Ik zit dus in de ruimte waar ik werk als ik geen les geef. In de volksmond ook wel 1.21. Een altijd te warm hokje, waar doorgaans een weeïge lucht hangt. Gelieve geen causaal verband te zoeken tussen de eerste en de vorige zin van dit verhaal.
Dan gebeurt er iets wat mijn woensdag zal veranderen! Naast mij beëindigt collega R zijn correctiewerk, waarbij hij gekscherend een oneliner de ruimte in schalt: "Zo, mijn correctiewerk is klaar, hoe laat had jij ook alweer gereserveerd bij De Treeswijkhoeve?"
Ik hoor dat hij het niet serieus bedoelt, maar mijn zintuigen zijn tot in de puntjes gescherpt! Ik grap terug dat die reservering toch voor morgen was? De website van De Treeswijkhoeve heb ik er op dat moment al bijgenomen om openingstijden te controleren. Eigenlijk weten we allebei op dit moment in het gesprek al waar we morgen zullen eindigen.
We veinzen nog een kwartiertje dat het allemaal op een grap berust. Ik breng er nog tegenin dat ik morgen eigenlijk naar de Nepalese ambassade moet. Maar als ik schuif met afspraken, kan ik... hier een zangles verzetten... daar een doktersafspraak... dan kan ik woensdagmiddag wel vrijmaken...
Vandaag is het restaurant gesloten, dus ik probeer per e-mail te reserveren in plaats van telefonisch. Vlak voor ik op de verzendknop druk, kijken we elkaar nog één keer aan. We weten nog steeds niet van elkaar of we het daadwerkelijk menen, maar om ons daar druk over te maken is het al te laat: het bericht is verstuurd. Het ligt vast: ook al hebben we nog wat vergaderwerk voor de boeg, morgen luiden wij in stijl de zomervakantie in!
Dan gebeurt er iets wat mijn woensdag zal veranderen! Naast mij beëindigt collega R zijn correctiewerk, waarbij hij gekscherend een oneliner de ruimte in schalt: "Zo, mijn correctiewerk is klaar, hoe laat had jij ook alweer gereserveerd bij De Treeswijkhoeve?"
Ik hoor dat hij het niet serieus bedoelt, maar mijn zintuigen zijn tot in de puntjes gescherpt! Ik grap terug dat die reservering toch voor morgen was? De website van De Treeswijkhoeve heb ik er op dat moment al bijgenomen om openingstijden te controleren. Eigenlijk weten we allebei op dit moment in het gesprek al waar we morgen zullen eindigen.
We veinzen nog een kwartiertje dat het allemaal op een grap berust. Ik breng er nog tegenin dat ik morgen eigenlijk naar de Nepalese ambassade moet. Maar als ik schuif met afspraken, kan ik... hier een zangles verzetten... daar een doktersafspraak... dan kan ik woensdagmiddag wel vrijmaken...
Vandaag is het restaurant gesloten, dus ik probeer per e-mail te reserveren in plaats van telefonisch. Vlak voor ik op de verzendknop druk, kijken we elkaar nog één keer aan. We weten nog steeds niet van elkaar of we het daadwerkelijk menen, maar om ons daar druk over te maken is het al te laat: het bericht is verstuurd. Het ligt vast: ook al hebben we nog wat vergaderwerk voor de boeg, morgen luiden wij in stijl de zomervakantie in!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten