkocht.

Ik sta ervan versteld dat het me na vier jaar nog steeds zo veel doet. Kinderen wil ik nooit, maar als ik vandaag de gelegenheid zou krijgen deze twee mee naar huis te nemen om ze te adopteren, dan zou ik daarover geen seconde hoeven na te denken. Ze moeten weg uit het gezin dat ze uitbuit, uit een cultuur waarin meisjes zonder pardon worden verkocht. Misschien kan ik ze zo helpen...

Benefietdiner voor Roemenië

Als ik dit verhaal begin, hang ik in het Europese luchtruim. Ik schat in zo boven Tsjechië. Of Slowakije. Was dat nog maar gewoon Tsjechoslowakije, want dan zat ik nu zeker goed. Eindbestemming is natuurlijk voor de vierde keer Roemenië. Met collega I. en acht leerlingen, die zich het afgelopen jaar uit de naad gewerkt hebben om zo veel mogelijk geld in te zamelen voor de straatkinderen van Constanta. Dat hebben ze beter gedaan dan ooit: ruim 11.700 euro hebben ze bij elkaar gesprokkeld en waarschijnlijk is dit nog niet de eindstand!

Voor ik ga beginnen aan een reeks verhalen over dit project, neem ik jullie graag mee terug naar een van de financiële acties en wel het benefietdiner voor Roemenië, dat M. (de man van collega I.), collega H en ik hebben georganiseerd op school. Het blijft natuurlijk altijd een beetje ironisch om uitgebreid te gaan tafelen om mensen te steunen die dat niet kunnen, maar we hebben toch onszelf en onze gasten een mooie dag bezorgd en wat geld verdiend voor ons project.

Al weken van tevoren zijn M. en ik samen aan het koken om gerechten te bedenken, wat we gezien hebben in sterrenrestaurants na te koken en te bewerken tot onze eigen gerechten en onze vaardigheden aan het verbeteren. Na een hele dag oefenen, proeven, wijn drinken, proeven, koken, proeven, combineren en nog meer proeven zijn we zover: we hebben naar ons idee een prachtig menu samengesteld en zijn klaar voor de grote gastronomische dag.

We mogen op school gebruik maken van de grote restaurantkeuken in het vmbo-bovenbouwgebouw (nog ontzettend bedankt daarvoor) en beginnen om tien uur 's ochtends met het voorbereiden van de mise-en-place. Urenlang staan we te snijden, te stoven, in te vriezen, te geleren, te frituren, te kneden en natuurlijk vooral ook weer veel te proeven. Vanavond moet alles perfect in orde zijn en moeten onze gasten zich in een bovengemiddeld restaurant wanen.

Om zes uur komen collega I. en collega M. in een soort Tiroler jurkjes aangewandeld. Zij zullen als gastvrouwen gaan fungeren en meteen is duidelijk dat ze een andere insteek hadden dan ik bedacht had. Er ontstaat een soort slapstickduo, zodat onze gasten niet alleen voorzien zijn van geweldig eten, maar ook van het nodige entertainment. Ook de afwasploeg is inmiddels binnen.

Nog een uur later arriveren onze eerste gasten, die worden ontvangen met ons aperitief Aperol Spritz. Dat had ik de dag ervoor op Taste of Amsterdam geproefd en dat was in de tijd dat oranje nog kon. Op ons terras krijgen ze een keur aan amuses voorgeschoteld. Het idee heb ik geleend van Restaurant 't Amsterdammertje in Loenen aan de Vecht: een wereldreis in amuses. Ook de basis van ons voorgerecht komt daarvandaan: tonijn en gegeleerde tomatenbouillon, mooi op het bord geplaatst met veel bijpassende garnituren en een saus op basis van crème fraîche en kruiden. Erbij schenken we een Viognier van Paul Mas.

M.'s grote moment is daar. Hij mag zijn sukade met structuren van knolselderij en pastinaak uitserveren. Gelukkig hebben we wat sukade over voor het keukenteam, want die is echt overheerlijk. Ook gaat hij geweldig samen met de Primitivo Menhir die het gerecht vergezelt.

Het nagerecht is geïnspireerd op de keuken van Bretelli in Weert en heeft hangop, ananas en chocolade als basis. Met een decoreerspuit maak ik het gerecht af door druppels mangocoulis kunstig op het bord te spuiten. Als ik daarmee klaar ben, kijk ik om om het totaalresultaat te bekijken. Dan blijkt dat een van de gastvrouwen met een doekje achter me aan is gekomen om de 'geknoeide druppels' van de borden te verwijderen! Goed bedoeld, maar ik kan weer van voren af aan beginnen. De Californische muskaatwijn Elektra past hier perfect bij. Ook die zouden bezoekers van Bretelli kunnen herkennen.

Als we het restaurant in lopen, zijn onze gasten zeer tevreden en overdonderd door het gastronomische geweld. De complimenten vliegen door de lucht, maar wij staan alweer in de keuken om wat friandises af te maken. Koffie wordt gezet en ik leg de laatste hand aan mijn bananenloempiaatjes en mijn eigen ananasbonbons, die sinds ik ze mee naar school nam vriendenmakers worden genoemd.

Achteraf kunnen we terugkijken op een fantastisch geslaagde dag, zowel het kook- als het eetgedeelte. Trio M., collega H. en ik zijn natuurlijk te boeken voor al uw feesten en partijen. Rest mij slechts nog onze sponsoren te bedanken: Keurslagerij Adriaans in Valkenswaard voor de prachtige sukade, vishandel Zwarthoed in Waalre voor het mooie stuk tonijn en slijterij Baken / 't Zwaantje in Valkenswaard voor de selectie en levering van de bijpassende wijnen die we bij de gerechten hebben kunnen serveren! Bedankt!

Treeswijkhoeve - Waalre

Hoe collega R. en ik bij de Treeswijkhoeve terechtkwamen heeft u allemaal HIER kunnen lezen. Vandaag iets meer over onze ervaringen.

Als we de parkeerplaats op willen rijden, wordt de weg geblokkeerd door een zakenmannerig type. Aan de kant gaan is blijkbaar geen optie voor hem. Waarschijnlijk ziet hij mijn auto niet eens, omdat die minimaal twee keer kleiner is dan de zijne. Duidelijk iemand die hier even de zoveelste zakenlunch komt wegwerken. Collega R. heeft hetzelfde opgelaten gevoel dat ik nog herken van mijn ´eerste keer´ bij Da Vinci. Hij heeft nog het beeld dat wij als ´twee middelbare-schoolleraartjes´ hier niet helemaal thuishoren. De blik die de zakenman ons toewerpt, zegt hetzelfde. Gelukkig kunnen wij de rest van de middag erg lachen om het steenkolenduits waarmee hij zijn klant toespreekt.

Genoeg over de anderen in de zaak! Wij worden, ook als leraartjes, natuurlijk keurig ontvangen en we krijgen een tafel in de tuin, met o.a. uitzicht op een citroenboom. De amuseparade begint. Eerst nog ´eenvoudig´ met op een hoge metalen pin gepresenteerde gemarineerde groenten, kroepoek van tomaat en basilicum met een mozzarelladipsaus, ook met tomaat en basilicum, en ontzettend lekkere olijven.

Daar blijft het niet bij. Er volgen nog twee kleine gerechtjes. Het eerste bestaat uit twee gedeelten: in een schaaltje liggen diverse structuurtjes van tomaat en parmezaanse kaas en op het dekseltje dat erbij hoort liggen een blokje zalm en verschillende bereidingen van komkommer. Vooral dat laatste is erg lekker. Het tweede gerechtje heeft buikspek in de basis met diverse garnituurtjes, waaronder een gefrituurde asperge. De opbouw is prachtig: de gerechten worden steeds mooier en we zijn prima opgewarmd voor het echte werk!

Het voorgerecht is kwartel. Met daarbij een marbré van ganzenlever en rookvlees. En asperges. Het is duidelijk dat het aspergeseizoen op z´n einde loopt, want bijna elk gerecht is ermee afgemaakt. Het lijkt of de kans nog even wordt benut ze te verwerken: mij hoor je niet klagen!

Over het tussengerecht wel een beetje. Maar dat gaat ook over kreeft en dat is nu eenmaal het lekkerste wat er is. De kreeft ligt in een kerriesaus die voor mij de smaak van de kreeft dusdanig overstemt dat ik de kreeft niet meer proef. Ook zitten er in de kreeft nog een paar baleintjes. Zoiets schijn je dan terug te moeten sturen, maar dat vind ik nog decadenter dan ´zomaar´ in je lunchpauze even in een sterrenrestaurant te gaan lunchen... Bij de kreeft wordt echter een gebakken oester geserveerd. Die maakt de kreeft helemaal goed. Die oester is echt het lekkerste dat ik deze middag te eten krijg. Ook de wijn erbij, uit het voor mij onbekende wijnland Portugal (ja, natuurlijk ken ik port), is erg goed.

Het hoofdgerecht: kalfsvlees met een fijne, krachtige jus, verschillende aardappelbereidingen, waaronder een pomme soufflé. Respect voor mensen die dat kunnen maken, want mij is het nog nooit gelukt. We proeven een heerlijk stukje sukade met een krokant korstje en wat bereidingen van tuinbonen.

Na de koffie met diverse zoete hapjes krijgen we een alleszins redelijke rekening gepresenteerd, waarna we terugkeren naar school om alle afgunstige blikken in ontvangst te nemen. Collega R. raakt maar niet uitgepraat over het fantastische eten. Volgend jaar weer?

Een ster zit in een klein hoekje

Ik zit dus in de ruimte waar ik werk als ik geen les geef. In de volksmond ook wel 1.21. Een altijd te warm hokje, waar doorgaans een weeïge lucht hangt. Gelieve geen causaal verband te zoeken tussen de eerste en de vorige zin van dit verhaal.

Dan gebeurt er iets wat mijn woensdag zal veranderen! Naast mij beëindigt collega R zijn correctiewerk, waarbij hij gekscherend een oneliner de ruimte in schalt: "Zo, mijn correctiewerk is klaar, hoe laat had jij ook alweer gereserveerd bij De Treeswijkhoeve?"

Ik hoor dat hij het niet serieus bedoelt, maar mijn zintuigen zijn tot in de puntjes gescherpt! Ik grap terug dat die reservering toch voor morgen was? De website van De Treeswijkhoeve heb ik er op dat moment al bijgenomen om openingstijden te controleren. Eigenlijk weten we allebei op dit moment in het gesprek al waar we morgen zullen eindigen.

We veinzen nog een kwartiertje dat het allemaal op een grap berust. Ik breng er nog tegenin dat ik morgen eigenlijk naar de Nepalese ambassade moet. Maar als ik schuif met afspraken, kan ik... hier een zangles verzetten... daar een doktersafspraak... dan kan ik woensdagmiddag wel vrijmaken...

Vandaag is het restaurant gesloten, dus ik probeer per e-mail te reserveren in plaats van telefonisch. Vlak voor ik op de verzendknop druk, kijken we elkaar nog één keer aan. We weten nog steeds niet van elkaar of we het daadwerkelijk menen, maar om ons daar druk over te maken is het al te laat: het bericht is verstuurd. Het ligt vast: ook al hebben we nog wat vergaderwerk voor de boeg, morgen luiden wij in stijl de zomervakantie in!

#hetkannog

"#hetkannog is trending topic op Twitter in Nederland, wat hou ik toch van dit landje!" hoor ik Giel Beelen over de radio roepen als ik 's ochtends naar mijn werk rijd. Nederland heeft blijkbaar opnieuw overtuigend verloren. Natuurlijk wist ik dat al, want die voetbaluitslagen NIET meekrijgen is onmogelijk. En ook al zullen veel Hollanders dat liever niet doen, ik neem u toch even mee terug naar gisteravond. En naar datzelfde begrip 'trending topic' dat Giel van ons land doet houden.

Als ik op Twitter kijk, is het een uur of half acht. Ruim een uur voor die allesbepalende wedstrijd. Zeven van de tien trending topics zijn gerelateerd aan het EK (en ik geef meteen toe, normaal is dat Justin Bieber, dus véél erger is dat niet), maar enkele daarvan getuigen alweer van die typisch Nederlandse arrogantie en vooral respectloosheid tegenover de tegenstander. Het treurigste wat ertussen staat is #alleduitserszijnhomo. Regelmatig komen er WOII-gerelateerde tweets langs. Ik ben de laatste die vindt dat je altijd politiek correct moet zijn, maar het zegt wel iets over Nederland.

Naïef als ik niet ben, kijk even tussen de trending topics in Duitsland; die zullen immers dezelfde onaardige dingen over ons zeggen. Ik ben echter niet echt verbaasd als ik zie dat zij daar slechts onschuldige zaken hebben staan, zoals #Holländer en #Niederlande. Als ik erop klik, zie ik natuurlijk strijdvaardige kreten tegen Nederland, maar slechts een marginale hoeveelheid denigrerende opmerkingen over ons land.

Het mooiste beeld geeft Twitter rond 21:08. Duitsland knalt blijkbaar de eerste erin en meteen is #alleduitserszijnhomo verdwenen. Ik zie heel Nederland wit wegtrekken in de kroegen en zich iets nederiger opstellen. Het wordt 2-0. Justin Bieber keert terug tussen de trending topics. Kwart over tien heeft Nederland echter nog een laatste opleving. Een of andere Van Persie, over wiens wel of niet opstellen zestien miljoen bondscoaches een mening hebben, maakt er 2-1 van. Niet eens een gelijkmaker. Meteen denken Nederlandse voetballiefhebbers alweer op winst te staan. Als trending topic zien we meteen #DerUntergang terug.

Nu vind ik dat hele voetbalfeestje sowieso een hypocriet gebeuren. Ineens houden we allemaal van elkaar en omhelzen we elkaar bij elk doelpunt, terwijl in dit land dat om de een of andere reden bekend staat om zijn tolerantie (#alleduitserszijnhomo!), homo's en buitenlanders weer steeds meer in het nauw worden gedreven en 15% van de inwoners op de PVV stemt.

Holland heeft een les in nederigheid gehad. De bekende Nederlandse wij-winnen-toch-welarrogantie heeft in elk geval zijn tweede klap opgelopen, maar het zal weinig helpen. Zondag zal precies hetzelfde verlopen. Het is nog afwachten wat de trending topics zullen worden, want met Portugal hebben we niet recentelijk in oorlog gelegen. Met Duitsland is dat immers pas 67 jaar geleden...

Moeten wij insecten eten?

Regelmatig komt het eten van insecten langs in de media. Onheilspredikers roepen om het hardst dat we nu alvast moeten wennen aan het eten van insecten. Argumenten daarvoor zijn er legio. Het is de oplossing van het wereldvoedselprobleem. Insecten kweken is veel minder belastend voor de aarde dan het houden van vee. Over een aantal jaar kúnnen we niet meer anders. Om mensen die daarvoor open staan op de juiste weg te helpen, kwam er een dikke maand geleden Het insectenkookboek uit.

Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik niet vies ben van zo'n experimentje. Iedereen die dat niet van mij wist, zou eens een exemplaar van Hapje Hond? moeten bestellen, maar dat natuurlijk geheel terzijde. Over de hele wereld at ik rupsen, sprinkhanen, tarantula's en krekels, dus dit boek moest ik hebben. Gelukkig was daar Ramona die het al als mooie verrassing besteld had, voor ik überhaupt lucht had gekregen van het bestaan van dit mooie boek.

Naast allerhande recepten met insecten, lees je in Het insectenkookboek over het eten van insecten over de hele wereld. Veel van wat erin staat wist ik al, maar met verbazing heb ik zitten kijken naar het ontleden van een grote vlinder om alleen de krop over te houden, omdat die zo lekker zoet is. Alle verhalen worden begeleid door prachtige foto's, die voor sommigen wellicht té duidelijk weergeven waar het boek over gaat.

Het aantal verschillende soorten insecten in de recepten is helaas zeer beperkt. Je zult slechts gerechten vinden met sprinkhanen, meelwormen en buffalowormen. Ik weet dat er in Nederland niks anders te krijgen is voor consumptie, maar toch vind ik dat jammer. Desalniettemin werd ik zeer enthousiast en begon ik op internet bedrijven die insecten verkopen met elkaar te vergelijken. Op dat moment werd me duidelijk waarom voorlopig weinig mensen zullen overstappen op deze kleine kriebelaars.

Natuurlijk zullen velen zich moeilijk over de drempel heen kunnen zetten zo'n beest in hun mond te steken. Er is echter meer wat mensen zal tegenhouden. De goedkoopste aanbieder die ik kan vinden, vraagt voor een bakje meelwormen 4,85. En bakje buffalowormen kost 5,90 en voor een bakje sprinkhanen betaal je zelfs 9,95! Een bakje bevat 50 gram. Rekent u even mee? Ik neem de goedkoopste even als voorbeeld. Als ik 500 gram meelwormen wil hebben, dan betaal ik daar dus ruim ACHTENVEERTIG euro voor! De laatste keer dat ik bij de visboer wegliep met een kreeft van 500 gram, betaalde ik daar 23 euro voor.

Insecten zijn dus wellicht een onmisbare bron van voedingsstoffen in de toekomst, maar vooralsnog vormen ze een absurd geprijsd luxeproduct, dat twee keer duurder is dan verse kreeft! Ik zou komend jaar minder gaan werken om me meer op schrijven te kunnen storten, maar momenteel overweeg ik eigenlijk om mijn vrijgekomen tijd te gaan investeren in een insectenkwekerij: daar zit goud in!

Mijn excuses aan eenieder die na het zien van het boven gelinkte filmpje geen roze koeken en Smarties meer lust...

Taste of Amsterdam

Slechts een jaar of acht geleden, met name in de tijd dat ik elk concert van After Forever bezocht, struinde ik heel Nederland en Vlaanderen af om muziekfestivals te bezoeken. Zeker in Nederland zijn er weinig festivals waar ik nooit ben geweest. Hoewel ik nog steeds graag een metalnummertje mag luisteren, ga ik er niet meer voor naar festivals. Gelukkig kwam ik er begin dit jaar achter dat er ook festivals bestaan op gastronomische gebied. Het Preuvenemint kende ik wel, maar vorige week vrijdag ontdekte ik Taste of Amsterdam.

Vanuit mijn werk haastte ik me om in de trein te komen, omdat ik wist dat er maar weinig speling was: 17:45 móesten we daar zijn voor een kookdemonstratie van helden Julius Jaspers en Robert Kranenborg. De NS zorgde er helaas voor dat we daar om kwart over zes pas aan kwamen kakken, waardoor we nog net konden proeven wat ze gemaakt hadden. De 'zure kip' deed voor mij helaas zijn naam iets te veel eer aan. We willen even wachten op de volgende demonstratie met o.a. Alain Caron, maar het geluid begeeft het en wordt de eerstkomende tijd niet hersteld.

We maken een wandeling terug naar de ingang, vanwege het zeevruchtenrestaurant aldaar, ook o.a. onder leiding van Julius Jaspers. Ramona gaat voor een coquille en ik neem drie oesters. Rauw had ik die nog nooit gehad, dus eindelijk was ik in de gelegenheid om dat te proeven. Veel mensen met ervaring die ik ken, beschrijven dit als 'niet meer dan een rochel in een schelp', maar ik ben toch erg blij dat er ik drie heb in plaats van één!

In het Taste Theater wonen we een wijnproefsessie bij door het tijdschrijft Winelife. Op een smaakvolle manier wordt ons inzichtelijk gemaakt hoe dezelfde klassieke Franse druivenrassen uit verschillende landen voor verschillende (en zeker niet slechtere) smaken en kwaliteiten zorgen. Jammer is alleen dat we hierbij een lezing krijgen van de minst inspirerende spreker die ik in tijden ben tegengekomen. Hij weet duidelijk veel over de geschiedenis van wijn, maar eens te meer blijkt maar weer dat lesgeven echt een vak is.

We gaan naar diverse lezingen, waarvan die van Vlaamse barbecuegoeroe en wereldkampioen BBQ Peter de Clercq de interessantste is. Hij maakt tijdens zijn verhaal oesters, zeebaars en coquilles op de barbecue klaar, die we tussendoor mogen proeven. Heerlijk! De lezingen zijn af en toe moeilijk te volgen omdat op de achtergrond Ramon Beuk staat te bewijzen dat hij een showmannetje is in plaats van een kok, maar met name Ramona is zo onder de indruk van chef De Clercq dat we besluiten zeker zijn restaurant Elckerlijc in Maldegem een keer een bezoek te brengen. Niet alleen omdat ik de naam zo mooi vind!

We doen nog wat inkopen: ezels- en eendenworst, lekkere broden, en een mandje cress-soorten. Daar was ik al lang naar op zoek, maar de enige winkel voor particulieren ligt in Amstelveen, dus ik was blij hier wat mee te kunnen nemen. We eten een proeverij bij restaurant Lute, omdat daar scheermessen op de kaart staan en die heb ik ook nog nooit gegeten. Ik geloof dat ik op basis daarvan mijn logje over de vijf lekkerste dingen moet aanpassen. Dit zijn de lekkerste schelpdieren die ik ken. Nou okee dan, samen met coquilles.

Tijd om te gaan. Ik had van tevoren verwacht dat het hier zou overlopen van mensen die zich willen profileren als culinair deskundigen. Van die mensen die naar sterrenrestaurants gaan om zelf te beoordelen of die sterren wel verdiend zijn en bij voorbaat een negatieve houding hebben. Van die mensen die bij het wijn proeven praten over afdronk en bouquet en finale, maar geen flauw idee hebben hoe je tannine herkent. Dat idee klopte enigszins. Je hoort regelmatig dit snobistische geblaat om je heen, maar gelukkig is er en meerderheid gewoon daar om te genieten en niet om gezien en gehoord te worden. Ik ben volgend jaar zeker weer van de partij!

Op een dag weet je het...

Je eet alleen nog bij goede restaurants...

Hier beschreef ik al onze geweldige avond bij De Leuf in Ubachsberg. Omdat dat in het pinksterweekend was en ik nog wat hotelbonnetjes had, maakten we van de gelegenheid gebruik om her en der in Nederland nog een beetje te gaan wandelen.

Vanuit het diepe zuiden trokken we zaterdag eerst naar Zevenaar, waar we onder andere door een prachtige bomentuin wandelden. Na uren wandelen, krijg je dan toch trek en nu was er in de buurt zo'n all-you-can-eat-wokrestaurant. Om de één of andere reden (waarschijnlijk zit hem dat in het all-you-can-eatgedeelte) hebben die tenten altijd een enorme aantrekkingskracht op mij, omdat ik van tevoren altijd denk dat dat heel lekker is.

Daarbinnen gaat het altijd hetzelfde. Ik laad een bord vol met garnalen, om mijn geld er zo veel mogelijk uit te halen, wat peultjes, wat bamboe en wat wolkenoortjes en geef het bord aan de wokman. Dat is een man die je maar de helft van de tijd ziet, omdat hij zich verbergt achter een vuurkolom en die zijn handen en armen vol heeft staan met blaren en schrammen. Ik vraag om oestersaus en kijk verder de vitrines rond. Dat is áltijd het moment dat ik erachter kom dat er ook sushi was. Daardoor neem ik in zo'n restaurant altijd het voorgerecht na het eerste hoofdgerecht. Na de derde keer kan er geen toetje meer bij en zodra je buiten staat, besef je dat je eigenlijk helemaal niet lekker hebt gegeten. ALTIJD verheug ik me op een avond wok en ALTIJD is het achteraf een deceptie.

Gelukkig is er ook een zondag. We rijden verder naar Holten, waar we overnachten in het AC Hotel. Bij onze boeking krijgen we een bon van 20% korting op de hele rekening van Flavours, het restaurant van het hotel. We besluiten dat maar uit te proberen. We gaan er binnen en moeten een tijdje wachten tot er iemand komt om ons naar een tafel te brengen. Dit blijkt de toon te zetten voor de rest van de avond. Vooraf neem ik carpaccio. Die blijkt bij aankomst gewoon uit de diepvries te komen. De helft ervan is zelfs nog bevroren.

Bij de bestelde fles wijn, krijgen we volgens de kaart een gratis halve-literfles water. Ik ga ervan uit dat ik daar dan niet extra om hoef te vragen. Als de fles wijn half leeg is, besluit ik dat toch maar te doen. Even later krijgen we een literfles water op tafel. Als ik vraag hoe het zit, schrikt de serveerster duidelijk en praat ze zich eruit door te melden dat ze ons vanwege de hitte een liter geeft in plaats van een halve liter. We willen eigenlijk snel terug naar onze kamer, maar de bediening blijft in hetzelfde tempo werken. Het zal ook wel door de hitte komen...

Na dit weekend heb ik besloten nooit meer in een willekeurige zaken te eten maar slechts nog in door Michelin of Gault Millau aanbevolen restaurants.

Clean Tech - The Battle

In april wonnen mijn V5-klassen de regionale finale van de debatwedstrijd Clean Tech – The Battle. Consequentie daarvan was dat we doorstroomden naar de landelijke eindstrijd in onze hoofdstad die vandaag plaatsvond. Geen handige timing met alle tweede correctie, toetsweken en andere rompslomp aan het einde van een schooljaar. Dat is de reden dat wij vanmorgen de bus instapten, met niet meer voorbereiding dan enige modieuze vermakingen van de vormloze T-shirts die wij moesten dragen.

Bestemming van onze bus is Nemo in Amsterdam, waar we ons eerst twee uur mogen vermaken met alle technische snufjes. Dat betekent dat de helft van de leerlingen plaatsneemt aan een of andere gekleurde-ballensorteermachine, de andere helft zich naar de tentoonstelling Teenfacts haast om allerhande sekstestjes te doen en twee gigantische namaaktongen te bedienen, en de docenten hun best doen om op alle apparaten die digitale letters genereren vieze woorden tevoorschijn te toveren.

Tijdens de lunch zien we dat andere partijen vellen vol geschreven hebben met argumenten, waardoor we besluiten ons los te maken van het papier en het op onze welsprekendheid te gooien, waar het in een debatwedstrijd nu eenmaal om gaat. Als we Diederik Samsom tegen het lijf lopen, geeft hij nog wat laatste tips, die dat ook benadrukken.

Eén uur is het zover: het debat begint. We schrikken: de presentator is dezelfde als die van de voorrondes, die destijds zeer partijdig was. Maar goed, toen wonnen we ook ondanks hem. Met een enorme hete aardappel in zijn keel beginnen hij en zijn compaan een patserig blaatverhaal over de herkomst van hun stropdassen. Gewonnen bij debatwedstrijden in Oxford, bla bla. Vervolgens begint een meiske van het Debat Instituut een inspirerende toespraak. ‘Ik ben afgestudeerd op retorica, en, dus,  ja, want, maar’, waarna nog een serie tussenwerpsels en voegwoorden volgt.

Ik erger me nog meer aan de presentator als hij een irritant trucje uithaalt in zijn presentatie. Hij kiest steeds een willekeurig woord uit de argumentatie van de laatste spreker, herhaalt dat met weglating van enige lettergrepen, met de intentie de betreffende argumentatie in dat ene woord samen te vatten om de tegenstander te prikkelen.

Onze welsprekendheid levert ons in het eerste debat al de prijs op voor de beste individuele debater. Leerling L, die in de voorronde nog op haar flikker kreeg, omdat ze te agressief en persoonlijk was, wordt nu om exact dezelfde reden geprezen en sleept een grote beker en een doos betaspeelgoed in de wacht. Daar blijft het verder bij, want we vallen af in deze debatronde.

Helaas wint uiteindelijk het gele team, dat steeds hetzelfde argument herhaalt in andere woorden en waarvan een teamlid zo goed als geen bijdrage levert aan het debat, maar via Twitter wel berichten de wereld in helpt waarin hij zijn vrouwelijke tegenstanders letterlijk hoererij verwijt. Mooi boegbeeld voor deze christelijke school! Winst voor het Siemensteam zou veel terechter zijn geweest.

Het debat wordt afgesloten met een borrel op de bovenste verdieping van Nemo. Tot mijn verbazing schenken ze ook alcohol op dit leerlingenfeestje. Tot mijn nog grotere verbazing wordt mij om mijn id-kaart gevraagd, omdat het personeel ‘alleen aan docenten drank mag geven zonder id’. Leerlingen moeten bewijzen dat ze zestien zijn. Dat zullen we dan maar als een compliment opvatten…

De Leuf - Ubachsberg

Een dikke week geleden was het Heerlijk-10daagse, een uitgelezen mogelijkheid om op bezoek te gaan bij nog exclusievere restaurants dan normaal. Mijn keuze viel deze keer op De Leuf in Ubachsberg, met name omdat ik daar een goede indruk van heb gekregen door de aflevering van Topchef die daar vorig seizoen is opgenomen. Saillant detail is dat de aflevering die daar voor dit seizoen is opgenomen, wordt uitgezonden op de avond dat wij te gast zijn bij De Leuf.

Een taxi brengt ons door de smalle Zuid-Limburgse straatjes tot voor de deur van dit tweesterrenrestaurant, een prachtig opgeknapte oude boerderij. We worden gastvrij ontvangen en naar een patio geleid. Meteen vallen me de mooie keramieken kunstwerken op. Vrijwel meteen staan de preamuses op onze tafel. Kroepoek, dat is overduidelijk, maar dan pikzwart. Naast een ‘normaal gekleurde’ kroepoek op basis van aardappel krijgen we er een voorgeschoteld op basis van inktvisinkt, wordt ons uitgelegd. Als kleurmiddel kende ik het wel, maar als smaakmaker nog niet. Het is erg lekker, zeker met de Koreaanse dipsaus die we erbij krijgen.

We krijgen de optie een extra gang te nemen. Als ik hoor dat het om tarbot gaat, hoef ik niet lang na te denken: we gaan voor vier in plaats van drie gangen. Na de echte amuse, mierikswortelmousse met rode-uiengelei en rode-bietenijs, worden we naar onze tafel begeleid, waar we niet alleen brood aantreffen, maar ook heerlijke Marokkaanse kruidenkoeken met pompoenpitten. Snel volgen de eerste wijn, sauvignon blanc, en het voorgerecht: twee aparte schotels met tonijn. Op de hoofdschotel ligt tonijnsashimi en in het ‘zijschaaltje’ cannelloni van tonijn. Beide gerechtjes worden begeleid door diverse structuren van komkommer, sesamijs en kokkeltjes. Met name de cannelloni is echt ontzettend lekker.

Terwijl ik geniet van mijn uitzicht op de keramieken vogel die buiten uit een fonteintje lijkt te drinken, wordt de gang opgediend waar ik erg naar uitkeek: de tarbot. Ook hierbij vinden we diverse schelpdiertjes, maar het meest ben ik nog te spreken over de heerlijke citroengrassaus die om de tarbot heen ligt.

De wijn voor het hoofdgerecht wordt gebracht. Ramona flapt eruit dat de ober wel een lekker baantje heeft: beetje wijn rondbrengen en vertellen wat voor wijn het is. Hij stelt voor te ruilen. Ze wisselen nog net niet van plaats, maar Ramona begint al uit te leggen wat voor wijn hij in zijn handen heeft: rode wijn! Het blijkt een mooie Italiaanse wijn te zijn, die goed samengaat met ons volgende gerecht: lamsschouder met, hoe kan het ook anders in dit seizoen in deze streek, het Limburgse goud, heerlijke aspergekoppen. Bij de schotel krijgen we een kannetje met supersterke lamsjus.

Diverse bewerkingen van aardbei, rabarber, yoghurt en yuzu sluiten het diner af. Mijn gouden stelregel voor nagerechten is: er moet minimaal chocolade of drank in zitten. Fruit is al helemaal geen geliefd ingrediënt in mijn eigen nagerechten, maar vanavond heb ik genoten van al dit fruit.

Bij het koffieservies trekt Ramona nogmaals de aandacht van de ober. We hebben een bijzondere friandise: een bonbon van pure chocolade, gevuld met selderie (die ik zaterdag overigens heb proberen na te maken, maar dat was niet te vreten...). Ramona schrikt ervan dat de vulling vloeibaar is, en laat pardoes de bonbon in haar koffie vallen. De ober ziet het meteen en lost het met gevoel voor humor op: hij zegt het zeer te waarderen dat zij durft te experimenteren met smaken door de bonbon met haar koffie te mengen.

Dat laatste verdient extra aandacht. Het eten in deze zaak is natuurlijk fantastisch, maar de kwaliteiten van de bediening hier zijn ook geweldig! Die is namelijk zeer 'losjes' voor een tweesterrenzaak. Niks stijf of opgeprikt, maar perfect aanvoelend hoe gasten behandeld willen worden. Gelukkig komt chef Van de Bunt na het nagerecht ook nog even aan tafel om te vragen wat we ervan vonden. Dat vind ik toch altijd leuk! Ik heb meteen zijn boek Reis naar de sterren meegenomen, dat hij en zijn vrouw ter plekke gesigneerd hebben. Daarover schrijf ik later ook nog wel eens wat!

Wat mindere kanten waren dat het brood voor mijn smaak te hard was gebakken en dat de gerechten elkaar in een razend tempo opvolgden. Zeven uur waren we binnen en kwart voor negen zaten we al aan het nagerecht. Om daarvoor dit restaurant links te laten liggen? Zeker niet! Mocht je toch een leuk weekendje Zuid-Limburg doen, plan dan een avond in De Leuf in!

Doelen 2012 - mei

Nog één maand en dit jaar is alweer voor de helft voorbij. Dat betekent dat ongeveer tweeënhalf doel behaald moet zijn. Ik denk dat ik heel aardig op schema zit.

1. Een lifter meenemen
Ik ben heel trots op mijn mooie nieuwe auto, maar het is niet bepaald een liftermagneet. Nog steeds, ook niet tijdens de prachtige dagen die we de afgelopen weken hebben beleefd, heb ik geen enkele gelegenheid gehad een lifter mee te nemen. Binnenkort zit ik alweer vijf weken in het buitenland, dus weinig kans voor dit doel de komende tijd.

2. Afvallen tot onder de 90 kilo
Over dit doel zeg ik maar gewoon helemaal niks. Ofwel: in augustus begin ik.

3. Vier doubleurs of minder halen in mijn mentorklas
De huidige stand is zes doubleurs in mijn klas, nog hetzelfde als een maand geleden dus en we hebben nog slechts een toetsweek te gaan. Ik heb echter goede hoop! Voor geen van de leerlingen die er slecht voorstaan, is het een onhaalbare kaart geworden.

4. Minimaal 11.000 euro voor Roemenië verzamelen
Vorige maand had ik het over Severinus. De exacte opbrengst heb ik nog niet in beeld, maar met wat daarvan binnen is gekomen, wat extra donaties van allerlei kanten en de opbrengst van ons benefietdiner voor Roemenië (waarover ik zeker nog een uitgebreide log zal schrijven), kan ik melden dat we de 11.000 euro ruimschoots hebben overschreden. Zeer veel lof voor de leerlingen die zo hard gewerkt hebben! Doel bereikt!

5. Een serieuze stap verder zetten in het schrijven van toneel
Geen ontwikkelingen op dit gebied, maar dit doel ligt mooi op schema.

6. Tien sterren bij elkaar eten
Binnenkort zal ik hier een verhaal plaatsen over de fantastische avond die Ramona en ik een week geleden hadden bij restaurant De Leuf in Ubachsberg. Die avond bracht mij op zes sterren. Wat mij betreft staan er voor dit jaar nog Boreas, de Treeswijkhoeve en een restaurant dat is aangesloten bij de Jeunes Restaurateurs d'Europe op het programma. Dat laatste eenvoudigweg omdat ik daarvan nog een kortingsbon heb liggen.

7. Tien meergangendiners maken voor minimaal vier personen met bijpassende wijnen
Vorige keer sprak ik over de oefening voor het gastronomische diner voor Roemenië. Zoals je bij doel 4 hebt kunnen lezen, is dat diner inmiddels achter de rug: vier amuses, voor, hoofd, kaas, na en twee friandises, begeleid door drie prachtige wijnen. Dat alles voor twaalf gasten. Met vier op de teller dus nog niet halverwege. Eén afspraak staat er nog, en voor een andere mogelijkheid ga ik dadelijk een uitnodiging versturen, Saskia!

8. Minimaal zes landen bezoeken waar ik nog nooit ben geweest
Ik was in Hongarije. Dat heb je kunnen lezen. Iets met kotsende oma's en zo. Deze maand ga ik naar Roemenië, maar dat is voor de vierde keer, dus dat telt niet. Een maand later kan ik hier pas weer wat punten bij gaan tellen. Voor de herfstvakantie heb ik geboekt voor Marokko. Dan heb ik alleen nog een kerstvakantie over, waarin ik twee landen zou moeten afwerken. Dat wordt krap dus...

9. Een zuivere tenor-C zingen
Bessen ja, c's nee. Maar de bessen gingen makkelijker dan voorheen.

10. Op tv komen
Dit doel was al behaald, maar afgelopen week heb ik mij wel samen met een collega opgegeven voor Twee voor twaalf. Nu wil ik nog iemand vinden om ons samen in te schrijven voor Lingo. Vrijwilligers mogen zich hier natuurlijk melden.